ทดลองอ่าน Moonlight เพลงรักใต้แสงจันทร์ บทที่ 123

ดังนั้นหนึ่งคืนก่อนออกเดินทาง ชูหลี่แอบตะบี้ตะบันอ่านผลงานของโจ้วกู้เซวียนที่ได้รับรางวัลบุปผางามแห่งวรรณกรรมเล่มนั้น…การไปครั้งนี้ต้องพูดถึงเรื่องรางวัลบุปผางามแห่งวรรณกรรมแน่นอน และเรื่องที่โจ้วกู้เซวียนเคยได้รับรางวัลนี้ในคราวที่แล้วก็ไม่ใช่ความลับอะไร โอกาสดีๆ ที่จะได้ประจบว่าที่พ่อสามีอย่างนี้ ชูหลี่ไม่อยากพลาด

ขณะที่เธอทำอย่างนี้ โจ้วชวนเองก็ย้ายม้านั่งไปนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ สิ่งที่แตกต่างออกไปคือเล่มที่เขาเปิดอ่านเป็นเทพนิยายผู้ใหญ่ฉบับภาษาต่างประเทศ มีท่าทางที่ทั้งอวดดีและน่ารักปนอยู่บ้าง…อ่านหนังสือไปพลาง เงยหน้ามองชูหลี่ที่ขมวดคิ้วอ่านหนังสือไปพลาง หลังจากนั้นสักพักเขาก็พลิกไปอีกหน้า

“โจ้วชวน ตัวเอก A ในนี้พูดว่าแต่ไรมาโรงเรียนการทหารหวงผู่ล้วนมีชีวิตอยู่ในใจของนักเรียนทุกคน จิตวิญญาณนั้นจะคงอยู่นับหมื่นนับพันปี และส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น…‘จิตวิญญาณ’ ในที่นี้คืออะไรคะ”

“มีอยู่ตรงคำนำนักเขียนน่ะ”

“อ้อ”

“…”

โจ้วชวนวางหนังสือในมือลง เท้าคางด้วยมือข้างเดียวมองหญิงสาวที่พลิกเปิดหน้าคำนำพึ่บพั่บเพื่อหาคำตอบอยู่ใต้โคมไฟไม่ใกล้ไม่ไกล

…เธอคนนี้เกิดมาเพื่อเป็น บ.ก. สินะ อย่างไรเสียถ้าเธอต้องการ เธอก็มักจะหว่านล้อมจนนักเขียนคล้อยตามได้

เมื่อนึกถึงตอนนั้นเขาถูกเธอหลอกล่ออย่างไร นึกถึงเจ้าพ่อปลาไหลอย่างเจียงอวี่เฉิง อีกทั้งสั่วเหิงที่ตอนนี้ไม่ยอมตัดใจจากเธอ อากุ่ย…และยังมีนักเขียนที่มารวมตัวกันโขยงหนึ่งหลังจากเธอได้ขึ้นเป็นรองหัวหน้า บ.ก.

…นอกจากนี้ไม่ใช่แค่คนเดียวที่พูดกับโจ้วชวนว่า ‘บ.ก. ที่ทำ ‘หนังสือเทพเจ้าแห่งแม่น้ำลั่ว’ ให้คุณทำไมถึงดีขนาดนี้ล่ะเนี่ย แถมยังฉลาดอีก อิจฉาจริงๆ ดูเหมือนว่าคุณจะสนิทกับเธอมาก ต่อไปการออกหนังสือก็คงไม่ต้องกังวลแล้วสินะ…’

คำพูดนี้หมายความว่าอะไรโจ้วชวนรู้ดีแก่ใจ

หากเป็นเมื่อก่อน บางทีเขาอาจปฏิเสธไปตรงๆ และบอกคนพวกนั้นว่าออกหนังสือที่ไหนก็เหมือนกันหมด สำนักพิมพ์ไหนให้เงื่อนไขดีย่อมเซ็นสัญญากับสำนักพิมพ์นั้น

แต่ตอนนี้เขารู้สึกลังเลกับคำตอบแบบนี้อยู่เล็กน้อย เขาคงจะเปลี่ยนไปตอบเชิงขบขันอย่างไม่ใส่ใจแล้วปล่อยเบลอ หรือไม่ก็ตอบไปว่า ‘ใครจะรู้ล่ะ’ อย่างคลุมเครือ…

มีเพียงตัวเขาเองเท่านั้นที่รู้และเห็นกับตาว่าเธอเคยทำอะไร เคยไขว่คว้าช่วงชิงอะไร และเคยพยายามทุ่มเทมากแค่ไหนเพื่อนักเขียน…วันนั้นที่งานหนังสือ เขามองเธออยู่ไกลๆ จากด้านล่างเวทีแจกลายเซ็นของเจียงอวี่เฉิง เธอยืนอยู่สี่ชั่วโมงตั้งแต่ต้นจนจบโดยไม่บ่นเลยสักคำ น้ำก็ไม่ได้กินเลยสักอึก ยืนอยู่ข้างๆ นักเขียนอย่างระแวดระวังเพื่อคอยคุ้มกันเขา…ตอนนั้นโจ้วชวนเกิดภาพจินตนาการแปลกประหลาด หากเวลานั้นคนที่นั่งอยู่บนเวทีแจกลายเซ็นเป็นเขาก็คงดี

ความอิจฉาที่ถึงขั้นโมโหเดือดดาลในเวลาต่อมา ก็คงเกิดขึ้นมาจากความคิดนี้ในตอนแรกเริ่ม

ไม่เกี่ยวกับว่าตอนนี้เธอเป็นแฟนเขาหรือไม่ ต่อให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาในตอนนี้ไม่ใช่ ‘แบบนั้น’ เขาก็ยังคง…

“บนหน้าฉันมีอะไรเหรอคะ” คนที่อยู่ใต้โคมไฟเงยหน้าขึ้นมา ลูบใบหน้าของตนพลางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ทำไมจ้องฉันขนาดนี้ล่ะ”