ทดลองอ่าน Moonlight เพลงรักใต้แสงจันทร์ บทที่ 122

“…”

เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะรั้งเขาไว้อีกทำไม เพียงแต่จิตใต้สำนึกไม่อยากให้เขาไปทั้งๆ อย่างนี้เท่านั้น

ความเงียบงันที่ทำให้ลมหายใจขาดห้วงดำเนินต่อไปราวๆ หนึ่งนาที ขณะที่ชายหนุ่มอยากจะถามเธออย่างอดรนทนไม่ไหวว่าคิดจะทรมานเขาให้ตายใช่ไหม ก็ได้ยินเธอส่งเสียงฮึบแล้วพูดขึ้นมา

“หรือ…หรือไม่…ยังมีวิธีอื่นอีกไหมคะ”

“…”

อากาศหยุดนิ่งอีกครั้ง

“มี”

เธอเงยหน้ามองเขาทันควัน

“คุณหันไปก่อน”

ชูหลี่หันไปอย่างว่าง่าย

“หมอบลง”

เธอลังเลครู่หนึ่งก่อนจะหมอบลงไปช้าๆ จากนั้นก็ได้ยินเสียงเสื้อผ้าเสียดสีดังมาจากด้านหลัง ตามด้วยเสียงลมหายใจของชายหนุ่มที่กำลังเข้ามาใกล้…ชูหลี่ชะงักไป หมายจะลุกขึ้นมาดูว่าเขากำลังจะทำอะไร ทว่าในตอนนี้เองมือใหญ่ที่ยื่นมาจากด้านหลังก็กดเธอให้หมอบลงไป…มือใหญ่ปิดตาเธอไว้ เมื่อรอบด้านตกอยู่ในความมืด เธอได้ยินชายหนุ่มกล่าวด้วยเสียงแหบพร่า

“แบบนี้แหละ ไม่ต้องมองผม”

ความมืดทำให้ชูหลี่กระสับกระส่ายเล็กน้อย เธอได้แต่คาดเดา ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเขาโน้มตัวลงมา แผงอกแกร่งแนบชิดกับแผ่นหลังเธอ เอ่ยอย่างรวบรัด

“หุบขา”

เขาออกคำสั่งทีละขั้นตอน จิตใต้สำนึกของชูหลี่สั่งให้เธอทำตามที่ชายหนุ่มสั่ง วินาทีต่อมาก็รู้สึกได้ถึงอุณหภูมิอันร้อนผ่าวสัมผัสที่ผิวหนังของเธอ เธอถูกแผดเผาจนร้องครวญครางออกมา แผ่นหลังเกร็ง มือกำขอบหมอนอิงที่วางอยู่บนโซฟาไว้แน่น…ราวกับว่าสำหรับเขาแล้วนี่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเช่นกัน ลมหายใจของเขาที่ริมหูเปลี่ยนเป็นหนักหน่วงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มือที่ปิดตาเธอแน่นขึ้นเล็กน้อย

หากเธอมองเห็นล่ะก็ คงจะเห็นเส้นเอ็นที่ปูดนูนขึ้นมาบนหลังมือและเหงื่อที่หน้าผากของเขา

ต่อมาทุกอย่างล้วนเป็นไปตามสัญชาตญาณ ท่ามกลางความมืด ชูหลี่รู้สึกว่าบริเวณที่ทั้งสองฝ่ายสัมผัสกัน อุณหภูมิสูงจนแผดเผาคนได้แผ่ลามไปทั่วทั้งร่าง…เส้นประสาทที่ไม่ง่ายเลยกว่าจะผ่อนคลายลงได้ตึงเครียดขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อจุมพิตอันละเมียดละไมของเขาประทับบนลำคอและแผ่นหลังของเธอ เธอรู้สึกได้ว่าน้ำตาไหลรินออกมาจากหางตาตนเอง ซึมผ่านซอกนิ้วเขาที่ปิดตาเธออยู่…

ในห้องรับแขกเงียบจนน่ากลัวเช่นนี้ เสียงเสื้อผ้าเสียดสี เสียงผิวหนังแนบชิดกัน เสียงลมหายใจของเขา ล้วนดังก้องในหูของเธอทุกชั่วขณะผ่านความมืดมิด…

บางครั้งการแตะต้องโดยไม่ได้ตั้งใจก็ทำให้เธอส่งเสียงสูดลมหายใจเบาๆ

จากนั้นการกระทำของเขาก็เปลี่ยนเป็นหยาบคายยิ่งขึ้น หรือไม่ก็ทำตามอำเภอใจเล็กน้อย

กระทั่งผิวหนังในส่วนที่ละเอียดอ่อนที่สุดนั้นถูกเสียดสีจนแดงเป็นปื้น แม้ว่าจะมีเหงื่อที่ชื้นแฉะและเหนอะหนะรวมถึงส่วนประกอบอย่างอื่นช่วยลดแรงกระแทก แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ความเจ็บปวดที่แสบร้อนคละเคล้ากับอะไรบางอย่าง…ชูหลี่รู้สึกว่าเหงื่อทำให้เสื้อเชิ้ตท่อนบนของเธอเปียกชุ่มแล้ว นี่คืออากาศในช่วงปลายเดือนพฤษภาคมที่นานๆ ทีถึงจะใส่เสื้อโค้ตเพิ่มอีกชั้นตอนเดินถนน

เวลาผ่านไปหนึ่งนาที หนึ่งวินาที ทว่าสำหรับคนทั้งสองที่เบียดเสียดกันอยู่บนโซฟาราวกับผ่านไปเนิ่นนานนับศตวรรษ

เมื่อชายหนุ่มปล่อยมือจากตาเธอ สองนิ้วบีบปลายคางเธอให้หันมาแล้วจูบบนริมฝีปากแดงก่ำของเธอ ขณะที่บนขาเปียกชื้นตามอุณหภูมิ จู่ๆ กลิ่นอายของความเป็นชายก็แผ่กระจายออกมา…