ทดลองอ่าน Moonlight เพลงรักใต้แสงจันทร์ บทที่ 128

บทที่ 128

ไม่กี่วินาทีให้หลัง ประตูห้องที่ปิดสนิทตรงหน้าก็ถูกคนเปิดออกดัง ‘แอ๊ด’ จากนั้นก็เห็นชายหนุ่มยืนอยู่ด้านหลังประตูที่เปิดแง้มไว้ ใบหน้าของเขาขาวซีด ขยี้ตาพลางถามอย่างง่วงงุน

“เกิดอะไรขึ้น โหวกเหวกโวยวายแต่เช้า ไม่ง่ายเลยนะกว่าผมจะหลับ…”

จากนั้นก็รู้สึกได้ว่าคนที่ยืนอยู่นอกประตูใช้ไหล่ผลักประตู พอโจ้วชวนหันข้างเปิดทางให้โดยจิตใต้สำนึก เธอก็แทรกตัวเข้าไปในห้องเขาเหมือนกับปลาหนีชิว*…

เสียงเปิดผ้าม่านบังแสงตรงหน้าต่างดังพรืด ทำให้แสงแดดยามเช้าลอดเข้ามาขับไล่ความมืด ทำให้ห้องที่มืดจนยื่นมือออกไปก็มองไม่เห็นนิ้วทั้งห้าสว่างขึ้น

ชูหลี่ฉวยโอกาสกระชากถุงพลาสติกของซูเปอร์มาร์เก็ตที่หล่นกระจายอยู่บนพื้นขึ้นมา เอาขยะในถังขยะที่เต็มจนแทบจะล้นออกมาเทใส่เข้าไปทั้งหมด ชั่วพริบตาเธอก็มัดขยะสามถุงตุงๆ แล้วโยนไปที่มุมห้อง

จากนั้นก็คีบกระป๋องเบียร์ ถ้วยบะหมี่ กล่องข้าวดีลิเวอรี่เปล่าที่อยู่ตรงหัวเตียงและหน้าคอมพิวเตอร์ยัดใส่เข้าไปในถุงที่ใหญ่ที่สุดใบที่สี่

ข้างหมอนและข้างเม้าส์มีซองบุหรี่ที่เปิดทิ้งเอาไว้ มวนบุหรี่ทั้งหมดถูกเอาออกมาสูบ จากนั้นก็หัก บี้ โยนทิ้ง โยนทิ้ง และโยนทิ้ง

เธอกระโดดขึ้นไปบนเตียง ตบหมอน เตรียมชุดผ้าปูที่นอนและปลอกผ้าห่มออกมาเปลี่ยน เมื่อเห็นว่าบนหมอนมีรูเล็กๆ รูหนึ่งที่ถูกบุหรี่จนไหม้ก็เงยหน้าถลึงตาใส่ชายหนุ่มที่ยืนเหม่ออยู่ข้างประตูอย่างเกรี้ยวกราดแวบหนึ่ง…

โจ้วชวน “…”

คนที่ยืนสะบัดผ้าห่มอยู่บนเตียงเท้าเอว “ชีวิตมนุษย์ถ้ำควรสิ้นสุดลงได้แล้ว อาจารย์คะ ตั้งสติหน่อย!”

โจ้วชวนได้ยินดังนั้นก็พิงประตู ยิ้มเหมือนจอมวายร้าย “ผมมีสติตลอดเวลาอยู่แล้ว ไม่งั้นคุณลองมาจับดูสิ”

ทว่ารอยยิ้มนั้นส่งไปไม่ถึงก้นบึ้งดวงตา เสียงก็ทุ้มต่ำแหบพร่าเพราะนอนไม่พอ…ตอนที่เขายืนอยู่ตรงนั้น แสงแดดนอกหน้าต่างส่องกระทบใบหน้าเขา แต่ราวกับสาดเข้าไปไม่ถึงก้นบึ้งดวงตา ขับไล่ความมืดมนที่อยู่ในนั้นไม่ได้

ชูหลี่ขยับมือ เป็นครั้งแรกที่พบว่าสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคนซึ่งรูปร่างใหญ่กว่าลูกแมวลูกหมาสิบเท่า พอลุกขึ้นยืนกลับทำให้คนเอ็นดูได้เหมือนกัน…เธอรู้ว่าสิ่งที่โจ้วชวนไม่ต้องการมากที่สุดคือ ‘ความเห็นอกเห็นใจ’ ดังนั้นจึงเคลื่อนสายตาออกไปอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

“เลิกทำหน้าระรื่นแบบนั้นได้แล้วค่ะ คุณเปิดคอมพิวเตอร์ดูข่าวใน CCTV สิ รายการ ‘ทอล์กโชว์’ ของวันนี้…อาจารย์โจ้วกู้เซวียนออกทีวีแล้ว ประณามเรื่องไซเบอร์บูลลี่และการเผยแพร่ข่าวเท็จ”

“…” โจ้วชวนไม่เชื่อ “ไปหลอกผีเถอะคุณ ก่อนหน้านี้เขาพูดยังไง ‘ให้พวกเขาด่าแกต่อไปนั่นแหละ’ คุณก็ได้ยินไม่ใช่เหรอ”

ชูหลี่ลากโจ้วชวนเข้ามา กดเขานั่งลงหน้าคอมพิวเตอร์ และถือโอกาสก้มตัวเปิดคอมพิวเตอร์แทนเขา “ความจริงได้พิสูจน์แล้วว่าพวกคุณสองคนเป็นพ่อลูกแท้ๆ นิสัยปากแข็งใจอ่อนอะไรนั่นน่ะถนัดที่สุด…มองคุณแวบเดียวก็รู้แล้ว จุ๊ๆ กลิ่นในห้องของคุณนี่นะ ฝ้าเพดานรมควันจนเหลืองแล้วสินะ สัปดาห์นี้คุณสูบบุหรี่ไปเท่าไรแล้วเนี่ย”

ขณะที่โจ้วชวนคลิกเม้าส์เปิดเว็บไซต์ทางการของ CCTV ช้าๆ ชูหลี่ที่ยืนอยู่ด้านหลังก็กรีดนิ้วจับผมเขาขึ้นมาปอยหนึ่ง

“คุณไม่ได้สระผมมานานแค่ไหนแล้ว”

“…” เสียงคลิกเม้าส์ชะงัก โจ้วชวนกล่าว “คุณออกไปซะ”

ชูหลี่ปล่อยผมแล้วเช็ดมือบนไหล่ของเขา “ฉันรู้ว่าช่วงนี้คุณอารมณ์ไม่ดี แต่ดีร้ายยังไงก็…เอ่อ…ดีร้ายยังไงก็ควรใส่ใจภาพลักษณ์หน่อย…ฉันเป็นแฟนของคุณก็จริง แต่ยังไม่ใช่ภรรยาของคุณ แฟนสาวย่อมคาดหวังให้ภาพลักษณ์ของแฟนหนุ่มเรียบร้อยสะอาดสะอ้าน…”