บทที่ 2 เมื่อคำอธิษฐานเป็นจริง
เมื่อวันหยุดช่วงปิดเทอมหมดลง ฉันก็กลับกรุงเทพฯ พร้อมข้าวของมากมายจากต่างจังหวัดที่พ่อแม่ขนซื้อให้เอามาฝากญาติมิตรทั้งหลาย
พอเรียนจบฉันก็ทำงานอยู่ในกรุงเทพฯ มาตลอด นานๆ ทีถึงจะกลับบ้านไปอยู่กับพ่อแม่ ทุกครั้งที่ฉันกลับไปหาทั้งสองคนจะดีใจและมีความสุขมากอย่างเห็นได้ชัด แม้จะเป็นลูกสาวคนเดียวแต่พ่อแม่ก็ไม่เคยบังคับกะเกณฑ์เรื่องการใช้ชีวิตเลย พ่อแม่ไว้ใจฉันมาก ทำให้ฉันมีอิสระอย่างเต็มที่และได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีแบบไม่ขาดตกบกพร่องมาตลอด ทำให้ฉันอยากตอบแทนพระคุณด้วยการเป็นลูกที่ดีทำให้พ่อแม่มีความสุข ฉันสัญญากับตัวเองเอาไว้ว่าจะใช้ชีวิตอิสระตามใจตัวเองต่อไปอีกสักพัก แล้วก็จะย้ายกลับไปอยู่พร้อมหน้าครอบครัวพ่อแม่ลูกที่ต่างจังหวัดอย่างถาวร…
จังหวะการกดกริ่งหน้าประตูอย่างไร้มารยาทของใครบางคนที่ดังขึ้นในเช้าวันเสาร์บรรยากาศน่านอนเช่นนี้ เป็นความผิดที่ไม่น่าให้อภัยเลย หนำซ้ำเสียงกริ่งยังดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ ไม่ยอมหยุด แสดงให้เห็นถึงความไร้สมบัติผู้ดีของผู้มาเยือนอย่างชัดเจน
อย่างไรก็ตาม ถ้าแขกคนดังกล่าวเป็นญาติผู้ใหญ่ ฉันก็ต้องกราบขออภัยเอาไว้ ณ ที่นี้ด้วย เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาที่ฉันกำลังมีความสุขแสนสบายอยู่บนเตียงกว้างอันอบอุ่น ทำให้รู้สึกไม่ดีกับการถูกรบกวนทุกรูปแบบ
ขณะที่ฉันยังมีอาการครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่นั้น เสียงเคาะประตูห้องนอนก็ดังขึ้น ทำให้ต้องพยายามฝืนลุกจากเตียงอย่างยากเย็น แต่พอคิดได้ว่าคนที่มากดกริ่งรัวๆ นั่นอาจเป็นแขกของฉัน จึงทำให้ฝ้ายต้องมาปลุก ก็นึกขอโทษอยู่ในใจที่ปล่อยให้ฝ้ายเป็นคนลุกไปเปิดประตู
พอพบว่าฝ้ายยืนรออยู่หน้าประตูห้องนอนด้วยสีหน้าตื่นตระหนกเหมือนมีเหตุด่วนเหตุร้ายรุนแรงเกิดขึ้น ฉันก็พลันตาสว่าง “มีอะไรเหรอฝ้าย!”
“ปู…ปู…ปู…” ฝ้ายมีอาการเลิ่กลั่กลนลาน และกลายเป็นคนพูดติดอ่างไปแล้ว
“ว่าไง มีอะไร” อะไรกันนะที่ทำให้มนุษย์แสนนิ่งจิตมั่นใจสงบอย่างฝ้ายเกิดอาการประสาทแดกจนสั่นคลอนเช่นนี้
“ปู…ต้องใช่แน่ๆ เลย ฉันจำได้ จำได้จริงๆ นะ!” ฝ้ายยังพูดด้วยอาการละล่ำละลัก ก่อนฉุดฉันออกจากห้องนอนด้วยท่าทางร้อนรนกระวนกระวาย
แล้วฉันก็พลันชะงักฝีเท้ากึก ยืนตะลึงตัวชาอยู่กับที่ ดวงตาเบิกโตจนแทบถลนขณะจ้องมองไปยังร่างสูงของชายหนุ่มรูปลักษณ์คุ้นตาที่ฉันจดจำเขาได้เป็นอย่างดีทั้งยามหลับและยามตื่น เรือนผมสีดำสนิทแม้จะดูยุ่งๆ แต่ถูกซอยสั้นรับกับศีรษะได้รูปและเค้าโครงหน้าอันโดดเด่น รูปร่างแบบนี้ หน้าตาแบบนี้ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก…เควิน ริชชี่!
“ใช่มั้ยปู ใช่แล้วใช่มั้ย!” ฝ้ายกระตุกแขนฉันเขย่าอย่างแรง
คำอธิษฐานที่ฉันแทบจะลืมเลือนมันไปแล้วกลับกลายเป็นความจริงหลังจากเวลาผ่านมาหลายเดือน ทั้งที่ฉันปลงจนเลิกหวังไปตั้งแต่วันที่เดินทางกลับบ้านต่างจังหวัดตอนปิดเทอม ใครจะไปรู้ว่าปาฏิหาริย์จะต้องรอคิวยาวตั้งสี่เดือน!
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้วที่เควินเข้ามาปรากฏตัวในห้อง แต่ฉันก็ยังคงตกอยู่ในสภาพจิตตื่นๆ และเสียอาการจนทำอะไรไม่ถูกอยู่อย่างนั้น ฝ้ายเป็นคนโทรเรียกต้าเข้ามาที่ห้องเพื่อล้อมวงฟังคำบอกเล่าจากเควิน ริชชี่ด้วยความสนอกสนใจ เควินมีความกันเองและเป็นมิตรอย่างน่าประทับใจเสียยิ่งกว่าภาพลักษณ์ที่พบเห็นได้จากสื่อ เขาพูดภาษาไทยได้ชัดเจนไม่ผิดเพี้ยนด้วยน้ำเสียงสุภาพน่าฟัง โดยเฉพาะเมื่อได้เห็นคำพูดนั้นผ่านริมฝีปากสีระเรื่ออย่างคนมีสุขภาพดีของเขาต่อหน้าต่อตาแบบสดๆ
ขณะที่ทุกคนพูดคุยกันไปเรื่อยๆ มีแต่ฉันที่ยังตั้งสติไม่ได้ เลยไม่สามารถร่วมวงสนทนากับเขาได้อย่างเป็นปกติ ทำได้แค่รับฟังเรื่องราวอยู่เงียบๆ แต่มันช่วยไม่ได้ที่เป็นแบบนี้ เพราะวันก่อนตอนดูหนังเรื่องหนึ่ง ฉันดันเผลอไปจินตนาการถึงเควินด้วยฉากเลิฟซีนในหนังเรื่องนั้น การเจอเควินตัวเป็นๆ ในวันนี้จึงทำให้ฉันสติกระเจิงจนควบคุมไม่ได้เกินเหตุ
เควินเล่าให้พวกเราฟังว่าเช้าวันนี้พอออกจากห้องอัดเสียงเขาก็ต้องขับรถกลับตามลำพัง เนื่องจากเป็นเช้าวันเสาร์การจราจรจึงไม่คับคั่งเท่าวันธรรมดา ทำให้สังเกตเห็นว่ามีรถเก๋งคันหนึ่งที่มีผู้ชายสองคนอยู่ข้างใน ขับตามเขามาตั้งแต่ที่จอดรถ พอเขาตัดสินใจหักเลี้ยวอย่างกะทันหันเข้ามาที่คอนโดฯ แห่งนี้ รถคันนั้นก็ยังตามเข้ามาด้วย เควินไม่ได้พักอยู่ที่นี่แต่เลือกเข้ามาหลบเพราะมีคีย์การ์ดที่เพื่อนลืมไว้อยู่ในรถ แต่ครั้นเข้ามาในตึกแล้วดันจำไม่ได้ว่าห้องของเพื่อนที่เขาเคยมาแค่ครั้งเดียวอยู่ชั้นไหน นาทีนั้นเขากำลังลนเพราะเห็นว่าสองคนนั้นขับตามขึ้นมาบนชั้นจอดรถได้ จึงรีบสุ่มกดลิฟต์ขึ้นมามั่วๆ แล้วก็มาเลือกกดกริ่งหน้าห้องฝ้ายเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่เขาไม่ทันเห็นว่าสองคนนั้นตามเข้ามาในตึกจากที่จอดรถได้ไหม
อย่างไรก็ตาม มันน่าอัศจรรย์มากที่เควินเลือกห้องของฝ้ายเป็นที่พึ่ง!
