ฉงหรงส่ายหน้า “ไม่ดีกว่า ตอนบ่ายยังต้องเจอลูกความ” พูดแล้วก็ลุกขึ้นยืน ในที่สุดก็บอกลาได้สำเร็จ สบายใจเสียที สีหน้าก็พลอยผ่อนคลายไปด้วย
เวินเซ่าชิงยังคงนั่งนิ่ง ส่งเสียงเรียกเธอเอาไว้ “ฉงหรง”
หญิงสาวชะงักเท้า “หืม?”
เวินเซ่าชิงเอ่ยปากเหมือนไม่ได้ตั้งใจถาม “คุณยังติดต่อกับหลินเฉินอยู่หรือเปล่า”
ในใจฉงหรงเริ่มมีลางไม่ดี “เปล่า ไม่ได้ติดต่อกันนานมากแล้ว”
ชายหนุ่มมองเธอแล้วยิ้มจนหน้าบานแต่ก็เหมือนมีความนัยแฝงอยู่ “ผมก็เหมือนกัน”
เห็นๆ อยู่ว่ารอยยิ้มของเขาอ่อนโยนมาก แต่กลับทำให้ฉงหรงหนาวเหน็บถึงขั้วหัวใจ แน่นอนว่าเธอไม่โง่ถึงขนาดถามว่าทำไม เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะเธอ! ผู้ชายคนหนึ่งชอบเธอ แต่เธอกลับรักเพื่อนซี้ของเขา พล็อตละครน้ำเน่าแบบนี้ทำให้เพื่อนสนิทผิดใจกัน
ฉงหรงหมุนตัวออกเดิน กระชับคอเสื้ออีกครั้ง ต้องเป็นเพราะนั่งกลางแจ้งนานเกินไปถูกความเย็นซึมเข้ามาในตัวแน่ๆ!
เวินเซ่าชิงจ้องมองเงาร่างที่หนีไปด้วยใจหวาดหวั่น ยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดีสุดขีด
ฉงหรงออกจากประตูของชุมชนแล้วก็โทรหาจงเจิน ถามตรงๆ ว่า “หลายวันก่อนนายบอกว่าเช่าห้องใกล้ๆ มหาวิทยาลัยอยู่ใช่มั้ย”
วันนี้จงเจินมีเรียน ห้องที่เช่าไว้อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยมาก ฉงหรงตั้งใจว่าตอนเที่ยงจะไปดูสักหน่อย
จงเจินยืนรอเธออยู่ที่ประตูทางเข้า พอฉงหรงเดินเข้ามาในเขตที่พักก็สังหรณ์ใจไม่ดี จนกระทั่งเขาเปิดประตูให้เธอเข้าไป ฉงหรงก็ถอนหายใจเบาจนแทบไม่ได้ยิน จงเจินพาเธอเดินดูรอบๆ ยิ้มหน้าแป้นแล้นถามว่า “ไม่เลวใช่มั้ย”
ฉงหรงมองเขา ก็นับว่าดี…แต่ว่า…นี่มันจะบังเอิญมากเกินไปแล้วนะ! ห้องนี้ก็คือสถานที่ที่เธอเจอเวินเซ่าชิงครั้งแรก เป็นห้องที่หลินเฉินเช่า!
ฉงหรงถามหยั่งเชิงว่า “ห้องของนายนี่…เช่าจากใคร”
“ห้องบอสไงล่ะ เขาเป็นคนดีระดับดีพิเศษ! ห้องดีขนาดนี้ให้ผมเช่าถูกมากๆ!”
เป็นห้องของอาจารย์งั้นเหรอ อืม มีเหตุผล อาจารย์จำนวนไม่น้อยซื้อห้องไว้ใกล้ๆ มหาวิทยาลัย X จะปล่อยให้นักศึกษาเช่าก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ตอนนั้นหลินเฉินก็คงเช่าจากอาจารย์คนไหนสักคนเหมือนกันสินะ
ฉงหรงค่อนข้างลำบากใจ แต่คิดไปคิดมาก็ตัดสินใจเด็ดขาด เธอมองจงเจิน ตัดสินใจใช้คารมเกลี้ยกล่อม
“สภาพแวดล้อมไม่เลว แสงก็ดี แต่หน้าร้อนคงร้อนมาก ว่างๆ ติดแอร์สักตัวนะ”
จงเจินรีบไปที่มุมห้อง ยืนตัวตรง
ฉงหรงประหลาดใจ “นายจะทำอะไร”
จงเจินตอบด้วยสีหน้าจริงจัง “ผมพยายามทำตัวเป็นแอร์ไงล่ะ”
ฉงหรงถอนหายใจ “ไอ้น้อง มุกนายหนาว* จริงๆ…นายคงไม่ต้องใช้แอร์แล้วล่ะ เพราะนายมีระบบทำความเย็นด้วยตัวเองแล้ว” ทันใดนั้นเธอนึกอะไรขึ้นได้ “น้องพี่ งั้นพี่จะติดแอร์ให้เองก็แล้วกัน”
จงเจินพยักหน้า เดินออกมาเปิดพื้นที่มุมห้องให้ “งั้นพี่มายืนทำตัวเป็นแอร์ตรงนี้ก็แล้วกัน”
