ทดลองอ่าน Moonlight เพลงรักใต้แสงจันทร์ บทที่ 64

วันนี้เป็นครั้งแรกที่ชูหลี่อยู่ทำโอทีที่สำนักพิมพ์หยวนเยวี่ยทั้งคืน

เธอเอาภาพจำลองรูปเล่มหนังสือและแผนการพรีออเดอร์ทางออนไลน์ไปวางไว้บนโต๊ะของอวี๋เหยา ขณะที่ท้องฟ้าข้างนอกกำลังสว่าง

ชูหลี่ยืมแปรงสีฟันแบบใช้แล้วทิ้งมาจากฝ่ายการตลาดที่มักจะทำโอทีอยู่บ่อยๆ มาสองอันให้อาเซี่ยงและตัวเอง จากนั้นก็นอนฟุบบนโต๊ะไปสามชั่วโมง…จนกระทั่งตื่นเพราะเสียงเม้าส์ที่ได้ยินอยู่ข้างหู จึงได้รู้ว่าที่แท้ถึงเวลาเข้างานแล้ว

พวกอวี๋เหยาก็มากันแล้ว เพียงแต่ไม่มีใครปลุกเธอ…ขณะนั้นอวี๋เหยากำลังดูแผนการพรีออเดอร์ทางออนไลน์และภาพจำลองรูปเล่มหนังสือที่ชูหลี่จัดเตรียมเมื่อคืนอยู่ที่โต๊ะ

ชูหลี่หาวแล้วล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก็พบว่าเทพเจ้าแห่งโรคระบาดบางคนส่งข้อความติดต่อกันมามากมายที่ยังไม่ได้อ่าน…

ห้าทุ่ม

โจ้วชวน : รถไฟใต้ดินปิดแล้ว

เที่ยงคืน

โจ้วชวน : คืนนี้คุณคงต้องโบกรถกลับมานะ จากสำนักพิมพ์หยวนเยวี่ยมาถึงบ้านประมาณร้อยกว่าหยวน

ตีหนึ่งครึ่ง

โจ้วชวน : ยังอยู่ที่กอง บ.ก. เหรอ ทุ่มสุดชีวิตเพื่อตำแหน่งรอง บ.ก. จริงๆ

ตีสองครึ่ง

โจ้วชวน : กินโจ๊กไม่อิ่ม ผมหิวอีกแล้ว วันหลังถ้าคุณยังทำโจ๊กเป็นมื้อเย็นอีก ผมจะทุบคุณให้จมดิน!

โจ้วชวน : ผมจะสั่งอาหารนะ!

โจ้วชวน : คุณเอาไหม

ตีสามสี่สิบ

โจ้วชวน : อาหารที่สั่งมาอร่อยจริงๆ

ตีสามห้าสิบห้า

โจ้วชวน : สัญญาณแห่งความตายกำลังมุ่งหน้าไปหาคุณ

ตีสี่สิบห้า

โจ้วชวน : ทำไมไม่ตอบ ตายแล้วเหรอ

โจ้วชวน : ไม่ใช่ว่าหลับไปแล้วนะ

โจ้วชวน : บ้าจริง ที่บ้านมีเตียงไม่นอน ไปนอนที่บริษัทกลางดึก เป็นเอามาก!

ตีสี่ครึ่ง

โจ้วชวน : พรุ่งนี้คุณคงจะไม่ทำงานต่อจนถึงเย็นแล้วค่อยกลับใช่ไหม

โจ้วชวน : เสร็จแล้วหรือยัง

โจ้วชวน : กำลังอยากออกไปซิ่งรถตอนกลางคืน เดี๋ยวผมซิ่งไปรับคุณที่สำนักพิมพ์หยวนเยวี่ยนะ?

ตีห้าครึ่ง

โจ้วชวน : เสร็จหรือยังล่ะ

โจ้วชวน : พิมพ์นิยายอยู่

ตีห้าสี่สิบห้า

โจ้วชวน : พิมพ์นิยายค้างไว้

หกโมงเช้า

โจ้วชวน : ยังคงพิมพ์ต่อ

โจ้วชวน : ฟ้าจะสว่างแล้ว

หกโมงยี่สิบ

โจ้วชวน : ฟ้าจะสว่างแล้วจริงๆ นะ นี่ฤดูหนาวไม่ใช่เหรอ ทำไมฟ้าสว่างเร็วจัง

“…”

ชูหลี่วางโทรศัพท์มือถือลง…

นี่เขียนบันทึกการนอนดึกเหรอ

ขาดแค่ลุกขึ้นไปฉี่แล้วตะโกนรายงานตัวดังๆ แล้วนะ

มีเวลานอนไม่นอน ดีดอยู่นั่นแหละ ฉันต่อสู้ดิ้นรนเพื่อสามแสนห้าหมื่นเล่มให้คุณทั้งคืน โธ่เอ๊ย พิมพ์นิยายได้กี่ตัวอักษรกันล่ะ!!

ขณะที่เธอดูโทรศัพท์มือถือก็มีเสียงคนหัวเราะ…ขณะนั้นอาเซี่ยงถือชามบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปตาคล้ำเป็นหมีแพนด้าเดินผ่านไป

“หัวเราะอะไรยะ อดหลับอดนอนจนเบลอไปแล้วเหรอ…แม่เจ้าโว้ย ฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะตั้งหลายชั่วโมง คอฉันจะหักอยู่แล้ว”

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 12 ก.พ. 66 เวลา 12.00 น.