ทดลองอ่าน Moonlight เพลงรักใต้แสงจันทร์ บทที่ 120

บทที่ 120

“เหล่าเหลียง มีบางคำพูดที่ฉันทนมานานมากแล้ว อยากพูดตั้งแต่งานหนังสือครั้งก่อน วันนี้ขอพูดตรงๆ เลยก็แล้วกัน…ยุคสมัยมันต่างกัน การตีพิมพ์หนังสือในปัจจุบันก็ไม่ได้ง่ายเหมือนกับเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว ที่นักเขียนจะต้องส่งต้นฉบับทางไปรษณีย์ บ.ก. ตรวจต้นฉบับ โรงพิมพ์พิมพ์ออกมา แล้วคนอ่านก็ซื้อหนังสือ…”

มือของชูหลี่ค่อยๆ กำเป็นหมัด ปลายนิ้วขาวซีดเพราะออกแรงมากเกินไป…

“เพราะมีเครื่องมือสื่อสารทางอินเตอร์เน็ตที่สะดวกหลากหลายรูปแบบ เหตุการณ์ใดๆ ในอดีต การสื่อสารในปัจจุบันก็เข้าถึงได้มากขึ้นแล้ว ดังนั้นต่อให้เมื่อก่อนเป็นคนสารเลวที่เอาแต่หาผลประโยชน์หรือไม่เอาการเอางานแต่กลับเจริญรุ่งเรืองก็ถูกเปิดโปงได้เช่นกัน…นักเขียนไม่ได้โง่ คนอ่านก็ไม่ได้โง่เหมือนกัน ท่าทีไม่เอาจริงเอาจังกับทัศนคติในการทำงานแบบขายผ้าเอาหน้ารอดอาจทำให้สำนักพิมพ์หยวนเยวี่ยพังพินาศไม่ช้าก็เร็ว”

“ว่าไงนะ เธอว่าใครเป็นคนสารเลว”

ชูหลี่เชิดคางเล็กน้อย “ฉันบอกว่าแสงแดดรุนแรง สรรพสิ่งเผยรูปลักษณ์แท้จริง* น่ะค่ะ”

มุมปากของเหลียงชงลั่งกระตุกเล็กน้อย ลุกพรวดขึ้นจากที่นั่ง “ชูหลี่! ระวังคำพูดของเธอด้วย! เธอหมายความว่าไง! เธอก็แค่รองหัวหน้า บ.ก. นิตยสาร ฉันเป็นผู้บังคับบัญชาของเธอ เป็นรองประธานของสำนักพิมพ์หยวนเยวี่ย…อ้อ เธอคิดว่าตัวเองเจ๋งมากสินะที่ดึงนักเขียนเก่งๆ หลายคนมาได้ จะลองก็ได้นี่ ถ้าตอนนี้ฉันไล่เธอออก นักเขียนพวกนั้นจะออกไปพร้อมกับเธอและปล่อยเวทีแสดงความสามารถดีๆ อย่างสำนักพิมพ์หยวนเยวี่ยของเราไปหรือเปล่า!”

“ฉันก็อยากรู้เหมือนกันค่ะ” ชูหลี่ยกมุมปาก

ความจริงเลือดทั่วทั้งร่างเธอแทบจะแข็งตัวแล้ว ความเดือดดาลที่ไม่เคยมีมาก่อนบวกกับท่าทีปรามาสที่เหลียงชงลั่งมีต่อโจ้วชวน ชั่ววินาทีนั้นเธอแทบอยากจะเขวี้ยงจดหมายลาใส่หน้าเหลียงชงลั่งแล้วบอกเขาว่าฉันจะไปตอนนี้เลย…

แต่เธอยังคงอดทนไว้

การกลับมาของสั่วเหิงและเจียงอวี่เฉิงเพิ่งเข้าที่เข้าทาง นิยายรายตอนเรื่องใหม่ของอากุ่ยก็เพิ่งเริ่ม ตึกสูงของเธอเพิ่งจะมีรากฐานที่แข็งแกร่ง เธอจะยอมจำนนมอบรากฐานให้คนอื่นได้อย่างไร

ยังมีโจ้วชวนอีก…

กลางปีหน้าแฮร์มันน์จะเดินทางมาเสาะหานักเขียนที่ประเทศจีนไปร่วมงานด้วย สาเหตุที่ชูหลี่พูดถึงเรื่องนี้บ่อยๆ เพราะเธอสนใจจริงๆ เธอรู้ว่าโจ้วชวนชอบผลงานของแฮร์มันน์มาก และคาดหวังมากว่าสักวันจะสามารถพิสูจน์ตัวเองในเวทีที่ยิ่งใหญ่และกว้างขวางกว่านี้ได้…แม้โจ้วชวนจะไม่พูด แต่เขาก็เป็นพวกเก็บความรู้สึกที่ตอนประถมได้รับรางวัลนักเรียนดีเด่นสามประการก็เอาประกาศนียบัตรยัดใส่ในกระเป๋า และไม่เอาออกมาตลอดช่วงปิดภาคเรียนฤดูร้อน แต่ความจริงแล้วเขาหวังอยู่ทุกวันว่าประกาศนียบัตรจะกระโดดออกมาจากกระเป๋าเอง แทบอยากจะเอาประกาศนียบัตรมาติดบนหน้าผากเพื่อประกาศให้โลกรู้…

และสิ่งที่ชูหลี่ต้องทำคือเป็นคนช่วยเขาเอาประกาศนียบัตรออกมา

ภาพยนตร์ ภาพยนตร์จากนิยาย ถึงเวลานั้นก็จะตามมาด้วยการตีพิมพ์นิยายที่ดัดแปลงจากบทภาพยนตร์ และสำนักพิมพ์ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศปัจจุบันก็มีแค่สำนักพิมพ์หยวนเยวี่ยและสำนักพิมพ์ซินตุ้นเท่านั้น…ถ้าหากตอนนี้เธอออกจากสำนักพิมพ์หยวนเยวี่ยล่ะก็ สำนักพิมพ์หยวนเยวี่ยก็จะไม่มีคนที่เค้นสมองช่วงชิงเพื่อโจ้วชวนเหมือนเธอเป็นคนที่สองอีก…

เธอแทบจะจินตนาการได้เลยว่าปีหน้าหรือปีถัดไปผลงานเรื่องใหม่ของแฮร์มันน์จะถูกมอบให้กับสำนักพิมพ์ซินตุ้นอีกครั้งอย่างง่ายดาย คนโง่อย่างเหลียงชงลั่งคงทำได้แต่เบ้ปากอย่างอวดดีแล้วพูดว่า ‘ถ้ามอบแฮร์มันน์และทรัพยากรของเขาให้ฉัน ฉันเองก็ทำให้ขายดีได้เหมือนกัน’

…คนโง่พรรค์นี้ย่อมไม่มีทางคิดหรอกว่าต่อให้ทรัพยากรเหล่านี้หล่นลงมาจากท้องฟ้าได้จริง พวกเขาจะทำประโยชน์อะไรได้!

อดทนไว้

จะโมโหไม่ได้

อย่าไปต่อล้อต่อเถียงคนโง่บรมพวกนี้เลย