ทดลองอ่าน Master of My Own ขอโทษที ฉันไม่ใช่เลขาคุณแล้ว บทที่ 9-บทที่ 10

บทที่ 9 เชอะๆๆๆ

หนิงเหมิงทำเหมือนตอนที่ทำงานเป็นเลขานุการของลู่จี้หมิงก่อนหน้านี้ ทุกครั้งที่เธอต้องการลาออกจากงาน เธอจะเค้นมารยาทที่มีในชีวิตต่อต้านอารมณ์ร้อนที่ไร้เหตุผลของเจ้านายพ่นไฟ

ไม่งั้นจะเป็นอย่างไร ใครใช้ให้เธอความสามารถไม่พอ ต้องรอให้เขาคนนั้นจ่ายเงินเดือนด้วยล่ะ

วันหนึ่งเมื่อเธอมีความสามารถเพียงพอ เธอจะใช้ปีกกล้าๆ ขาแข็งๆ ของตัวเองแสดงตัวตนที่แท้จริงของเธอออกมา! เธอต้องการให้ลู่จี้หมิงรู้ว่าที่เขาเคยตะคอกเรียกใช้เธอแบบนั้นมันน่าเสียใจแค่ไหน!

หนิงเหมิงคิดเช่นนี้แล้วก็พาพลังที่อัดแน่นเต็มท้องกับใบหน้าที่นิ่งเรียบเดินออกจากลิฟต์อย่างว่าง่าย เพราะการเชื่อฟังของเธอนั้นเกินจริงและจงใจเกินไป ทำให้รู้สึกว่าไม่ได้ถูกบังคับและน่าโมโห

ประตูลิฟต์ค่อยๆ ปิดลงอีกครั้ง แยกคนภายในและภายนอกออกจากกัน

ลู่จี้หมิงรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น

เขายกมือขึ้นดึงเนกไท ใช้โอกาสนี้ปลดมือสวี่ซือเถียนที่คล้องแขนเขาออกไป

“ทำไมคุณต้องแตะเนื้อต้องตัวผมอยู่เรื่อย” น้ำเสียงเขาหงุดหงิด และความไม่พอใจส่วนหนึ่งมาจากการระบายอารมณ์ที่เกิดจากความหงุดหงิด

สายตาสวี่ซือเถียนมองเขม็งและถามออกไปว่า “ลู่จี้หมิง เธอสวยไหม”

ลู่จี้หมิงกลอกตาขึ้นและสูดจมูก “สวยกับผีน่ะสิ! ใส่แว่นสตึๆ แบบนั้นดูแก่มาก”

สวี่ซือเถียนแตะเนื้อต้องตัวชายหนุ่มอีก เธอคล้องแขนลู่จี้หมิงอีกครั้งและยึดแขนของเขาไว้ข้างเธอ บังคับให้เขามองเธอ

“แล้วฉันสวยไหม”

สวี่ซือเถียนเชิดคาง ปลายจมูกงดงามเผยมุมที่น่าภาคภูมิใจ

ลู่จี้หมิงเหลือบมองเธอพลางเลียมุมปากเล็กน้อยอย่างรวดเร็วจนแทบจะมองไม่เห็น “ก็สวย” น้ำเสียงแสดงออกอย่างขอไปทีแบบไม่ปิดบัง

“สวยตรงไหน” สวี่ซือเถียนจับน้ำเสียงแบบขอไปทีได้ ดังนั้นจึงซักไซ้เขาไม่เลิก

ลู่จี้หมิงเหลือบมองเธออีกครั้ง และสายตาของเขาก็ทำให้สวี่ซือเถียนอยากจะหน้าแดงอย่างอธิบายไม่ถูก

เธออยากจะยืดอกรับสายตานั้น แล้วก็ทำเป็นต่อว่าเขาอย่างปากไม่ตรงกับใจ “มองอะไร มองที่ไหน”

ยังไม่ทันที่เธอจะคิดออกว่าควรแสดงอาการอะไรออกไป ลู่จี้หมิงก็พูดขึ้น

“กระเป๋าสวยจัง ยี่ห้ออะไร”

สวี่ซือเถียนเกือบจะอายหน้าแดง และทันใดนั้นมันก็กลายเป็นสีเขียว

“ลู่จี้หมิง! คุณมัน!” สวี่ซือเถียนตะโกนเรียกชื่อลู่จี้หมิงเสียงดังอย่างควบคุมไม่ได้ “กระเป๋าใบนี้เป็นของขวัญวันเกิดที่คุณฝากเจิงอวี่หังมาให้ฉันเมื่อปีที่แล้ว!”

หนิงเหมิงปรับจิตใจของตัวเองให้ถึงระดับขี้เกียจจะใส่ใจผู้ป่วยโรคบอสซินโดรมขึ้นสมอง และปล่อยให้ตัวเองก้าวขึ้นลิฟต์อีกตัวอย่างใจเย็น

เธอยังมีนัด จะให้บอสประสาทส่งผลต่ออารมณ์ของเธอไม่ได้

ลิฟต์เคลื่อนลงไปที่ชั้นใต้ดิน เธอมีนัดทานอาหารเย็นกับเพื่อนที่ร้านลู่กั่งเสี่ยวเจิ้น* นั่น

เพื่อนคนนี้ชื่อว่าซีเหลียน เป็นนักเขียนนิยายลงอินเตอร์เน็ตที่มีชื่อเสียง หนิงเหมิงเคยติดตามอ่านงานของซีเหลียนเมื่อตอนที่อีกฝ่ายเรียนอยู่ ตอนนั้นซีเหลียนไม่ได้โด่งดังเหมือนตอนนี้ หนิงเหมิงมักจะเขียนบทวิจารณ์ยาวๆ ถึงอีกฝ่ายเสมอ

บางทีความคิดเห็นยาวๆ ที่เธอเขียนก็กระแทกจิตใจของซีเหลียนได้ ซีเหลียนจัดให้เธอเป็นคนรู้ใจ หลังจากรู้ว่าทั้งคู่อยู่ในปักกิ่ง พวกเธอก็ใช้ข้อความนี้สร้างเป็นมิตรภาพอันมีค่าที่พวกเธอได้มาเจอกันให้ยังคงอยู่ต่อไป พูดได้ว่าหนิงเหมิงได้เห็นขั้นตอนความสำเร็จของซีเหลียน แต่เส้นทางของเธอไม่มีเวลาที่จะพัฒนาตัวเองไปสู่การเป็นมืออาชีพเลย

เมื่อวานทั้งสองคนเจอกันในคิวคิว* และเริ่มพูดคุยกัน

เมื่อซีเหลียนรู้ว่าหนิงเหมิงอยู่ทีมโปรเจ็กต์ลงทุนและกำลังมองหาเป้าหมายการลงทุนอยู่นั้น เธอก็ส่งข้อความเสียงให้หนิงเหมิงด้วยความรู้สึกตื่นเต้นมาก

“พรุ่งนี้เราไปเจอกันดีไหม ฉันว่าโอกาสที่เราจะได้ร่วมมือกันมาถึงแล้ว!”

หลังจากทานอาหารไปช่วงหนึ่งและพูดคุยกันจนไม่รู้สึกห่างเหินเพราะไม่เจอกันมานาน ทั้งสองก็เริ่มคุยเรื่องธุรกิจกัน