ฉันทิ้งตัวบนโซฟายาวอย่างอ่อนแรงหลังกลับจากการทานมื้อเย็นกับพ่อแม่ฝ้าย รู้สึกเหนื่อยเสียยิ่งกว่าวิ่งมาราธอน แถมตอนนี้ที่โรงเรียนยังอยู่ในช่วงเตรียมสอบปลายภาคเรียนที่สอง ทำให้ฉันรู้สึกอ่อนล้าจนไม่อยากเปลืองแรงกับเรื่องอื่น
“ขอบคุณมากนะปู ที่ช่วยตามใจคุณพ่อคุณแม่ถึงขนาดนี้ ลำบากแย่เลย”
“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ พ่อแม่ฝ้ายก็เหมือนพ่อแม่ฉัน แล้วท่านก็ใจดีกับฉันเหมือนเป็นลูกของท่านด้วย” ถึงแม้ฉันจะคิดแบบที่พูดจริงๆ ทว่าถ้ามาบ่อยๆ คงแย่เหมือนกัน
แต่ฝ้ายยิ้มอย่างรู้ทัน “คงอีกนานแหละกว่าคุณพ่อคุณแม่จะมาอีก ปูสบายใจได้”
ทันใดนั้นเสียงกดกริ่งด้วยจังหวะประหลาดก็ดังขึ้นอย่างน่าตกใจ ฉันกับฝ้ายทะลึ่งพรวดขึ้นยืนพร้อมกัน เบิกตามองไปยังประตูเหมือนกลัวว่าปีศาจจะโผล่เข้ามา
ประตูห้องถูกเปิดผัวะเข้ามาเพราะเรายังไม่ได้ล็อก ฉันกับฝ้ายแทบจะผวากอดกันด้วยความตื่นตระหนก แต่ผู้ที่โผล่เข้ามาคือ ‘ต้า’ หาใช่คุณหญิงแม่กับคุณพ่อฝ้ายอย่างที่เราคิด พอเห็นดังนั้นฉันจึงทิ้งตัวลงบนโซฟาด้วยความโล่งใจ แต่ก็อดโมโหคนกวนประสาทอย่างยายต้าไม่ได้
“เป็นยังไงบ้างคะคุณนายทั้งสอง วันนี้คงสนุกกันสุดเหวี่ยงไปเลยล่ะสิ”
ฉันโมโหอยากจะด่าคนหน้าระรื่นหลายๆ คำแต่ยังไม่มีแรง
“นี่ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ดูนี่ซะก่อน” ต้าชูบัตรสามใบในมือด้วยรอยยิ้มเป็นต่อ
ฉันอ้าปากค้างจ้องไปที่บัตรพลาสติกขนาดพอๆ กับบัตรเอทีเอ็มในมือต้าอย่างตกตะลึง นี่มันบัตรคอนเสิร์ต ‘เควิน ริชชี่’ ที่ฉันปรารถนาแต่ว่าซื้อไม่ทันเพราะบัตรหมดเร็วมาก ต้าเคยรับปากไว้ว่าจะหาที่นั่งที่ดีที่สุดมาให้ได้สามใบ โดยเธอกับฝ้ายจะไปเป็นเพื่อนฉัน
“เดี๋ยวก่อน!” ต้าร้องแล้วขยับหนีเมื่อฉันลุกขึ้นมาทำท่าจะคว้าบัตรจากมือเธอ “อย่าลืมสัญญา แกต้องพิมพ์รายงานให้ฉันก่อน”
“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว เอามาเถอะน่า ฉันขอดูหน่อย” ก็น่าจะรู้อยู่ว่าเพื่อบัตรคอนเสิร์ตของเควิน ริชชี่แล้ว นาทีนี้ฉันต้องทำได้ทุกอย่าง
ในที่สุดฉันก็ได้บัตรคอนเสิร์ตศิลปินสุดที่รักมาครอบครอง แต่การไปดูคอนเสิร์ตยังคงเป็นปัญหาอยู่บ้าง ตรงที่ถ้าโชคร้ายฉันอาจไปเจอกับนักเรียนตัวเองเข้า เพราะมีนักเรียนของฉันที่กำลังคลั่งไคล้เควินอยู่กลุ่มหนึ่ง แล้วถ้าเจอกันฉันจะอธิบายกับเด็กว่ายังไงดี ถ้าเควิน ริชชี่อายุมากกว่านี้สักหน่อยและเป็นศิลปินยอดนิยมในกลุ่มคนวัยทำงานก็ว่าไปอย่าง แต่นี่เขาเพิ่งอายุยี่สิบสามปี ถึงจริงๆ จะเท่ากับฉัน แต่ถ้าเทียบกันแล้วมองมุมไหนเขาก็ยังวัยรุ่น ในขณะที่หน้าฉันเป็นวัยรุ่นป้า…ซึ่งแฟนคลับส่วนใหญ่ของเควินล้วนเป็นเด็กวัยรุ่น
ตอนเริ่มต้นอาชีพครู ฉันได้พยายามสร้างภาพให้ตัวเองดูน่ายำเกรงในสายตานักเรียน เพื่อที่พวกเขาจะได้ให้ความเกรงใจและเชื่อฟังฉันง่ายขึ้น สิ่งที่หวาดกลัวที่สุดตอนนั้นคือการโดนนักเรียนแกล้งและไม่เคารพ ตอนนี้ฉันจึงมีภาพลักษณ์ของครูที่เรียบร้อยน่าเคารพและเฮี้ยบจัดระดับหนึ่งในสายตานักเรียน ดังนั้นถ้ามีเด็กคนไหนบังเอิญไปเห็นฉันเต้นเย้วๆ และแหกปากกรี๊ดผู้ชายในคอนเสิร์ตอย่างบ้าคลั่ง คงมีอันจบเห่เป็นแน่ชีวิตยายปู ภาพลักษณ์เว่อร์วังที่เพียรสร้างมาคงพังทลายไม่มีชิ้นดี!
แล้วเพื่อนของฉันที่จะไปด้วยก็เป็นจุดเด่นน้อยเสียเมื่อไหร่ ต้าเป็นสาวมั่นแต่งตัวจัดระดับเจ้าแม่แฟชั่น เรือนร่างของเธอเพรียวระหงและมีความสูงถึง 175 เซนติเมตร ผมสีน้ำตาลเข้มดัดเป็นลอนน้อยๆ ยาวสลวยสวยเก๋รับกับใบหน้าที่สวยผุดผาดไร้ที่ติ ในขณะที่ฝ้ายดูเป็นสาวน้อยหน้าตาสดใสท่าทางอ่อนกว่าวัยหลายปี ผมซอยสั้นของฝ้ายรับกับใบหน้าเรียวงามและดวงตากลมโตเป็นประกาย ส่วนฉันก็สวยเด่นเป็นสง่าน้อยกว่าทั้งสองคนเสียเมื่อไหร่
แต่ไม่เข้าใจเลยว่าสวยเลิศขนาดนี้ ทำไมพวกเรายังคงอ้างว้างเหน็บหนาว จนฉันถึงขนาดต้องหันไปพึ่งพาความอบอุ่นจากศิลปินอันเป็นที่รักซึ่งไม่มีวันได้โคจรมาเจอกันในโลกแห่งความจริง…
เดี๋ยวนะ ก่อนจะละเมอเพ้อพกอย่างวิตกจริตไปมากกว่านี้ ฉันควรจะรีบพิมพ์รายงานหน้าเป็นปึกของยายต้าให้เรียบร้อยก่อน!
