บทที่ 4
“คุณแอ๊นท์”
ให้ตายเถอะพระเจ้า! ทำไมท่านไม่เข้าข้างลูกเลยเจ้าคะ!
“อุ๊ย! คุณภิมุข วันนี้มาเร็วจังเลยนะคะ” เธอฝืนยิ้ม หันไปทักทาย
โธ่! อีกแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น ยายเพื่อนๆ ของเธอก็จะยอมรับคำร้องขอให้มีการเปลี่ยนตัวเหยื่อล่อปลาแล้วแท้ๆ
หมด…หมดกัน อาริสาเศร้ามาก!
“เดี๋ยวเราไปหาอะไรทานกันนะครับ” ภิมุขชวนทันทีพร้อมกับพยายามเร่งฝีเท้าจนขึ้นมาเดินเคียงข้าง “วันนี้เลขาฯ ผมแนะนำร้านอาหารไทยแนวฟิวชั่นอีกที่ ผมว่าคุณแอ๊นท์น่าจะอยากไปลองชิม”
“วันนี้ต้องขอตัวค่ะ พอดีแอ๊นท์มีนัดแล้ว” อาริสารีบปฏิเสธ ขืนไปมีหวังห้ามตัวเองไม่อยู่ มิต้องแปลงร่างเป็นปอบให้ตานี่เห็นอีกเหรอ
“นัด?” คนชวนทำเสียงไม่เชื่อ “สำคัญมากหรือครับ ปฏิเสธไปไม่ได้เหรอ”
“เอ่อ…”
“ว่ายังไงล่ะครับ”
ว้ายยยยย อย่าใช้สายตาอ้อนๆ แบบนี้มองเธอได้ม้ายยยยย ผู้ชายหน้าตาดีเวลาทำตัวง้องแง้งแบบนี้เนี่ย โอยๆๆๆ หัวใจเธอจะวายตายให้ได้เลยเน้อ
“ว่ายังไงล่ะครับ ร้านนี้อร่อย ผมเองก็อยากพาคุณแอ๊นท์ไปลองด้วยกัน ผมกับคุณไปลองชิมร้านนี้เป็นครั้งแรกด้วยกันจะได้เป็นสถานที่ในความทรงจำ…นะครับคุณแอ๊นท์”
หยุดตะกุยหัวใจบางๆ ของเธอเดี๋ยวนี้น้า!
เกือบละ เกือบจะใจอ่อนตกปากยอมไปรับประทานข้าวกับเขา ถ้าไม่ใช่เพราะปลายนิ้วก้อยของเธอเผลอไปแตะถูกแหวนหมั้นที่เธอสวมไว้ที่นิ้วกลาง
“คือฉันตั้งใจว่าคืนนี้จะทำอาหารทานเองน่ะค่ะ ก็เลยนัดไปรับชีสที่ร้านค้าเจ้าประจำ” ไม่ได้โกหกนะ เล่นกีฬาเป็นกระทิงเปลี่ยวขนาดนี้เป็นใครก็ต้องหิว วันนี้ตั้งใจจะทำพาสต้าคลุกชีส เอาแบบชีสเยิ้มๆๆๆ
“งั้นผมขอเป็นผู้ช่วยได้ไหมครับ รับรองว่าเป็นผู้ช่วยอย่างเดียว ไม่ทำให้คุณลำบาก” คนเสนอตัวสัญญาอย่างแข็งขัน คนอะไรกันเนี่ยชวนตัวเองเฉยเลย ถ้าเธอยอมตกลงเธอคงสติวิปลาสเป็นบ้าไปแล้ว หญิงสาวยิ้มเป็นคำตอบก่อนจะส่ายหน้าโดยไม่สนใจสายตาละห้อยของเขาแล้วเดินจากไป
ติดตามตอนต่อไปวันที่ 3 ธ.ค. 64 เวลา 12.00 น.