ทดลองอ่าน Moonlight เพลงรักใต้แสงจันทร์ บทที่ 64

ชูหลี่กลับไปที่กอง บ.ก. ตอนสามทุ่มครึ่ง อาเซี่ยงเริ่มลงมือทำข้อมูลพรีออเดอร์ทางออนไลน์แล้ว…ทั้งกอง บ.ก. มีเพียงชูหลี่และอาเซี่ยงสองคน ชูหลี่เดินไปวางกระเป๋าลงตรงที่นั่งของตัวเองและกล่าวขอบคุณอาเซี่ยงด้วยความเกรงใจ

“ไม่เป็นไร” อาเซี่ยงกำลังคลิกเม้าส์และไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา “ก่อนจะมาอยู่สำนักพิมพ์หยวนเยวี่ย ตอนอยู่ที่บ้านฉันมักจะนั่งดูซีรี่ส์ทั้งคืนไม่หลับไม่นอนอยู่แล้ว”

ขณะนี้มีเพียงเธอสองคนเท่านั้น ประโยคที่อาเซี่ยงพูดจึงยาวพอๆ กับตัวอักษรที่เธอพิมพ์ลงบนอินเตอร์เน็ต

ชูหลี่ยิ้มออกมาแล้วนั่งลงบนที่นั่งของตัวเอง ถูมือไปมาเตรียมตัวลงมือทำงาน…เช่น

อันดับแรก รวบรวมข้อมูลเบื้องต้นเกี่ยวกับการพรีออเดอร์ออนไลน์ของนิยายโดจินในช่วงเวลาระยะใกล้ๆ นี้ ซึ่งมีเยอะมากในเวยป๋อ ส่วนใหญ่มักจะแนบมากับภาพขนาดใหญ่ เนื้อหาประกอบไปด้วยข้อมูลพื้นฐาน เช่น ภาพจำลองรูปเล่มหนังสือ ข้อมูลของแถม การออกแบบปกนอกปกใน จำนวนคำ ข้อมูลนักเขียน รายละเอียดหน้าปก กระดาษที่ใช้ ราคาขาย เป็นต้น…ทั้งหมดนี้เพื่อให้ผู้อ่านได้รู้ว่าพวกเขาจะได้อะไรจากการควักกระเป๋าจ่ายเงินในครั้งนี้บ้าง

อันดับต่อมา โดยทั่วไปการพรีออเดอร์ทางออนไลน์มักจะมีของพรีเมี่ยม ซึ่งเป็นของแถมพิเศษที่นอกเหนือจากรายการที่กำหนด อาจไม่รวมอยู่ในหนังสือ แต่จะมีเงื่อนไขพิเศษ เช่น สั่งซื้อภายในห้าสิบเล่มแรกหรือสั่งซื้อภายในสิบนาทีแรกจะได้รับของพรีเมี่ยมที่มีจำนวนจำกัด ของพรีเมี่ยมนี้ไม่ได้จำกัดว่าต้องเป็นสิ่งของประเภทใด…ดังคำกล่าวที่ว่าของหายากคือของมีค่า ดังนั้นจึงกระตุ้นให้ผู้อ่านแย่งกันซื้อมากขึ้น

สุดท้ายก็ศึกษาวิธีการโปรโมต เวยป๋อซึ่งเป็นช่องทางที่รวบรวมทั้งแฟนคลับจำนวนมาก ตลอดจนนักอ่านขาจรไว้โดยไม่มีการแบ่งแยก ถ้านำจุดเด่นตรงนี้มาใช้ประโยชน์ก็น่าจะได้ผลลัพธ์อย่างคาดไม่ถึง ในเวลานี้การสุ่มผู้โชคดีจากการแชร์โพสต์ในเวยป๋อถือเป็นวิธีที่ดีที่สุดสำหรับการโปรโมตและกระจายข่าวสาร…

ของพรีเมี่ยมจะเป็นอะไรยังรอสรุปอยู่

สุ่มผู้โชคดีจากการแชร์โพสต์ในเวยป๋อจะให้อะไรเป็นรางวัลก็ยังรอสรุปอยู่

หลังจากที่ชูหลี่ดูตัวอย่างมาสิบกว่ารายการก็ลองลิสต์ตัวเลือกของพรีเมี่ยมออกมามากมาย เช่น ตอนพิเศษ ภาพลายเซ็นของนักเขียน ต้นฉบับของนักเขียน เป็นต้น

แต่ที่เด็ดที่สุดคงไม่เกินไปกว่าสาวๆ กลุ่มหนึ่งที่ขายอัลบั้มภาพถ่ายแถมของพรีเมี่ยมเป็นกางเกงใน

ชูหลี่ทำหน้าเขินอาย แม้จะพึมพำว่า “มีคนอยากได้กางเกงในของโจ้วชวนไหมนะ” แต่ก็รีบข้ามมันไปพร้อมกดรายงาน ‘ข้อมูลลามกอนาจาร’ เพราะการรักษาสภาพแวดล้อมบนอินเตอร์เน็ต ทุกคนมีส่วนต้องรับผิดชอบร่วมกัน

…คืนนี้เป็นคืนที่ยากจะหลับได้จริงๆ

โชคดีที่ชูหลี่เคยอยู่ในแวดวงนิยายโดจินมาก่อน จึงรู้เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้อยู่บ้าง ดังนั้นเพียงแค่รวบรวมข้อมูลเพื่อทำแผนคร่าวๆ ให้อวี๋เหยาดูก็โอเคแล้ว แต่ที่ลำบากกลับเป็นอาเซี่ยง เธอต้องศึกษาภาพโปรโมตขนาดยาวที่กลุ่มนิยายโดจินใช้กัน แล้วก็ทำภาพคล้ายๆ กันออกมา ในบรรดางานทั้งหมดสิ่งที่ยากที่สุดคือการทำภาพจำลองรูปเล่มหนังสือ…

การทำภาพจำลองเป็นการทำให้ผู้อ่านรู้ว่าหนังสือมีรูปเล่มเป็นอย่างไร…

เจ้าสิ่งนี้ ทำให้พวกเธอต้องอดตาหลับขับตานอนทำกันทั้งคืน

ชูหลี่พูดขึ้นมา “ ‘หนังสือเทพเจ้าแห่งแม่น้ำลั่ว’ รายละเอียดหน้าปกคือเป็นปกแบบหุ้ม ใช้กระดาษเคลือบแบบพิเศษลายนูนกันแสงยูวี พิมพ์สี่สี ปกหลังกันแสงยูวีแต่ไม่พิมพ์ลาย สายคาดหนังสือเป็นกระดาษพิเศษสีทองชนิดเดียวกับหน้าปก ทั้งเล่มตีพิมพ์แบบรวมหน้าในกระดาษแผ่นใหญ่แผ่นเดียว ปกในเป็นกระดาษการ์ดหน้าเดี่ยว พิมพ์สี่สี กระดาษด้านในเป็นกระดาษเบาขนาดแปดสิบแกรม”

“…โอ้ นี่เธอกำลังพูดภาษาอะไร! แค่บอกมาเลยว่าหน้าตาหนังสือเป็นยังไง!”

“…สุดยอดไหม ฉันท่องอยู่นานเลยอยากโชว์สักหน่อย…ที่จริงตัวหนังสือเป็นลายฉลุ ปกนี้เธอออกแบบเองนี่นา จะมาถามฉันทำไม”

“ฉันรู้แล้วล่ะน่า ไปๆๆ อย่ามาบังแสงตรงนี้…ถ้ามีเวลาก็ลองไปถามโจ้วชวนดูนะว่าจะยินดียอมส่งกางเกงในของตัวเองมาให้ไหม โพสต์เล็กๆ ของคนอื่นที่มีคนติดตามหลักร้อย แค่ส่งกางเกงในก็สามารถแชร์ต่อได้เป็นหลักหมื่น ไม่แน่ว่าของโจ้วชวนอาจแชร์ต่อทะลุไปถึงแสนกว่าครั้งได้”

“…โอเคๆๆ ฉันไปก็ได้ เรื่องส่งกางเกงในช่างมันเถอะ”

“เธอกลัวว่าจะทนไม่ไหวใช่ไหมล่ะ”

“หลังจากบอกเรื่องนี้ วินาทีต่อมาเขาคงพูดโดยไม่ลังเลเลยว่าผมส่งหัวสุนัขไปกองบรรณาธิการน่าจะเหมาะกว่า คุณคิดว่ายังไง”

อาเซี่ยงหัวเสียงดัง “ฮ่าๆ”…