ทดลองอ่าน Moonlight เพลงรักใต้แสงจันทร์ บทที่ 126

บทที่ 126

โจ้วชวนพาชูหลี่เที่ยวเล่นที่เมือง C อยู่หลายวัน ที่ควรกินก็กิน ที่ควรดื่มก็ดื่ม หลายวันมานี้โจ้วกู้เซวียนปิดปากเงียบไม่พูดถึงเรื่องที่โจ้วชวนถูกใส่ร้ายว่ามีนักเขียนเงาคอยเขียนงานให้ ไม่มีใครรู้ว่าตกลงเขาคิดอย่างไรกันแน่ โจ้วชวนเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเช่นกัน…แต่หลังจากการเผชิญหน้าโต้เถียงกันในคืนนั้น เขาก็คร้านที่จะต่อปากต่อคำเรื่องนี้กับพ่อของเขาอีก ถือเสียว่าการกลับมาครั้งนี้คือการมาเที่ยวเป็นเพื่อนชูหลี่

เวยป๋อของโจ้วชวนตกอยู่ในความเงียบหลังจากที่โพสต์ ‘แถลงการณ์ของหมาป่าผู้หิวโหย’ แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าคำพูดใส่ร้ายเหล่านั้นจะปล่อยเขาไป…

วันอาทิตย์ตอนบ่าย ในอินเตอร์เน็ตได้แฉ ‘จุดด่างพร้อย’ ใหม่ออกมา มีคนไปค้นใบแสดงยอดขายรวมของร้านหนังสือซินหวาของ ‘หนังสือเทพเจ้าแห่งแม่น้ำลั่ว’ ซึ่งจนถึงตอนนี้ทั้งหมดมีเพียงราวๆ หนึ่งแสนสองหมื่นเล่มเท่านั้น ในฐานะที่รับผิดชอบช่องทางการขายหนังสือแบบรูปเล่มเป็นหลัก ร้านหนังสือซินหวาจึงนับจำนวนยอดขายแค่ช่องทางนี้ และบอกว่าที่จริงแล้วยอดขาย ‘หนังสือเทพเจ้าแห่งแม่น้ำลั่ว’ นั้นห่างไกลกับ ‘ยอดขายฉบับตีพิมพ์ครั้งแรกหนึ่งล้านเล่ม’ ที่กล่าวเอาไว้ในตอนแรกและไม่ใช่แค่นิดเดียวเท่านั้น!

บรรดาชาวเน็ตฮือฮากันอีกครั้ง ต่างพูดกันว่า ‘ว้าว ท่านเทพคนนี้หน้าไม่อายชะมัด แต่งยอดขายหนังสือของตัวเองก็ได้ด้วย!’

“เรื่องนี้แค่ดูก็รู้แล้วว่าในวงการมีคนคิดจะจัดการคุณ” ชูหลี่นอนอยู่บนหลังของโจ้วชวน กอดคอเขาไว้ ส่วนโจ้วชวนนอนคว่ำอยู่บนเตียง เล่นโทรศัพท์มือถือ ทั้งสองนอนทับกันเป็นชั้นๆ ใบหน้าของเธอแนบชิดกับหน้าของเขา “คนปกติที่ไหนจะรู้จักค้นใบแสดงยอดขายอะไรนั่น และดูเหมือนเขาจะรู้อยู่แล้วว่าปกติยอดขายจะต้องเกินจริงจนกลายเป็นจุดด่างพร้อยของคุณได้ จึงทำเป็นไปตรวจสอบ…แต่สำหรับในวงการนี้เห็นได้บ่อยมาก นักเขียนทุกคนแทบจะรู้กันกลายๆ แล้วว่าเป็นการสร้างกระแสและโฆษณาเพื่อกระตุ้นยอดขาย แต่นักอ่านไม่รู้กันสักหน่อย”

“ใครกัน” โจ้วชวนถาม

“คนที่ไม่ยินดีที่คุณได้เข้าชิงรางวัลล่ะมั้ง” ชูหลี่ลูบไล้ใบหน้าเขา “คนที่เกลียดคุณ”

“งั้นก็เยอะจะตายไป” โจ้วชวนแค่นหัวเราะ “คืนนี้ดูซิว่าเขาจะพูดอะไรอีก คาดว่าคงจะมีต่อจากนี้…”

และแล้วความจริงก็พิสูจน์ให้เห็นว่าโจ้วชวนเป็นคนปากอัปมงคลจริงๆ

ตอนกลางคืนคลื่นระลอกแรกยังไม่ทันสงบก็ผุดขึ้นมาอีกระลอกหนึ่ง หลังจากนั้นก็ปรากฏขึ้นมาให้เห็นอย่างชัดเจน…ครั้งนี้เป็นคลิปเสียงสัมภาษณ์ ผู้สัมภาษณ์และผู้ที่ถูกสัมภาษณ์ล้วนแปลงเสียงเป็นเสียงตลก…

“ผู้สัมภาษณ์ A : โอ้ ท่านผู้นำ ไม่เจอกันนานเลยนะคะ พูดถึงเหตุการณ์ลมฝนคาวเลือดบนอินเตอร์เน็ตของนักเขียนชื่อดังโจ้วชวนในครั้งนี้สักหน่อยสิ

ผู้ถูกสัมภาษณ์ B : เรื่องนี้ฉันเองก็ได้ข่าวมาเหมือนกัน…มีนักเขียนเงาหรือไม่มีฉันไม่รู้หรอก ยังไงซะก็ไม่มีหลักฐานใช่ไหมล่ะ แต่ยอดขายนั่นน่ะ คิกๆๆ…

ผู้สัมภาษณ์ A : โอ้อวดหลอกลวงจริงๆ ใช่ไหม

ผู้ถูกสัมภาษณ์ B : ใช่ ยอดตีพิมพ์ครั้งแรกของ ‘หนังสือเทพเจ้าแห่งแม่น้ำลั่ว’ น่าจะมีแค่ประมาณสามแสน ตัวเลขระบุจำนวนจริงๆ ฉันก็ไม่ชัวร์ ฉันเองก็ฟังเพื่อนพูดมาเหมือนกัน ไม่ได้พูดเก่งเหมือนสำนักพิมพ์หยวนเยวี่ยหรอก…ตอนนี้ตลาดหนังสือแบบรูปเล่มโดยภาพรวมนั้นลดฮวบลง พวกคุณไม่รู้หรอกว่าตอนนี้วงการนี้น่ะย่ำแย่แค่ไหน จะมีหนังสือที่ยอดขายเกินล้านเล่มโผล่มาได้ยังไง เป็นไปไม่ได้หรอก

ผู้สัมภาษณ์ A : คุณกำลังบอกใบ้อะไรอยู่

ผู้ถูกสัมภาษณ์ B : คิกๆๆ ฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นแหละ!

ผู้สัมภาษณ์ A : ตอนแรก ‘หนังสือเทพเจ้าแห่งแม่น้ำลั่ว’ ใน Dangdang กับ JD.Com* ก็บอกว่ายอดขายอยู่ในอันดับแรกเหมือนกันไม่ใช่เหรอ

ผู้ถูกสัมภาษณ์ B : อันดับนั่นน่ะซื้อได้นี่นา

ผู้ถูกสัมภาษณ์ B : ยิ่งไปกว่านั้นนั่นเป็นอันดับแรกของยอดขายภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงเท่านั้น คุณคิดดูสิ ถ้าวันที่เปิดขายวันนั้นมีแค่หนังสือของคุณเล่มเดียว ส่วนหนังสือเล่มอื่นๆ ขายมานานมากแล้ว ยอดขายวันหนึ่งมีแค่เจ็ดแปดเล่ม แล้วคุณจะไม่เป็นที่หนึ่งได้ยังไงล่ะ ถึงจะมีคนซื้อแค่ยี่สิบเล่มก็เป็นที่หนึ่งอยู่ดี…ช่องทางที่ไม่เห็นยอดขายแบบนี้เล่นตุกติกได้ง่ายที่สุด

ผู้สัมภาษณ์ A : แต่ยอดสั่งซื้อล่วงหน้าของเถาเป่าก็เยอะมากนะคะ

ผู้ถูกสัมภาษณ์ B : การประมาณการนั่นเป็นของจริง กำลังซื้อส่วนใหญ่กระจุกอยู่ที่เถาเป่า ดังนั้นร้านค้าออนไลน์อื่นๆ ก็น่าจะถูกแบ่งกำลังซื้อไปบางส่วน…สรุปแล้วยอดตีพิมพ์ครั้งแรกของ ‘หนังสือเทพเจ้าแห่งแม่น้ำลั่ว’ ก็คือราวๆ สามแสนกว่าเล่ม ไม่มีทางมากไปกว่านี้แล้ว

ผู้สัมภาษณ์ A : ความสำคัญของยอดขายเกินจริงคืออะไรคะ

ผู้ถูกสัมภาษณ์ B : ก็ทำให้เกิดอุปาทานว่าหนังสือดังมาก ดึงดูดนักอ่านให้ซื้อตามกระแส และเรื่องที่สำคัญที่สุดคือดึงดูดตัวแทนลิขสิทธิ์…พอหนังสือของคุณดัง นักพัฒนาด้านทรัพย์สินทางปัญญาทั้งเกม ภาพยนตร์ และซีรี่ส์ก็จะมาเยือนถึงประตูเพื่อขอซื้อ ราคาของสิ่งที่โปร่งใสชิ้นหนึ่งกับสิ่งที่เป็นไฟชิ้นหนึ่งจะเหมือนกันได้เหรอ ใช่ไหมล่ะ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเหมือนกัน การขายลิขสิทธิ์ ‘หนังสือเทพเจ้าแห่งแม่น้ำลั่ว’ ไปพัฒนาเป็นเกม ภาพยนตร์ และซีรี่ส์ ถ้าไม่ได้ถึงสี่ล้านห้าล้าน โจ้วชวนอาจขี้เกียจแม้แต่จะคุยกับคุณก็ได้…

ผู้สัมภาษณ์ A : นี่เป็นการหลอกลวงไม่ใช่หรือไง

ผู้ถูกสัมภาษณ์ B : อิทธิพลของตลาดน่ะ นี่นับว่าหลอกลวงด้วยเหรอ

ผู้ถูกสัมภาษณ์ B : นี่นับว่าด่างพร้อยด้วยเหรอ ฉันคิดว่าก็ดีอยู่นะ หึๆๆๆ เทียบกับการมีนักเขียนเงาแล้ว เรื่องแบบนี้ก็ไม่ได้น่าประหลาดใจเท่าไร…

ผู้สัมภาษณ์ A : พวกเราแค่อยากรู้จักอา…ท่านเทพโจ้วชวนจากมุมมองต่างๆ ว่าสรุปแล้วเป็นคนที่ชอบหลอกลวงหรือเปล่า

ผู้ถูกสัมภาษณ์ B : เอาเถอะๆ ก็มีเหตุผลเหมือนกัน

ผู้สัมภาษณ์ A : ขอบคุณที่ให้สัมภาษณ์ค่ะ

ผู้ถูกสัมภาษณ์ B : ไม่เป็นไรๆ ฉันเองก็กำลังติดตามเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน ว่างๆ อยู่น่ะ”