ตอนที่คิดจะกลับ น้ำเสียงสดใสก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง ใต้แสงเงาของช่วงเวลาพลบค่ำ ร่างบางที่เดินส่งยิ้มหวานสะพายกระเป๋าเสื้อผ้าตรงมาหาเขานั้นช่างน่ารักอะไรอย่างนี้
“เสียดายจัง วันนี้เราสองคนสวนกันเสียแล้ว” อาริสาทักชายหนุ่มอย่างร่าเริงเมื่อเดินสวนกันที่ประตูทางเข้า ถ้าจะว่ากันตามจริงแล้วเธอกะให้เขารอสักหนึ่งชั่วโมงก็พอ แต่เพื่อนของเธอทั้งสองคนดันส่งข้อความมาห้ามไว้ ไม่ให้เธอเดินไปหาเขาด้วยเหตุผลที่ว่าจะได้เป็นการเร่งปฏิกิริยาของปลาภิมุขให้อยากกินเหยื่ออย่างเธอเร็วขึ้น ยายสองคนนั้นบอกว่าผู้ชายยิ่งได้เรายากก็จะยิ่งอยากได้ไม่สิ้นสุด เป็นจุดอ่อนหนึ่งที่พวกหล่อนทั้งสองเอาไว้ใช้ปั่นหัวผู้ชายมาตลอดหลายปี
“คุณแอ๊นท์” ปลาน้อยทักเธอนัยน์ตาพราว “ทำไมวันนี้มาช้าจังเลยล่ะครับ”
“พอดีแอ๊นท์ต้องไปทำธุระหลายที่น่ะค่ะ คุณภิมุขจะกลับซะแล้ว แอ๊นท์ว่าจะชวนคุณเล่นสควอชซะหน่อย” หญิงสาวทำหน้าเสียดาย
“ไม่เป็นไรครับ ผมเล่นเป็นเพื่อนคุณแอ๊นท์ก็ได้ แถมเต็มใจด้วยนะครับ” ปลาน้อยขยิบตาให้
เยส! ต้องอย่างนี้สิจ๊ะพ่อปลาสุดหล่อของฉัน
ดีใจได้ไม่นาน อาริสาก็รู้สึกเหมือนเธอจะตายอยู่รอมร่อ
บอกไปแล้วนะว่าเธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กบอบบาง จะมาตีกันรุนแรงแบบนี้ไม่ได้ นี่อะไรตบเอาๆ เล่นอวดเธอหรือว่าจะเล่นเพื่อฆ่าเธอกันแน่ อาริสาสงสัย อาริสาอยากรู้!
“เดี๋ยวเราไปทานอาหารแล้วก็ฟังเพลงกันไหมครับ หวังว่าคุณแอ๊นท์คงไม่เหนื่อยจนปฏิเสธผม” ภิมุขชักชวนทันทีที่เธอกับเขาเดินออกจากห้องสำหรับเล่นสควอช สีหน้าของเขาคึกคักตรงกันข้ามกับเธอราวฟ้ากับสะดือทะเล
โอ๊ย! ไม่เหนื่อยเลย ไม่เหนื่อยสักนิด แค่เหมือนกับวิ่งมาสักห้ากิโลเท่านั้น! ผู้ชายอะไรตีแรงยังกับโคถึก สงสัยเสร็จงานนี้กล้ามเนื้อแขนกับขาของเธอต้องเป็นมัดๆ แน่ๆ อาริสาซึ่งบูชาความกลมกลึงของเรือนร่างอยากจะร้องไห้
“ก็ได้ค่ะ ว่าแต่ที่ไหนคะ” แม้จะฝืนใจ หากเพื่อความสำเร็จของแผนการ หญิงสาวจึงฉีกยิ้มหวานขณะที่ถามอย่างกระตือรือร้น
“ผมมีร้านโอมากาเสะเจ้าประจำ คุณแอ๊นท์สนใจไหมครับ”
อะ…อาหารญี่ปุ่นเหรอ
ให้ตายสิ ใช้แรงจนหมดพลังขนาดนี้ เธอจะต้องไปนั่งกินอาหารคำน้อยๆ ที่เชฟค่อยๆ บรรจงปั้นให้ทีละคำเนี่ยนะ ปฏิเสธได้ไหม ตอนนี้ก๋วยเตี๋ยวรถเข็นอะไรก็ได้ เธอหิวจะตายอยู่แล้ว อีกนิดก็จะคลานบนพื้นแล้วนะ
แล้วก็เป็นแบบนี้ไปอีกทุกครั้งที่เล่นกีฬาด้วยกัน เสร็จจากการโหมแรงหนักๆ ก็จะพากันไปร้านอาหารหรูหราราคาแพง
ฟูลคอร์สแบบแมวดม
ฟูลคอร์สที่เนื้อน้อยจนน่าใจหาย
เป็นแบบนี้ตลอดก็ไม่ไหวนะ เธออยากได้เนื้อมากๆ เลยนะ เนื้อๆๆๆๆๆ!
ฮือ…พอแยกจากเขาเธอต้องกลับไปทำมื้อดึกกินต่อที่บ้านตลอดเลย กินข้าวก่อนนอนใครเขาทำกันบ้าง กรดไหลย้อนกันพอดี!
เอาล่ะ วันนี้เธอจะปฏิเสธเขา ต่อให้จะโดนจีรดากับมัชฌิมาต่อว่า เธอก็จะปฏิเสธไม่ยอมไปกินมื้อเย็นกับเขาอีกแล้ว
“วันนี้…”
“วันนี้แอ๊นท์คงต้องกลับก่อนค่ะ” เธอเดินเช็ดเหงื่อออกมาพร้อมกับเขา แก้มกลมใสเป็นสีเลือดฝาดขณะที่เงยหน้าอธิบาย “วันนี้มีธุระตอนค่ำ เอาไว้คราวหน้าแล้วกันนะคะ”
“เหรอครับ วันนี้ผมว่าจะลองชวนคุณแอ๊นท์ไปชิมอาหารไทย”
“อาหารไทย?” ที่แปลว่าข้าวเยอะๆ กับเยอะๆ ใช่ไหม
“เป็นแนวฟิวชั่นน่ะครับ ร้านนี้อร่อยมาก ร้านประจำของผมกับครอบครัว”
“เห…”
“งั้นเอาไว้คราวหน้าก็แล้วกัน”
“จะว่าไปธุระก็ไม่ได้สำคัญเท่าไหร่หรอกค่ะ เอาไว้ทำพรุ่งนี้เช้าก็ได้”
“เอาอย่างนั้นเหรอครับ”
“ค่ะ แบบนี้แหละดี”
