ทดลองอ่าน Moonlight เพลงรักใต้แสงจันทร์ บทที่ 127

“ส่วนความจริงของเรื่องนี้ ถ้าอยากจะพิสูจน์นั้นง่ายมาก ไปถามเพื่อนสมัยมัธยมปลายของเขาดูก็รู้แล้ว น่าจะมีคนไม่น้อยเคยอ่านนิยายบ้าๆ นั่น…ผมเคยได้ยินว่าตอนนั้นมันเป็นที่นิยมมากในโรงเรียนของเขา ทุกคนเอาแต่เวียนกันอ่านไม่หยุด

ผมไม่รู้ว่าทำไมมีคนบางคนต้องกุเรื่องเกี่ยวกับผลงานของลูกชายผม…พวกคุณมีหลักฐานหรือเปล่า พยานบุคคลก็ดี พยานวัตถุก็ดี…พวกคุณไม่มีเลย

แต่ผมมี ผมมีพยานบุคคล เป็นเพื่อนของโจ้วชวนที่ได้อ่านต้นฉบับที่เขาเขียนในตอนนั้น และผมเองก็มีพยานวัตถุเหมือนกัน แน่นอนว่าพยานวัตถุพวกคุณต้องไปเอาที่โจ้วชวนเอง แม้ผมคิดว่าเขาอาจไม่ให้พวกคุณก็เถอะ เพราะหลายปีมานี้การพูดถึงต้นฉบับนั่นขึ้นมา ทำให้เขาเหมือนหมาบ้า…

ผมอยากเตือนคนบางคนไว้ ณ ที่นี้สักหน่อย โลกน่ะไม่ได้สวยงามอย่างที่มองเพียงฉากหน้า และไม่ได้ดำมืดอย่างที่พวกคุณจินตนาการหรอก…ประตูทางเข้าของสมาคมนักเขียนเปิดกว้างต้อนรับนักเขียนหนุ่มสาวที่มีความสามารถอยู่เสมอ ถ้าพวกคุณอยากเข้าร่วมก็ทำผลงานของพวกคุณออกมาให้ดี ผลงานคืออิฐเคาะประตู* เพียงหนึ่งเดียวที่นำพวกคุณเข้าสู่สมาคมนักเขียนได้”

การสัมภาษณ์ของรายการดำเนินมาใกล้ช่วงสุดท้าย ดูเหมือนว่าเวลาสัมภาษณ์คงจะเป็นวันพุธของสัปดาห์ที่แล้ว และเป็นหนึ่งวันก่อนที่ชูหลี่กับโจ้วชวนจะนั่งเครื่องบินกลับไปที่บ้านของโจ้วชวน…

เพียงแต่รายการถูกจัดให้ออกอากาศในตอนนี้เท่านั้น…ปากบอกว่า ‘ฉันไม่ยุ่งด้วยหรอก ให้พวกเขาด่าแกต่อไปนั่นแหละ’ แต่ความจริงแล้วกลับลงมือก่อนที่ลูกชายจะเปิดปากขอร้องเสียอีก

“…โอ้”

ชูหลี่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เข้าอินเตอร์เน็ตด้วยความสับสนเล็กน้อย สิ่งที่ทำให้เธอแปลกใจในทันทีคือปฏิกิริยาของชาวเน็ตที่มีต่อเรื่องนี้…

เวยป๋อที่เคยโพสต์กันก่อนหน้านี้ส่วนหนึ่งถูกขุดขึ้นมา เช่น

‘เมื่อหลายปีก่อน ก่อนเรื่อง ‘บันทึกแห่งบูรพา’ โจ้วชวนก็มีผลงานอื่นๆ ด้วย ฉันเคยอ่าน’

‘ฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นสมัยมัธยมปลายของโจ้วชวน ไม่รู้ว่าพวกคุณกำลังว่าร้ายใครอยู่ ‘บันทึกแห่งบูรพา’ น่ะ ฉันเคยเห็นเขาเขียนตอนชั่วโมงทบทวนบทเรียนด้วยตัวเอง ต้นฉบับที่เขียนด้วยลายมือกับต้นฉบับตีพิมพ์ต่างกันแค่คำที่เขียนผิดเท่านั้นแหละ’

‘พวกคุณต้องไม่รู้แน่ว่านิยายโรแมนติกเรื่องแรกที่โจ้วชวนเขียนตอนนั้นสนุกแค่ไหน สาวๆ อย่างพวกเราน่ะล้วนเป็นแฟนคลับเขาทั้งนั้น แน่นอนว่าเหตุผลสำคัญก็คือเขาหล่อมากด้วยยังไงล่ะ’