ทดลองอ่าน My Tricky Love… เทใจรักนักวางแผน บทที่ 1-บทที่ 2

“ไม่ต้องชะเง้อคอยาวเป็นยีราฟนักหรอกน่า ยังไงซะยายแอ๊นท์ต้องมาแน่ อย่าลืมสิว่ามึงเล่นย้ำมาตั้งหนึ่งอาทิตย์แล้วไม่ใช่เหรอ”

“ทุกวัน”

“อะไรวะ”

“กูย้ำกับแอ๊นท์ทุกวันว่ากูจะไปวันนี้ ตอนนี้ เวลานี้”

“งั้นถ้ามึงย้ำขนาดนี้ยายแอ๊นท์ก็ต้องมาแน่ๆ ดังนั้นอย่าเพิ่งหัวเสียเลยเพื่อน”

เอาจริงๆ นะ อาทิตย์อยากยกมือไหว้มันเสียด้วยซ้ำ ไม่รู้จะโมโหอะไรกันนัก สักวันเถอะเส้นเลือดในสมองจะแตก แล้วดูสิไม่อายชาวบ้านหรือไงเนี่ย อาทิตย์ซึ่งอายสายตาคนอื่นมาพักใหญ่แล้วรีบเอียงหน้ามากระซิบเตือนสติ

“อย่าให้เสียมาดผู้กำกับโฆษณามือรางวัลสิวะ ลูกน้องในทีมกลัวมึงจนตัวสั่นแล้ว”

“หึ!” พ่อหนุ่มหล่อทำเสียงขึ้นจมูก “เป็นเพราะมึงไอ้อาท มึงก็รู้ว่ากูไม่อยากไป มึงเลยไปบอกให้แอ๊นท์มาบังคับกู มึงไม่สงสารกูเลยใช่ไหม บริษัทมึงไม่ได้มีแค่กูเป็นผู้กำกับอยู่คนเดียวนะโว้ย เอาคนอื่นไปก็ได้ ใครไปก็เหมือนกัน”

โดนกล่าวหาแบบนี้อาทิตย์ก็อยากทึ้งผมอีกฝ่ายเผื่อจะได้สติขึ้นมาบ้าง

“ไอ้แมน! ไอ้ง่าว! โอกาสดีๆ แต่ดันอยากจะโยนให้คนอื่นมารับแทน คิดได้นะมึง คิดออกมาได้!” อาทิตย์ชักทนไม่ไหว “ฟังนะเพื่อนรัก ถ้ามึงขืนทำแบบนั้นขึ้นมาจริง ยายแอ๊นท์สุดที่รักของมึงได้ทิ้งมึงแน่ ทุกวันนี้ถ้ามึงไม่ทำงานเก่ง คนที่เอาแต่ใจตัวเองอย่างมึงมีเหรอที่ผู้หญิงน่ารักอย่างยายแอ๊นท์จะยอมคบด้วย”

ปกรณ์อึ้ง

“กูไม่อยากพูดแทงใจมึงเลยพับผ่า ทีนี้ก็ช่วยหยุดงี่เง่าแล้วก็เตรียมตัวเข้าเกตสักที”

“ไม่ กูจะรอแอ๊นท์”

“แต่นี่มันได้เวลาแล้ว อย่าทำตัวเป็นเด็กสิ ไป! เข้าไป”

พอถูกรุนหลังปกรณ์ก็ขืนตัวไม่ยอมอย่างดื้อด้าน ผิดตรงไหนที่เขาเป็นคนรักแฟนมาก ไม่อยากห่างแฟนสักวันน่ะ

“พวกมึงทุกคนช่วยกันลากไอ้แมนเข้าไปที” อาทิตย์หันไปสั่งลูกน้อง เพราะเขาไม่ใช่แค่ครีเอทีฟธรรมดา แต่เขายังเป็นน้องชายของหุ้นส่วนบริษัทด้วย

แต่ละคนไม่อยากทำแต่ก็ขัดอาทิตย์ไม่ได้ ในขณะที่ปกรณ์กำลังถูกลากเข้าสู่ประตูด้านใน เสียงเล็กหวานใสฟังแล้วสดชื่นหัวใจก็ดังลอยตรงมา

“แมนจ๊ะ”

“แอ๊นท์ของแมนนนนน”

“เสียงอ่อนเสียงหวานเหมือนคนเป็นไบโพลาร์เลยนะมึง” อาทิตย์โบกมือบอกลูกน้องให้ปล่อยร่างสูง ยืนมองคู่รักหนุ่มหล่อสาวสวยอ้าแขนกอดกันกลมประหนึ่งนกยวนยางที่ไม่ยอมพรากจากไกล อาทิตย์ถอนหายใจ เขาไม่เข้าใจเลยว่าพระพรหมคิดอะไรอยู่ตอนดลบันดาลให้สองคนนี้มารักกัน

“แอ๊นท์ทำไมมาช้าจัง ถ้าแมนตกเครื่องจะทำยังไง” ปกรณ์ทำเสียงสอง กระเง้ากระงอดลากหญิงสาวตัวเล็กที่มาหยุดยืนหอบตรงหน้าเขาเข้าไปในมุมที่เป็นการส่วนตัวเพื่อบอกลา

“วันนี้ที่ร้านมีปัญหากับลูกค้า แอ๊นท์ต้องอยู่เคลียร์ กลัวมากเลยว่าจะมาไม่ทันส่งแมน”

“ไม่รู้ล่ะ แมนรอแอ๊นท์นานมากกกก แอ๊นท์ต้องกู๊ดบายจุ๊บที่แก้มแมนทั้งสองข้างด้วย”

“บ้า คนเยอะแยะ”

“ไม่คิดถึงแมนเหรอ จุ๊บเร็วๆ เลยที่รัก”