ทดลองอ่าน Master of My Own ขอโทษที ฉันไม่ใช่เลขาคุณแล้ว บทที่ 5-บทที่ 6

เขาทำตามคำที่สาบานไว้ในตอนนั้นได้แล้ว ใช้ท่าทางที่เว่อร์วังมาก ให้พวกเสเพลบอยทั้งหลายที่รอดูเขากับโหยวฉีอดตาย ดูให้ชัดๆ ว่าเขาหาเงินเป็นเงินดอลลาร์เลี้ยงดูครอบครัวอย่างไร ดูว่าโหยวฉีรับผิดชอบแค่มีชีวิตอย่างสวยงามโดยไม่ต้องทำอะไรได้อย่างไร

หนิงเหมิงรู้สึกสับสนกับความคิดที่ดันทุรังของรุ่นพี่ด็อกเตอร์คนนี้มาก ด้านหนึ่งก็โกรธ รู้สึกเหมือนตัวเองโดนขโมยของรักไป อีกด้านเขาก็ดีกับโหยวฉี เธอก็หายโกรธ

เหอเยวี่ยหลวนยื่นหน้าเข้ากล้องมา เห็นหนิงเหมิงก็เริ่มหัวเราะ “หนิงเหมิง ผมทรงระเบิดของคุณเจ๋งมาก!” แล้วก็ก้มลงจูบโหยวฉีที่ยื่นหน้าผากไปรับ

หนิงเหมิงอยากทิ่มตาตัวเองให้บอดแล้ว

“พอแล้วนะ! พวกแกสองคนเอาจริงใช่ไหม พลอดรักให้ฉันดูจนเอือม”

เหอเยวี่ยหลวนยิ้มแล้วบอกลาหนิงเหมิง เขาถือกระเป๋าหนังเดินออกไปทำงานในชุดสูทเต็มยศ

หนิงเหมิงออกอาการงุนงงทันทีที่เขาเดินหายออกไปจากกล้อง “นี่จะกลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมเขายังต้องไปทำงานจริงจังขนาดนั้นด้วย”

โหยวฉีแสดงสีหน้าภาคภูมิใจ “เหล่าเหอเป็นคนที่มีความรับผิดชอบมาก เขาต้องทำงานให้ดีจนวันสุดท้ายน่ะสิ!”

หนิงเหมิงได้แต่กลอกตา เธอรู้สึกว่าตั้งแต่โหยวฉีมีความรักก็กลายเป็นสาวไร้เดียงสาในคราบนางฟ้า

โหยวฉีถามหนิงเหมิงต่อ “แกล่ะ แกย้ายตำแหน่งแล้วหรือยัง”

หนิงเหมิงกำหมัดพร้อมใบหน้ามุ่งมั่น “พรุ่งนี้ฉันจะไปคุยกับเจ้านายพันธุ์ลานั่น!”

โหยวฉีค้อนใส่แรงๆ อย่างไม่ปิดบัง “ตอนนี้ฉันกำลังสงสัยว่าแกกำลังโดนเจ้านายนิสัยเสียของแกทรมานจนเป็นโรคสตอกโฮล์มซินโดรม* บ่นกับฉันทุกวันว่าเขาดื้อด้านขนาดไหน นิสัยก็ไม่ดี แล้วทำกับแกเหมือนเป็นแม่บ้านอีก แกกัดฟันกรอดบอกฉันว่าจะย้ายตำแหน่งอยู่ทุกวัน ผลเป็นยังไง ผลก็คือ ‘พรุ่งนี้’ ตลอด สองคำนี้แบกรับความผิดแทนแกไว้นะ” โหยวฉีพูดแล้วก็ของขึ้น ตบโต๊ะอย่างอดไม่อยู่ “ฉันไม่เข้าใจจริงๆ เขาเป็นคนที่แย่ขนาดนั้นทำไมแกยังลังเลตัดสินใจไม่ได้อีก!”

หนิงเหมิงขยุ้มศีรษะ ใช้เล็บเกาไปที่เซลล์สมองใต้หนังศีรษะ ให้พวกมันช่วยหาคำตอบของโหยวฉีที่ตะโกนถามอย่างรวดเร็ว

“เอ่อ จริงๆ แล้วเจ้านายพันธุ์ลาของฉันก็ไม่ใช่ว่าจะหาดีอะไรไม่ได้ขนาดนั้น อย่างเช่นแม้เขาจะขี้โมโห ดื้อเหมือนลา ชอบตะคอก ชอบให้วิญญาณหม่าจิ่งเทาเข้าสิง แต่ตอนที่เขาตะคอกก็ไม่เคยพูดคำหยาบ โดยเฉพาะพวกอวัยวะอะไรพวกนั้น แม้ว่าปกติจะมีอาการเจ้านายกำเริบอยู่บ่อยๆ ถ้าจมูกไม่เชิดขึ้นไปสูงถึงสองเมตรแปดสิบก็จะตายซะให้ได้ แต่ที่เขาเยอะน่ะ เขาก็มีดีให้เยอะ แล้วก็มีความสามารถจริงๆ ฉันทำงานอยู่กับเขานอกจากต้องเป็นแม่บ้านให้เขา ก็ยังได้เรียนรู้เรื่องธุรกิจจากเขาไม่น้อยเลย”

หนิงเหมิงกระตุ้นหนังศีรษะจนคึกคักเกินเหตุ เธอพูดไปแล้วก็ติดลมพูดไม่หยุด

“เมื่อกี้แกพูดถึงสตอกโฮล์มซินโดรม จริงๆ แล้วฉันก็รู้สึกว่าผู้บริหารระดับสูงในบริษัทก็มีอาการนี้เหมือนกันหมด ที่เห็นชัดเจนก็คือบางครั้งทุกคนก็จะรีบวิ่งไปให้ลู่จี้หมิงสั่งสอน ส่วนลู่จี้หมิงเวลาตวาดคนก็โอเวอร์มาก แต่ก็ปากอย่างใจอย่าง ยิ่งพูดโหดแค่ไหนใจก็ยิ่งอ่อนยิ่งเมตตา”

เธอพูดติดลมไม่ยอมหยุด และไม่รู้เลยว่าที่ตัวเองพูดออกมามากมายขนาดนี้ก็เป็นเพราะได้คิดทบทวนก่อนที่จะจากกัน เวลาต้องแยกจากกันจึงคิดถึงแต่เรื่องดีๆ

โหยวฉีโดนบทความยาวๆ ของหนิงเหมิงย้อนจนอึ้งไปนิดหน่อย ได้แต่กะพริบตาปริบๆ หลายครั้งเหมือนกับเป็นไอ้โง่ จากนั้นเธอก็กล่าวขึ้น

“ฟังแล้วกลับดูเหมือนเป็นคนที่บุคลิกซับซ้อนแต่ก็ดึงดูดคนมาก! มิน่าล่ะแกถึงได้ผัดวันประกันพรุ่ง เฮ้อ อาเหมิง เจ้านายแกหน้าตาเป็นยังไง มีรูปไหม ส่งมาให้ฉันดูหน่อยสิ”

หนิงเหมิงย้อนคิดถึงคำพูดที่โหยวฉีบอกว่า ‘ดึงดูดคน’ ก็รู้สึกขนลุกขึ้นมา เธอเปิดหน้าเว็บอย่างใจลอย ค้นหาภาพของหรูฮวา* ส่งออกไป

โหยวฉีที่อยู่หน้ากล้องสับสนจนทำใบหน้าสวยๆ ขมวดเข้าหากันด้วยหลากหลายความรู้สึก “ดูแล้วหน้าคุ้นๆ นะ!”

ใบหน้าอันงดงามของโหยวฉีที่อยู่หน้ากล้องแสดงอารมณ์ที่สับสนผสมกันออกมา

หนิงเหมิงพูดอย่างกลบเกลื่อนไปว่า “คนที่หน้าตาขี้เหร่ก็คงจะดูคล้ายๆ กันล่ะมั้ง”