ทดลองอ่าน Master of My Own ขอโทษที ฉันไม่ใช่เลขาคุณแล้ว บทที่ 9-บทที่ 10

หลังจากคำนวณอัตราผลตอบแทนการลงทุนแล้วหนิงเหมิงก็เขียนแผนธุรกิจในชั่วข้ามคืน

นี่เป็นโปรเจ็กต์แรกที่เธอต้องการนำเสนอต่อบริษัท เธอหวังว่าจะได้รับการยอมรับจากคนอื่น และหวังว่าการยอมรับของคนอื่นจะมีมือที่มองไม่เห็นไปตบหน้าลู่จี้หมิงซึ่งเชื่อว่าเธอทำได้เพียงการเป็นเลขานุการเท่านั้น

ดังนั้นขณะที่เธอพิมพ์ตัวอักษรลงไปในแผนงาน เธอก็มีสมาธิมากและเคร่งขรึม

ในที่สุดเธอก็ทำแผนงานเสร็จในตอนเช้าตรู่

ท่ามกลางความเย็นฉ่ำของน้ำค้างยามเช้า หนิงเหมิงรู้สึกว่าแผนงานฉบับนี้เต็มไปด้วยพลังชีวิตอันอุดมสมบูรณ์ในยามเช้า

เธอทำแผนได้ดีมากจนรู้สึกเสียดายไม่อยากจะเอาไปให้ชิวจวิ้นหลินดู เดี๋ยวอีกหน่อยเขาอาจจะเอาไปเลียนแบบได้

หนิงเหมิงรู้สึกผิดเพียงศูนย์จุดศูนย์ห้าวินาทีที่คิดกับชิวจวิ้นหลินเช่นนี้ แม้ว่าเขามักจะกลั่นแกล้งเธอ แต่เขาสามารถเป็นหัวหน้าแผนกโปรเจ็กต์ได้ เธอคิดว่าเขาจะต้องมีความสามารถบางอย่างอยู่ คงไม่ถึงขนาดแผนธุรกิจก็ต้องเรียนรู้จากเธอที่ยังเป็นลูกกุ้ง* ยังไม่โตเต็มที่ เธอไม่คิดถึงเขาในแง่ร้ายเพียงเพราะเกลียดชังเขา

แต่แล้วหลังจากหนิงเหมิงส่งแผนงานนี้ให้กับชิวจวิ้นหลิน เธอก็ขอเก็บความรู้สึกผิดศูนย์จุดศูนย์ห้าวินาทีกลับคืน เธอตระหนักว่าตัวเองยังคงประเมินคุณธรรมของจอมวายร้ายที่คอยหาเรื่องคนโดยไม่ดูงานคนนี้สูงเกินไป

ชิวจวิ้นหลินไม่ได้อ่านแผนงานด้วยซ้ำ เขาโยนมันไปด้านข้างแล้วพูดด้วยอำนาจล้นฟ้า

“แผนกของเราไม่ลงทุนในอุตสาหกรรมวัฒนธรรม”

หนิงเหมิงชะงัก ก่อนจะถามว่าทำไม

ชิวจวิ้นหลินส่งเสียงเฮอะออกมา “ก็ไม่ทำไม ในเมื่อผมเป็นผู้รับผิดชอบแผนกโปรเจ็กต์ลงทุนสอง คำพูดผมจึงเป็นที่สุด ถ้าผมบอกว่าแผนกของเราไม่ลงทุนในอุตสาหกรรมวัฒนธรรม เราก็จะไม่ลงทุน”

หนิงเหมิงบังคับให้ตัวเองสงบลง นี่ไม่ใช่เวลาที่จะแตกหักกัน เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามอย่างใจเย็น

“ฉันรู้ ในเมื่อฉันอยู่แผนกโปรเจ็กต์ลงทุนสอง ฉันต้องฟังผู้รับผิดชอบอย่างคุณ แล้วคนที่รับผิดชอบโปรเจ็กต์ลงทุนสองอย่าง ‘คุณ’ อยู่ในบริษัทต้องฟังประธานลู่ไหมคะ” หนิงเหมิงกัดฟันพูดคำว่าคุณอย่างแรง ราวกับให้ความเคารพอีกฝ่ายจริงๆ อันที่จริงนั่นเป็นการประชดที่รุนแรงที่สุดจากใจ

ชิวจวิ้นหลินแสยะยิ้มหัวเราะเยาะเย้ย เผยความรู้สึก ‘อย่ามาทำเป็นแน่ ฉันไม่กลัวเธอหรอก’ ออกมาตามไรฟัน

“คุณคิดจะใช้ประธานลู่มากดดันผมจริงๆ ด้วย ถ้าคุณไม่พอใจ อย่างมากคุณก็ไปหาประธานลู่ได้โดยตรงเลยล่ะสิ!”

หนิงเหมิงโมโหกับท่าทางจอมวายร้ายที่ไม่กลัวอะไรของเขา ด้วยความมุทะลุเธอจึงเดินออกไปหาลู่จี้หมิงจริงๆ

เมื่อลู่จี้หมิงรู้ว่าเธอไม่ได้กลับมาเป็นเลขาฯ ให้ตัวเอง ผลก็คือเขาเปิดโหมด ‘ผมไม่ฟังๆ’ อย่างดื้อรั้น

“ออกไป! มีอะไรก็คุยกับหัวหน้าคุณ! คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ถ้าพนักงานทุกคนก้าวข้ามหัวเหมือนคุณ ผมคงเปิดบริษัทนี้ต่อไปไม่ได้”

ไม่ใช่ว่าหนิงเหมิงไม่เคยถูกทำร้ายจากคำพูดร้ายกาจของลู่จี้หมิง เมื่อก่อนเธอได้ยินก็ไม่เดือดร้อน แต่คราวนี้เมื่อได้ยินคำพูดร้ายกาจพวกนี้ เธอรู้สึกมึนงงเหมือนมีคนเอาท่อนไม้มาฟาดหัวยังไงยังงั้น

คุณคิดว่าคุณเป็นใคร

ใช่สิ เธอคิดว่าเธอเป็นใคร เธอไม่รู้จักตัวเองจริงๆ เธอควรรู้ว่าตามสไตล์การทำงานของลู่จี้หมิงและอารมณ์ดื้อเป็นลาของเขา มันไม่มีประโยชน์อะไรที่เธอจะมาหาเขา

แต่ทำไมเธอยังมาล่ะ

ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักว่าที่ตัวเองเอาแต่พูดว่าไม่ต้องการเป็นเลขาฯ ต่อ แต่กลับกำลังใช้ความเคยชินของการเป็นเลขาฯ แสดงกับลู่จี้หมิง แล้วเธอคิดว่าเธอเป็นใคร ตอนนี้เธอไม่มีสิทธิพิเศษใดๆ แล้ว

หนิงเหมิงหันหลังกลับเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร

ไป รีบไปเร็ว ถ้ายังไม่ไปอีกความอับอายที่ไม่อาจพูดออกมาได้แทบจะกลายเป็นเลือดทะลักออกจากปากของเธอแล้ว

แต่ลู่จี้หมิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่เพิ่งหันกลับมาก็เรียกเธอเอาไว้

เขาใช้น้ำเสียงที่เป็นนายท่านสุดๆ ใช้น้ำเสียงดูถูกมากๆ ใช้น้ำเสียงที่น่ารังเกียจมากๆ ที่เขาไม่รู้ตัวเลยสักนิดเรียกหนิงเหมิงไว้

“ฐานะของคุณในตอนนี้ ถ้าคุณมีอะไรก็กลับไปคุยกับหัวหน้าคุณ แต่ถ้าคุณกลับมาเป็นเลขาฯ ของผม คุณคิดจะพูดอะไร ผมก็รับฟังคุณได้”

หนิงเหมิงหันกลับมามองลู่จี้หมิง เมื่อเห็นไหล่ที่ติดอยู่กับพนักเก้าอี้หนังตัวใหญ่ดูไม่แยแสอะไร สีหน้าที่แสดงความลำพอง กับใบหน้าที่น่าตบสักฉาดนั่น ใจหนิงเหมิงก็สบถออกมาแรงๆ