ทดลองอ่าน Moonlight เพลงรักใต้แสงจันทร์ บทที่ 58

ทั้งสามเดินเข้าไปในโรงหนัง เนื่องจากว่าการโปรโมตหนังเรื่องนี้ค่อนข้างธรรมดา ไม่ได้ดึงดูดคนเท่ากับหนังฟอร์มยักษ์เรื่องอื่นที่เข้าฉาย ดังนั้นถึงแม้จะเป็นวันหยุด แต่มีคนมาดูหนังรอบนี้น้อยมากจนแทบจะไม่มี น้อยจนเรียกได้ว่าน่าสงสาร รวมพวกชูหลี่สามคนเข้าไปแล้วก็ได้ประมาณสิบคน ชูหลี่นั่งตรงกลางระหว่างนักเขียนทั้งสองตามเลขที่นั่งบนตั๋วหนัง ในตอนนี้เสียงวุ่นวายตลอดช่วงเช้าก็สงบลงแล้ว โจ้วชวนเล่นมือถืออยู่ด้านซ้ายมือของเธอ ส่วนเจียงอวี่เฉิงอาศัยตอนที่หนังยังไม่เริ่มเปิดดูเวยป๋อ ประมาณสิบนาทีที่แล้วเขาโพสต์รูปตั๋วสามใบพร้อมกับข้อความ ‘มาดูหนังในวันหยุดกับ บ.ก. สวัสดิการจากสำนักพิมพ์หยวนเยวี่ย’

ขณะนี้บรรดาแฟนคลับในเวยป๋อของเขากำลังทายกันว่าตั๋วสามใบนี้เป็นของใครกันอย่างสนุกสนาน มีคนสังเกตเห็นว่าเป็นโรงหนังที่เมือง G ก็เริ่ม @ โจ้วชวน…โจ้วชวนที่เล่นมือถืออยู่ก็พูดขึ้นมาด้วยความรำคาญ

“นักอ่านของนายพากัน @ ฉันทำไม นายมาเมือง G จะต้องอยู่กับฉันเท่านั้นเหรอ”

“มีปัญหาเหรอ” เจียงอวี่เฉิงพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย “นายมาเมือง B ก็มากินฟรีดื่มฟรีที่บ้านฉัน แถมยังเคยพูดไว้ดิบดีว่าเป็น ‘การต้อนรับของอาจารย์เจียงอวี่เฉิง’ อีก พอฉันมาเมือง G นายก็ควร ‘ต้อนรับ’ ฉันไม่ใช่เหรอ”

โจ้วชวนกำหมัดขึ้น “ใช้ไอ้นี่ ‘ต้อนรับ’ ดีไหม”

เจียงอวี่เฉิงยิ้มเยาะ ยังไม่ทันตอบกลับ ไฟในโรงหนังก็มืดลง ขณะเดียวกันชูหลี่ก็เอาถังป็อปคอร์นที่กอดอยู่ยัดเข้าไปในอ้อมอกของโจ้วชวนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“หนังเริ่มแล้วค่ะ”

โจ้วชวนขยับปากแต่ท้ายที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่กอดถังป็อปคอร์นเงียบๆ นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วหยิบป็อปคอร์นยัดใส่ปาก

เนื้อเรื่องในช่วงแรกของหนังคือ บ.ก. เพอร์กินส์ได้รับต้นฉบับนิยายของนักเขียนโทมัส ก่อนหน้านั้นนิยาย ‘Look Homeward, Angel’ ถูกสำนักพิมพ์หลายแห่งปฏิเสธมาแล้ว แต่เมื่อส่งต้นฉบับถึงมือของเพอร์กินส์ บ.ก. ชื่อดัง เขากลับบ้านโดยถือต้นฉบับนี้อ่านบนรถไฟอย่างไม่ยอมวางมือ ผ่านไปหลายวันโทมัสมาที่สำนักงานของเพอร์กินส์โดยเตรียมใจไว้ว่าจะต้องถูกปฏิเสธแน่นอน แต่เพอร์กินส์กลับบอกว่าจะตีพิมพ์นิยายของเขาและจะมอบเงินมัดจำค่าลิขสิทธิ์ให้เขาครึ่งหนึ่ง…

พอพบเหตุการณ์ที่ไม่คิดไม่ฝัน โทมัสก็ดีใจสุดขีดถึงขั้นทั้งร้องทั้งเต้นในสำนักงานของเพอร์กินส์ ชูหลี่ยิ้มมุมปากพลางยื่นมือไปดึงแขนเสื้อโจ้วชวนที่นั่งข้างๆ

“ตอนที่ต้นฉบับคุณตีพิมพ์ครั้งแรกก็เป็นแบบนี้ใช่ไหมคะ”

เพราะชายหนุ่มถูกดึงแขนเสื้อจึงเอียงตัวไปเล็กน้อยโดยอัตโนมัติ แต่สายตายังคงจับจ้องที่จอหนัง เขาพูดด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

“ไม่นะ นอกจากพ่อผมแล้ว ไม่เคยมีใครตีกลับต้นฉบับผมคืน”

“…” ชูหลี่ปล่อยเขาไปและหันไปทางเจียงอวี่เฉิง “อาจารย์คะ แล้วคุณ…”

“พ่อผมเป็น บ.ก. คนแรกของผม เมื่อหลายปีก่อนเขาค้นเจอต้นฉบับ ‘สวนสัตว์ที่หายไป’ ในกล่องใส่กระดาษที่ไม่ใช้แล้ว จากนั้นก็เอาไปขาย แล้วผมก็ดังเลย”

ขณะที่เจียงอวี่เฉิงพูดประโยคนี้ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม โจ้วชวนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของชูหลี่ก็ส่งเสียง “หึ” เบาๆ

ชูหลี่ “…”

มาดูหนังที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกกับนักเขียนสองคนที่ไร้ซึ่งความรู้สึกเป็นความผิดของเธอเอง

หลังจากนั้นหนังก็เล่าถึงฉาก บ.ก. พิสูจน์อักษรเกิดการโต้แย้งกับนักเขียนขึ้น ทั้งสองถกเถียงกันทั้งวันทั้งคืนเพียงเพราะหนังสือเล่มเดียว…

เรื่องนี้ทำให้ชูหลี่หวนนึกถึงตอนที่พิสูจน์อักษร ‘หนังสือเทพเจ้าแห่งแม่น้ำลั่ว’ ทุ่มสองทุ่มต้องโทรไปทะเลาะกับโจ้วชวนทุกวัน…มีครั้งหนึ่งที่อวี๋เหยาถึงกับทอดถอนใจแล้วบอกว่าดีที่ตอนนี้เทคโนโลยีการสื่อสารพัฒนาแล้ว หากเป็นยุคที่นักเขียนและ บ.ก. ต้องมานั่งแก้ต้นฉบับด้วยกัน ชูหลี่กับโจ้วชวนคงถล่มสำนักพิมพ์หยวนเยวี่ยเป็นแน่

ในหนังยังเล่าว่านิยายเล่มแรกของโทมัสขายดี นิยายเล่มที่สองก็ขายดี จนนักเขียนและ บ.ก. ค่อยๆ กลายมาเป็นเพื่อนที่จริงใจต่อกัน มีฉากหนึ่งเพอร์กินส์ถือหนังสือเรื่อง ‘Look Homeward, Angel’ ขึ้นพลิกอ่านไปมาด้วยรอยยิ้มอันปลาบปลื้ม ชูหลี่คิดว่าช่างเป็นหนังที่งดงามมากจริงๆ

“ความจริงแล้ว บ.ก. ต่างก็ไม่กล้าเปิดอ่านหนังสือที่ตนเองตรวจ ต่อให้เป็นน้ำพักน้ำแรงของพวกเขาก็เถอะ เพราะว่าพอเผลอไปอ่านเจอคำผิดหรือประโยคผิดทีไร ก็ยากที่จะควบคุมความหวาดกลัวและทำตัวไม่ถูก”

“นี่ก็คือความแตกต่างระหว่าง บ.ก. กิ๊กก๊อกกับปรมาจารย์แห่งวงการ บ.ก.” โจ้วชวนชี้ไปที่ปลายจมูกของชูหลี่ “ผมเคยเห็นสภาพคุณนอนฟุบน้ำลายยืดอยู่บนต้นฉบับของผม แล้วผมจะคาดหวังให้ได้อะไรขึ้นมา”

“…”

ตามปกติเมื่อ บ.ก. และนักเขียนในยุคนั้นทำหนังสือด้วยกัน พวกเขาต้องตัวติดกันอยู่ตลอดเวลาไม่ว่าจะกิน ดื่ม ขับถ่าย หรือนอน เรื่องนี้ทำให้ภรรยาของนักเขียนโทมัสไม่พอใจอย่างมากถึงขั้นถือปืนบุกไปหา บ.ก. เพอร์กินส์

“ถ้างั้นแฟนสาวของนักเขียนคงลำบากใจมากจริงๆ นะคะ เพราะยังไง บ.ก. ย่อมมีเหตุผลร้อยแปดในการโทรหา ส่งวีแชต ส่งอีเมลรบกวนนักเขียนอยู่ตลอดเวลา สมมติว่ากำลังทำกิจกรรมบนเตียงก็ต้องหยุดก่อนเพื่อมาอธิบายให้ฟังว่าจุดไข่ปลาพวกนี้มีไว้เพื่ออะไร”

ในตอนนี้โจ้วชวนเริ่มเหม่อลอยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ชูหลี่จึงเขย่าแขนเขา “อาจารย์คะ ตื่นค่ะ”

โจ้วชวนหลุดจากอาการเหม่อลอย มองดูนางเอกที่เอาปืนจ่อหัวตัวเองเพื่อให้โทมัสเลือกระหว่างเธอกับเพอร์กินส์

“สถานการณ์ที่คุณพูดถึงนี้จัดการง่ายมาก คำตอบก็คือแต่งงานกับเธอซะ”

“ฮะ?”

“มี บ.ก. ตั้งเยอะที่ลงเอยกับนักเขียน เพราะถ้าเป็นแบบนี้ อย่างน้อยเวลาทำกิจกรรมบนเตียงเธอทำได้แค่ร้อง คงไม่คิดว่าต้นฉบับของคนที่ทับอยู่บนตัวเธอมีปัญหาตรงไหน…”

“…”

ชูหลี่ยกมือขึ้นมาปิดหูด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์

เจียงอวี่เฉิงหันมาด้วยท่าทางหมดคำพูด “ดูหนังอาร์ตอยู่ดีๆ นายเกิดทะลึ่งอะไรขึ้นมา”

โจ้วชวนมองชูหลี่อยู่ครู่หนึ่ง โรงหนังมืดเกินไปทำให้เขามองเห็นหน้าเธอไม่ชัด แต่เดาได้ว่าหญิงสาวคงจะหน้าแดงก่ำไปหมดแล้ว ชายหนุ่มจึงตอบด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์