ทดลองอ่าน Moonlight เพลงรักใต้แสงจันทร์ เล่ม 1 บทที่ 7 – 8

โจ้วชวนทุกข์ใจมาก แต่ภายนอกกลับแสร้งทำหน้าตาย “เพราะผมคิดว่าสิ่งที่คุณพูดเมื่อวานนี้มีเหตุผล ผมไม่ได้กังวลกับการขายหนังสือ ‘หนังสือเทพเจ้าแห่งแม่น้ำลั่ว’ เป็นผลงานที่ผมภาคภูมิใจจริงๆ…และผมก็มั่นใจในศักยภาพของตัวเองและความสามารถในการจัดจำหน่ายของสำนักพิมพ์ของคุณ (หมายถึงความสามารถขององค์กรในการส่งสินค้าไปยังจุดขายต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นร้านหนังสือ แผงขายหนังสือ ร้านขายอีบุ๊ก เทียนเมาและเถาเป่า* เป็นต้น เมื่อมีความสามารถในการกระจายสินค้าได้ดี ย่อมทำให้สินค้าครอบคลุมมากยิ่งขึ้น) บอกตามตรง พอมาคิดๆ ดูแล้ว ผมรู้สึกว่าไม่น่าจะต้องไปใส่ใจกับจำนวนการตีพิมพ์ครั้งแรก อย่างที่คุณว่า ถ้าหนังสือขายดีก็เพิ่มจำนวนการตีพิมพ์ได้อย่างน้อยครั้งถึงสองครั้ง ขายได้เท่าไรก็ตีพิมพ์เท่านั้น ผมเองก็ได้ค่าลิขสิทธิ์ตามนั้น”

“ถูกต้องแล้วค่ะ ดีมากเลยค่ะที่ท่านหาคำตอบได้แล้ว!!!”

ชูหลี่แสดงท่าทีเหมือนเคลิ้มฝันอีกครั้ง เธอตื่นเต้นเสียจนเผลอเรียกโจ้วชวนว่า ‘ท่าน’ จากนั้นจึงยื่นแฟ้มที่กอดไว้จนร้อนส่งให้ชายหนุ่ม มองดูเขาเปิดปากกาหมึกซึม ขณะที่กำลังจะจรดปลายปากกาลงไปนั้น…

“อาจารย์คะ คุณถนัดซ้ายเหรอคะ”

โจ้วชวนตะลึงเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมามองมือซ้ายที่ถือปากกาอยู่ ยิ้มเยาะราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วจึงเปลี่ยนไปใช้มือขวาถือปากกาด้วยท่าทีอันเงียบสงบ เขาเซ็นชื่อตนเองลงไปตรงตำแหน่งลงนามในเอกสารด้วยลายมือที่งดงาม ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

“ใช้ได้ทั้งมือซ้ายและขวา”

ถ้าหากชายคนนี้ไม่เป็นหวัด เสียงเขาจะต้องเพราะมากแน่นอน

หลังจากที่เขาเซ็นสัญญาเสร็จก็โยนปากกาลง แล้วยื่นสัญญาคืนให้กับชูหลี่ เธอไม่อยากจะเชื่อว่าตนเองจะพูดเกลี้ยกล่อมให้โจ้วชวนยอมเซ็นสัญญาฉบับนี้ได้จริงๆ!

เมื่อโจ้วชวนปิดแฟ้มแล้วส่งคืนให้เธอ เธอก็รับแฟ้มเอกสารมา ไม่รู้จะตอบแทนเขาด้วยสิ่งใดนอกจากคำขอบคุณ

“อาจารย์คะ ฉันควรจะขอบคุณคุณยังไงดี”

โจ้วชวนยืนขึ้นพร้อมกับยืดตัวตรง เมื่อได้ยินที่เธอพูดก็หันหน้าไปมองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะหลบสายตาและพูดอย่างแผ่วเบา

“ไม่เป็นไร”

ที่บอกว่าโจ๊กชามหนึ่งก็แค่พูดขึ้นมาลอยๆ ใช่ไหม ยายสาวน้อยที่แสนจะเย็นชา

ชูหลี่ไม่รู้เลยว่าแค่โจ๊กชามเดียวกลับทำให้เธอกลายเป็นพวกเย็นชาขึ้นมาทันที เธอลุกขึ้นยืนพร้อมกับก้มโค้งคำนับให้เขาเล็กน้อย หลังจากนั้นก็หันหลังกลับและเดินออกไปจากสถานที่ที่ได้มาเยือนถึงสามวันติดด้วยท่าทีลิงโลดใจ ขณะที่กำลังจะเดินจากไปนั้น เธอได้ลูบหัวเจ้าสุนัขที่อยู่ด้านหลังและยังเกาโคนหูให้มันด้วย…เมื่อเงยหน้าขึ้นมองเข้าไปด้านในประตูที่ยังคงเปิดกว้าง ก็เห็นชายผู้หนึ่งนั่งไขว่ห้างพิงอยู่บนโซฟาและกำลังเล่นโทรศัพท์อยู่…

เมื่อเห็นไหล่กว้างๆ ที่อยู่ตรงประตูห้องโถงทางเข้า ชูหลี่ก็ตัดสินใจกับตนเองอย่างลับๆ และตั้งปณิธานกับเขาไว้เรียบร้อยแล้วว่าจะต้องช่วยโจ้วชวนขายหนังสือเล่มนี้ให้ดีเป็นเทน้ำเทท่าให้ได้

…ส่วนตัวโจ้วชวนเองไม่ได้รู้เรื่องที่เธอตัดสินใจอะไรและไม่ได้สนใจเรื่องนี้ด้วยซ้ำ ตอนนี้เขานั่งไขว่ห้างพร้อมกับกระดิกเท้า และกดสั่งโจ๊กหมูไข่เยี่ยวม้าจากแอพพลิเคชั่นสั่งอาหารมาทาน

ระหว่างทางกลับบริษัท ชูหลี่ก็วิ่งเร็วจี๋ราวกับจะบินได้อย่างไรอย่างนั้น

ขณะนั่งอยู่บนรถโดยสารประจำทาง มุมปากของเธอไม่ได้เหยียดยิ้มอยู่ตลอดเวลา เมื่อคนเราเจอเรื่องบางอย่างย่อมอยากแบ่งปันกับใครสักคน เธอจึงเปิดโทรศัพท์มือถือแล้วทิ้งข้อความไว้ให้กับบางคนที่ถูกเรียกว่า ‘บุคคลหายที่สาบสูญ’ ที่ไม่ได้ตอบกลับมาเป็นเวลาสิบชั่วโมง…

มือปืนไซเบอร์ที่ลิงเชิญมา : ท่านเทพคนนั้นตอบตกลงแล้ว! ในที่สุดตอนนี้ก็เล่าให้นายฟังได้แล้วว่านักเขียนมือเทพคนนั้นก็คือโจ้วชวน! ใช่ นายไม่ได้ตาฝาดไปหรอก เขาคือโจ้วชวน!!! ฉันไปหาเขาตั้งหลายครั้งด้วยความจริงใจ ในที่สุดก็ใช้ความจริงใจและพูดกับเขาอย่างตรงไปตรงมาจนชนะใจท่านเทพโจ้วชวนได้ และสุดท้ายเขาก็ตอบตกลงเซ็นสัญญาที่เหมือนกับสัญญาต้มตุ๋นหลอกเอาเงินฉบับนี้! โอ้ พระเจ้า! ฉันดีใจจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว ตอนนี้นั่งอยู่บนรถเมล์ ความรู้สึกตอนนี้เหมือนเป็นซย่าอวี่เหอ* ที่ตายแล้วเกิดใหม่ เมื่อกี้ฉันเกือบจะคุกเข่าลงต่อหน้าเขาแล้วร้องไห้โฮพร้อมกับพูดออกมาว่า “ขอบคุณนะคะพ่อ”

ข้อความถูกส่งไปแล้ว

ครั้งนี้อีกฝ่ายเงียบไปนานมาก เมื่อเขาหายไปนานจนทำให้ชูหลี่คิดว่าเขาเป็นบุคคลที่หายสาบสูญไปแล้วจริงๆ ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือก็สั่น เธอจึงรีบหยิบขึ้นมาดู…

Mr. L ที่หายไป : ถ้างั้นก็ต้องขอแสดงความยินดีกับเธอด้วยจริงๆ

Mr. L ที่หายไป : นึกไม่ถึงเลยว่าจะจับโจ้วชวนได้แล้ว

ในเวลานี้ชูหลี่ยังคงตกอยู่ในห้วงแห่งความสุข เธอทั้งตื่นตกใจและดีใจไปพร้อมกัน แต่กลับรู้สึกว่าวิธีการพูดของ Mr. L แปลกไปจากเดิมเล็กน้อย เธอหัวเราะออกมารัวๆ แล้วขอให้ Mr. L เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ถ้าเขาตอบตกลง เธอจะให้รูปถ่ายพร้อมลายเซ็นของโจ้วชวนแก่เขา

บรรยากาศในการแชตสนทนาครั้งนี้ราวกับมีกลุ่มหมอกขาวขมุกขมัว ทำให้รู้สึกวุ่นวายใจเสียจริง

ชายหนุ่มละนิ้วออกจากแป้นพิมพ์โทรศัพท์และออกจากแอพพลิเคชั่นแชต จากนั้นก็เปิดกล้องหน้าในโทรศัพท์ จึงได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยปรากฏบนหน้าจอ เขาในตอนนี้ไม่อาจปิดบังรอยยิ้มเย้ยหยันบนใบหน้าได้เลย

รูปถ่ายพร้อมลายเซ็น?

ฉันมีเป็นหมื่นๆ ใบ ถ้ามันทำให้เธอมีความสุขขนาดนั้น ก็เอาไปติดไว้ให้เต็มบนหัวเตียงแบบไม่ซ้ำเลยก็ได้นะ

“…”

…แค่คิดว่าได้เป็นฐานรองเท้าให้ผู้คนเหยียบย่ำไปสู่จุดสูงสุดของยอดพีระมิดด้วยผลงานชิ้นเอกของตนก็ทำให้รู้สึกแย่เสียจริง แม้กระทั่งยาสูบที่ทำให้คนมีความสุขก็ช่วยให้รอดพ้นจากความรู้สึกแย่ๆ นี้ไม่ได้

ชายคนนั้นเปิดแอพพลิเคชั่นแชตต่างๆ บนโทรศัพท์มือถือและเริ่มอ่านรายชื่อเพื่อนอยู่พักหนึ่ง ขณะที่กำลังดูรายชื่อก็ขบคิดขึ้นมาอย่างจริงจังว่า…แกล้งใครสักคนให้มีความสุขดีกว่า

ระหว่างที่กำลังเลือกอยู่นั้น นิ้วก็ไปหยุดตรงรายชื่อ ‘มือปืนไซเบอร์ที่ลิงเชิญมา’ มือเขากำลังสั่นเทา…

ก่อนจะทำการบล็อกเธอ

* เถาเป่า คือเว็บไซต์ขายสินค้าออนไลน์ที่ใหญ่ที่สุดในเอเชียแปซิฟิก อยู่ในเครือของ Alibaba Group

* ซย่าอวี่เหอ เป็นตัวละครจากละครจีนเรื่ององค์หญิงกำมะลอ โดยเป็นองค์หญิงตัวจริงในเรื่อง

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 6 ม.ค. 66 เวลา 12.00 น.