ทดลองอ่าน Master of My Own ขอโทษที ฉันไม่ใช่เลขาคุณแล้ว บทที่ 1-บทที่ 2

เธอเรียก ผอ. เหริน ‘เพื่อความปลอดภัย ฉันว่าคุณควรจะรอให้ประธานลู่สร่างเมาแล้วค่อยไปถามอีกทีจะดีกว่านะ!’

หนิงเหมิงเป็นเลขาฯ คนสนิทของลู่จี้หมิงมาสามปี เธอรู้จักเจ้านายหลายบุคลิกคนนี้ดีมาก ตอนที่ยังไม่ดื่มเหล้าก็เป็นแบบหนึ่ง นิสัยเสียจนรับไม่ได้ ชอบงัดข้อกับคนอื่น จุดเดือดต่ำกว่าทะเลลึกอีกแสนแปดพันลี้* อยากจะโกรธก็โกรธทันที อยากจะพ่นไฟก็พ่น ถ้าคนเรามีชาติที่แล้วจริงๆ หนิงเหมิงสงสัยว่าลู่จี้หมิงคงจะเป็นภูเขาไฟแน่ๆ หลังจากดื่มเหล้าเขาก็กลายเป็นอีกคนหนึ่งไปเลย แอลกอฮอล์เป็นเหมือนกุญแจเปิดประตูให้บุคลิกอีกด้านของเขาเผยโฉมออกมา เมื่อลู่จี้หมิงดื่มเข้าไปมากก็จะอารมณ์ดีมากๆ ใครถือโอกาสขออะไรกับเขาตอนนี้ เขาก็จะตอบรับหมด สิ่งที่หนิงเหมิงกลัวที่สุดก็คือตอนลู่จี้หมิงออกไปคุยธุรกิจและดื่มเหล้าตามลำพัง ถ้าไม่มีคนของบริษัทคอยเฝ้าเอาไว้ ถือโอกาสตอนที่ดื่มเยอะ เขาก็สามารถขายตัวเองออกไปแบบถูกๆ ได้เลย

หนิงเหมิงพูดกับ ผอ. เหริน ‘ฉันกลัวว่าประธานลู่สร่างเมาแล้วจะจำเรื่องนี้ไม่ได้’

ใบหน้า ผอ. เหรินเต็มไปด้วยความสับสน

‘แต่โปรเจ็กต์นี้มันรอไม่ได้ ถ้าวันนี้ไม่มีบทสรุปออกมา ทางทรัสต์ก็จะเปิดบัญชีให้ไม่ได้ เลิกโปรเจ็กต์ได้เลย เหนื่อยกันฟรีเลยนะ!’ เมื่อคิดทบทวนดู ผอ. เหรินก็เอ่ยขอร้องหนิงเหมิงว่า ‘เลขาฯ หนิง เอาอย่างนี้นะ ถ้าประธานลู่จำเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ ถึงตอนนั้นเอาผิดผมขึ้นมา คุณช่วยเป็นพยานว่าเขาได้มอบอำนาจให้ผมแล้ว ได้ไหม ผมรู้ว่าความจริงเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณ แต่ประธานลู่อาละวาดขึ้นมาเหมือนภูเขาไฟระเบิด ผมไม่ควรจะติดชนวนระเบิดไว้ที่คุณ แต่ตอนนี้ก็ได้แต่รบกวนคุณแล้วล่ะ!’

ทันทีที่พูดจบหนิงเหมิงก็ยิ้มพร้อมกับพยักหน้า ‘ได้ค่ะ ฉันเป็นพยานให้คุณเท่านั้นเอง คุณไม่ได้มายืมเงินกันสักหน่อย เรื่องนี้ฉันทำให้ได้ วางใจได้!’

หนิงเหมิงเดินไปถึงหน้าประตูห้องทำงานของท่านประธาน เธอเคาะประตูและไม่รอให้ใครตอบก็เปิดประตูเดินเข้าไป

ในห้องที่โล่งกว้างมีผู้บริหารระดับสูงยืนกันเต็มไปหมด ตำแหน่งของทุกคนก็เป็นผู้อำนวยการด้วยกันทั้งนั้น พวกเขายืนกันอย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อย ฟังบอสใหญ่ที่ยืนเท้าเอวพ่นไฟอยู่หน้าโต๊ะทำงาน

หนิงเหมิงมองไปที่ลู่จี้หมิง

นี่คือลูกคุณหนูที่คาบช้อนทองมาเกิดในเมืองหลวง นิสัยเสียอย่างร้ายกาจ เรียกว่าเป็นระเบิดเดินได้ ต้องงัดข้อกับคนอื่นไปซะทุกเรื่อง อาการบอสซินโดรมก็หนักถึงขั้นโคม่า เรื่องที่ตัวเองทำได้ก็จะต้องสั่งให้เลขาฯ ไปทำ ถ้าไม่แสดงบทบาทการเป็นเจ้านายก็จะขาดใจตาย

แต่เขาก็ดันมีคุณสมบัติที่จะทำแบบนี้เสียด้วย

เขาสูง หล่อ เท่ ร่ำรวย หลังจากเรียนจบจากต่างประเทศก็ได้เงินทุนก้อนแรกจากครอบครัว ใช้เวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่ปีก็สามารถนั่งอยู่ในบริษัทวาณิชธนกิจ* ขนาดหมื่นล้านได้แล้ว และถ้าจะบอกอายุเขาอย่างละเอียด ตอนนี้เขาก็อายุเพียงยี่สิบเจ็ดปีครึ่งเท่านั้น

พูดกันตรงๆ ทุกคนในบริษัทก็ต้องอาศัยเขา ดังนั้นเขาจึงมีความมั่นใจที่จะพูดแล้วก็พูดอีกเพื่อสั่งสอนคนแบบนี้

สายตาของหนิงเหมิงกวาดมองลู่จี้หมิงและมองรอบๆ ตัวเขาอย่างรวดเร็ว

ชุดสูทสั่งตัดราคาแพงจากเมืองนอกถูกโยนลงบนโต๊ะ ส่วนเนกไทของเขาก็นอนเอียงกระเท่เร่อยู่บนพรม ดูท่าทางน่าจะถูกเหวี่ยงลงพื้น เสื้อเชิ้ตขาวถูกปลดกระดุมจนเห็นแผ่นอก เนื่องจากออกกำลังกายเป็นประจำ กล้ามเนื้อแน่นจึงดูร้อนแรงเหมือนอารมณ์ของเขา มือข้างหนึ่งเท้าเอว มืออีกข้างก็ชี้โบกไปมา เส้นเอ็นและกล้ามเนื้อแผ่นอกที่อยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตเหมือนกำลังพุ่งทะยานออกมา

หนิงเหมิงเลิกคิ้วขึ้นเพียงแวบเดียวจนแทบจะมองไม่เห็นแล้วก็เบนสายตาไปทันที

หญิงสาวยืนอยู่หน้าประตู เมื่อผู้บริหารระดับสูงทั้งหลายหันมาเห็นเธอ ดวงตาก็เป็นประกายขึ้นมาราวกับพวกเขาเป็นหญิงสาวที่กำลังจะถูกจับไปขายและในที่สุดก็มีคุณชายมาช่วยไถ่ตัวไว้ได้ทัน

ลู่จี้หมิงจดจ่อกับการสั่งสอน ยังไม่ทันจะเบนสายตามา ดังนั้นน้ำเสียงแสดงอำนาจจึงดังขึ้นก่อนสายตาจะมาถึง

“ใคร! ฉันเรียกให้เข้ามาแล้วหรือไง ออกไปเลยนะ!” ทันทีที่เสียงจบลง เขาก็เบนสายตามาเห็นว่าคนที่เข้ามาที่แท้ก็เป็นหนิงเหมิง

หนิงเหมิงก็ว่าง่าย เธอหันหลังกลับเตรียมจะเดินออกไป

เหล่าผู้บริหารพากันสูดหายใจเข้าลึก ตัวช่วยกำลังจะจากไปแล้ว!

“เดี๋ยวก่อน หยุดอยู่ตรงนั้นนะ!” ลู่จี้หมิงตะโกนออกมา

หนิงเหมิงหยุดยืนแล้วหันหลังกลับมาอย่างว่าง่าย

เหล่าผู้บริหารพากันถอนหายใจอย่างโล่งอก ผอ. เหรินมองมาที่หนิงเหมิง ในดวงตาจะบีบน้ำตาให้ไหลออกมาอยู่แล้ว

“พอดีเลย ฉันกำลังคอแห้ง รีบไปหาอะไรมาให้ฉันดื่มเร็ว!” ลู่จี้หมิงสั่งเลขาฯ สาวอย่างแสดงอำนาจ

หนิงเหมิงเดินเข้าไปที่เคาน์เตอร์ตรงมุมห้อง ถามออกไปอย่างชัดเจน “ประธานลู่ คุณจะรับชาหรือกาแฟคะ”

“ชา!”

หนิงเหมิงหยิบแก้วกาแฟขึ้นมา

“เติมน้ำตาลหรือว่าครีมเทียมคะ”

ลู่จี้หมิงยังสัมผัสถึงความผิดปกติไม่ได้ “ครีมเทียม”

หนิงเหมิงหยิบกระปุกน้ำตาลก้อนออกมา

“ร้อนหรือเย็นคะ”

“เย็นสิ!”

หนิงเหมิงยกกาน้ำร้อนขึ้นมา

จากนั้นเธอก็ยกแก้วมาให้ท่านประธาน