ทดลองอ่าน Moonlight เพลงรักใต้แสงจันทร์ บทที่ 123

บทที่ 123

ชูหลี่พบว่าอาจารย์นักแสดงที่หลังจากพอใจแล้วจะอ่อนโยนเป็นพิเศษและพูดเก่งเป็นพิเศษ

จากประสบการณ์การสั่งดีลิเวอรี่ที่ผ่านมา หากวันนั้นโจ้วชวนอยากกินโจ๊ก แต่ชูหลี่อยากกินข้าวราดแกง โดยปกติแล้วจะต้องกินโจ๊กอย่างแน่นอน…ครั้งนี้เมื่อชูหลี่ใช้มือข้างเดียวหยิบโทรศัพท์เปิดแอพฯ ดีลิเวอรี่เลื่อนดูว่าจะกินอะไร ชายหนุ่มก็นั่งอยู่ด้านข้างเงียบๆ ใช้ผ้าพันแผลพันนิ้วที่ไม่มีเลือดไหลให้เธออย่างระมัดระวัง

“กินอะไรดีคะ”

“แล้วแต่คุณ”

“…แฮมเบอร์เกอร์”

“ได้”

คนคนนี้ไม่ค่อยชอบกินอาหารตะวันตกเท่าไรนัก อย่างมากก็กินขนมปังปิ้งเป็นมื้อเช้า แถมยังโวยวายอยู่บ่อยๆ ว่าถ้ามื้อเช้าได้กินข้าวด้วยจะดีแค่ไหน…

ชูหลี่วางโทรศัพท์มือถือลงแล้วมองโจ้วชวนด้วยสีหน้าประหลาดใจ ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะเงยหน้า หลังจากปล่อยมือของเธอที่พันแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ไม่รู้ว่าไปเอาขี้ผึ้งมาจากไหน มือข้างหนึ่งถือขี้ผึ้ง ส่วนมืออีกข้างยื่นมาตรงชายกระโปรงของเธอ…ปลายนิ้วของโจ้วชวนยังไม่ทันแตะชายกระโปรงของดี หญิงสาวก็หดตัวถอยหลังทันทีราวกับเป็นปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติ เขาจึงเงยหน้าขึ้นและเลิกคิ้ว

“ไม่เจ็บหรือไง ทายาสิ”

น้ำเสียงนั้นฟังดูสุภาพบุรุษอย่างยิ่ง

ชูหลี่บอกว่าจะจัดการเอง โจ้วชวนก็ไม่ขัด ส่งขี้ผึ้งให้เธอแต่โดยดีแล้วคว้าโทรศัพท์มือถือของเธอมาสั่งดีลิเวอรี่ต่อ…ชูหลี่รับขี้ผึ้งมา หมุนฝาแล้วควักขี้ผึ้งเย็นๆ ออกมานิดหน่อย ปลายนิ้วล้วงเข้าไปใต้กระโปรง คลำหาบริเวณที่ยังเจ็บอยู่แล้วทาลงไป ขี้ผึ้งกระตุ้นให้ผิวหนังแสบอีกครั้ง เธอร้อง “อ๊ะ” แล้วสั่นอยู่ครู่หนึ่ง

จากนั้นบรรยากาศที่เมื่อครู่ยังดีๆ อยู่ก็เปลี่ยนไป

ชูหลี่รู้สึกได้ถึงสายตาอันเร่าร้อนคู่หนึ่งที่กำลังกวาดผ่านใบหน้าของตนไปมา เธอเงยหน้าขึ้นก็พบว่าคนที่เดิมทีควรตั้งใจสั่งดีลิเวอรี่เวลานี้กลับเอี้ยวศีรษะมามองตน ในดวงตาคู่นั้นราวกับแฝงไปด้วยความมืดดำที่เธอคุ้นเคย…

เธอเก็บมือกลับมา ทั่วทั้งร่างตื่นตัว “มองอะไรคะ”

“…คุณอย่าส่งเสียงสิ อย่าสั่นด้วย”

“อะไรเล่า ก็ฉันเจ็บนี่!”

“คุณคิดดูสิ ถ้าข้างๆ ผู้ชายมีสาวน้อยคนหนึ่งนั่งอยู่ มืออยู่ใต้กระโปรงตัวเอง แถมยังส่งเสียงร้องอือๆ อาๆ ไปพลาง ตัวสั่นไปพลาง ภาพนี้จะส่งผลอะไรรู้ไหม” โจ้วชวนจ้องชูหลี่พลางเอ่ยอย่างเนิบช้า “คุณทำอย่างนี้ ผมก็ยิ่งอยากทำให้คุณเจ็บมากขึ้น”

คำพูดประโยคนี้ทำเอาชูหลี่แข้งขาอ่อน จิกนิ้วเท้าแล้วด่าว่า “คนทุเรศ” แล้วใช้ขี้ผึ้งในมือเขวี้ยงใส่เขา

ชายหนุ่มรับขี้ผึ้งไว้ได้พอดี อีกทั้งยังส่งโทรศัพท์มือถือที่สั่งดีลิเวอรี่เรียบร้อยแล้วคืนให้ชูหลี่ เปิดตลับยาแล้วควักออกมานิดหน่อย บังคับให้เธออ้าขา…เมื่อเทียบกับตัวเธอเองแล้ว โจ้วชวนมือไม่เบาแต่ก็ไม่หนัก บวกกับปลายนิ้วหยาบกร้าน ชูหลี่จึงรู้สึกเจ็บจนแยกเขี้ยว…

“เจ็บๆๆ”

“แบบนี้ล่ะ” ผ่อนแรงลงเล็กน้อย

“ดีขึ้นหน่อย แต่ยังเจ็บอยู่…โอ๊ย คุณจะทายาก็ทายาไปสิ อย่าแตะไปทั่ว” ชูหลี่กดมือของชายหนุ่มเอาไว้ แล้วถลึงตาใส่เขา

“ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย คุณก็อย่าขยับนักสิ ผมกำลังทายาให้คุณอยู่นะ…เมื่อกี้ทำนานไปหน่อย ดูเหมือนว่าจะเสียดสีจนผิวถลอกนิดหน่อย”

น้ำเสียงของโจ้วชวนสบายๆ กระทั่งหลังมือและนิ้วมือที่งอขึ้นแตะส่วนอื่น…ชูหลี่หอบหายใจพลางคว้าหมอนอิงบนโซฟาขึ้นมาปิดหน้าตัวเองไว้ กัดริมฝีปากไว้แน่น ความร้อนทั่วทั้งร่างราวกับมารวมกันที่ท้องน้อย…จากนั้นก็สลายกลายเป็นกระแสอุ่นๆ กล้ามเนื้อต้นขาเกร็ง ความคิดทั้งหมดถูกมือใหญ่ที่กดอยู่ใต้กระโปรงของเธอดึงดูดไป…