ทดลองอ่าน Moonlight เพลงรักใต้แสงจันทร์ บทที่ 62

กอง บ.ก. ทางนี้ ชูหลี่ที่นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ยิ้มจนตาเป็นสระอิ

เธอปิดหน้าต่างแชตส่วนตัวที่เพื่อนร่วมงานส่งข้อความมาแสดงความยินดีกับชัยชนะลง และยกมือขึ้นเพื่อจะพิมพ์ตอบกลับโจ้วชวน ในตอนนั้นเองอยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเหล่าเหมียวถอนหายใจมาจากโต๊ะข้างๆ

“นักเขียนที่มีแฟนคลับของตัวเองนี่ดีจริงๆ สามารถทำยอดขายได้อย่างเหลือเชื่อ แถมยังช่วยกระจายข่าวในสำนักพิมพ์ได้ด้วยว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะใบแนะนำหนังสือของ บ.ก. คนใหม่เขียนได้ดี ช่างเป็น บ.ก. ที่มีพรสวรรค์จริงๆ”

ชูหลี่ลดมือลงก่อนจะหันไปมองเหล่าเหมียว จากนั้นก็มองกลุ่มแชตของ บ.ก. สำนักพิมพ์หยวนเยวี่ย มีคนพูดกับเหล่าเหมียวทีเล่นทีจริงตามคาดว่า ‘จะโดนคนใหม่แซงหน้าแล้วนะ’ ด้วยคำพูดแบบนี้…ในจังหวะนี้ ทำให้เหล่าเหมียวหันหน้ามามองชูหลี่

“ไม่รู้ว่ามีกี่คนที่ได้อ่านใบแนะนำหนังสือจริงๆ บ้าง หรือแค่ได้ยินชื่อโจ้วชวนก็หลับตาเติมเลขศูนย์ข้างหลังลงในใบสั่งซื้อไปหลายตัว จะเติมมากเติมน้อยก็แล้วแต่ความต้องการ”

“…”

คำพูดของเหล่าเหมียวเหมือนเอากะละมังน้ำเย็นมาราดกลางหัวในเดือนพฤศจิกายน…

จริงอยู่ที่เหล่าเหมียวกำลังอิจฉา แต่ที่เขาพูดมาก็ไม่ได้ผิด ทุกๆ ขั้นตอนแทบจะนำแสดงโดยหมีและน้ำผึ้งทั้งหมด แต่ผึ้งที่บินตามหลังน้ำผึ้งหึ่งๆ อยู่ตลอดอย่างเธอกลับไม่มีใครสนใจ…แน่นอนว่าหมีก็ไม่ได้เข้ามาหาเพราะผึ้งอยู่แล้ว ในสายตาของพวกมันมีแต่น้ำผึ้งเท่านั้น

…งั้นก็หมายความว่ายอดขายสี่หมื่นห้าพันสองร้อยเล่มนี้ อย่างมากสุดก็แค่สองร้อยเล่มเท่านั้นที่แลกมาด้วยการอดหลับอดนอนแก้ใบแนะนำหนังสือของเธอ

ชูหลี่เริ่มยิ้มไม่ออก แต่คาดไม่ถึงว่าอวี๋เหยาจะรีบเงยหน้าขึ้นมาพูดทันที

“เหล่าเหมียว เลิกพูดอะไรไม่ดูกาลเทศะสักทีได้ไหม”

เหล่าเหมียวจึงพุ่งความสนใจไปที่อวี๋เหยาแทน “ถ้าเธอเก่งขนาดนั้น งั้นคุณก็ให้เธอดูแลสั่วเหิงแล้วกัน สั่วเหิงกำลังหาหัวข้อสำหรับนิยายเรื่องใหม่อยู่พอดี…ให้ชูหลี่รับผิดชอบตั้งแต่แรก ถ้าโด่งดังขึ้นมาก็ถือว่าผมแพ้” จากนั้นเขาก็หันไปกดแป้นพิมพ์และพูดเสียงดัง “งานสบายๆ มีใครบ้างที่ทำไม่ได้ ก่อนหน้านี้นิยายของโจ้วชวนเล่มไหนๆ ก็ตีพิมพ์ขายได้แสนสองแสนเล่มทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ ยืนมองเขาลูกอื่นอยู่บนยอดเขาเอเวอเรสต์นับเป็นความสามารถอะไร เก่งจริงก็สร้างภูเขาขึ้นมาเองสิ!”

ชูหลี่ลุกขึ้นยืน “แล้วคุณจะเอายังไง”

“เธอเป็นมือใหม่ที่มีพรสวรรค์ไม่ใช่หรือไง ลองดูสิว่าจะใช้ความสามารถจริงๆ ของ บ.ก. ทำให้นิยายเรื่องนี้มียอดตีพิมพ์ครั้งแรกสามแสนห้าหมื่นเล่มได้ไหม ห้ามพึ่งโจ้วชวน พึ่งแต่ตัวเอง…ถ้าทำได้ ตำแหน่งรอง บ.ก. ก็เป็นของเธอไปเลย”

ชูหลี่หรี่ตาเล็กน้อย คิดดูแล้วก็ยิ้มออกมาพลางพยักหน้า “ได้”

อันที่จริงเธอไม่รู้หรอกว่าจะทำได้ไหม…รู้แค่ว่าก่อนหน้านี้หนังสือดังๆ ของโจ้วชวนก็ตีพิมพ์ที่ประมาณสองแสนสามหมื่นเล่ม จำนวนสามแสนห้าหมื่นเล่มที่อีกฝ่ายพูดถึงเป็นสถิติที่โจ้วชวนยังไม่เคยทำได้ ถ้าเธอทำได้เหล่าเหมียวจะยอมสละบัลลังก์รอง บ.ก. ให้เธอ

แต่ถ้าทำไม่ได้อย่างมากก็แค่โดนเยาะเย้ยประโยคสองประโยค ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรนัก

อีกอย่างตอนนี้เธอก็เดือดจนหัวร้อนแล้วด้วย…

เธอขุดหลุมฝังตัวเองอย่างไม่ทันตั้งตัว “ส่งสั่วเหิงมาให้ฉันก็ได้ งานนี้ฉันรับผิดชอบเอง ถ้าคุณไม่เต็มใจดูแล เดี๋ยวฉันลงมือเอง!”

* หลี่ไป๋ คือกวีเอกของจีนในสมัยราชวงศ์ถัง

** วินนี่เดอะพูห์ หรือหมีพูห์ เป็นตัวละครหมีในการ์ตูนสำหรับเด็ก มีนิสัยชอบกินน้ำผึ้ง

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 9 ก.พ. 66 เวลา 12.00 น.