ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 1-บทที่ 2

วินาทีนั้นฉันรู้สึกเหมือนมีกองหินขนาดใหญ่หลายสิบกองหล่นลงมาที่หัว ถ้าเขาคือองค์ชายรัชทายาทผู้นำแห่งบุนโจ ก็หมายความว่า

“นายคือองค์ชายควังแฮเหรอ!” ฉันตะโกนพลางผลักเขาที่กำลังประคองฉัน วินาทีนั้นฉันลืมความเจ็บปวดที่ทำให้ร่างกายไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ไปจนหมดสิ้น

จิ๊กซอว์เริ่มไล่ต่อไปทีละตัว คำพูดของเขาที่บอกว่าพี่ชายถูกจับตัวไปที่ฮเว-รยอง จังหวัดฮัมคยอง เขาจึงตามไปที่ฮเว-รยอง ซึ่งพ่อของฉันเคยเล่าให้ฟังว่าช่วงสงครามอิมจิน องค์ชายอิมแฮพี่ชายขององค์ชายควังแฮถูกทหารญี่ปุ่นจับตัวไปที่ฮเว-รยอง จังหวัดฮัมคยอง

“ใช่ ข้าคือองค์ชายรัชทายาทควังแฮ” พ่อหนุ่มโชซอนตอบคำถามฉัน ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่าองค์ชายควังแฮ

ฉันเข้าใจเรื่องที่พ่อเข้าไปเกี่ยวพันกับเขา เพราะพ่อค้นคว้าเรื่องเกี่ยวกับองค์ชายควังแฮมาหลายปีแล้ว แต่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงส่งเขาไปยังปี 2013 พ่อไม่ใช่คนที่จะทำอะไรแบบนี้เด็ดขาด พ่อไม่ใช่คนที่จะยื่นมือเข้าไปยุ่งกับประวัติศาสตร์เพื่อช่วยองค์ชายควังแฮที่กำลังต่อสู้กับทหารญี่ปุ่น เพราะพ่อเคยย้ำเรื่องนี้กับฉันอย่างเด็ดขาด

แต่พ่อเป็นคนส่งองค์ชายควังแฮไปที่อนาคตแน่ๆ ถ้าไม่ใช่พ่อแล้วใครจะส่งเขาไปได้ล่ะ

ใช่แล้ว พ่อ!

ฉันรีบลุกเพื่อไปตามหาพ่อ ทันใดนั้นเขาก็รีบลุกตาม

“เจ้าจะไปไหนรึ”

“ฉันจะไปตามหาพ่อ!”

“ท่านพ่อของเจ้าน่ะรึ”

“ใช่ ฉันมาที่นี่ก็เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ พ่อของฉันต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งที่นี่แน่นอน”

“ข้าจะช่วยตามหาเอง เจ้าพักผ่อนที่นี่เสียก่อนเถิด”

“ฉันไม่พัก!” ฉันปักใจเชื่อไปแล้วว่าที่พ่อไม่สามารถกลับมาได้เป็นเพราะพ่อตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน ฉันเป็นห่วงท่านมาก จึงตะโกนออกไปสุดเสียง ชายหญิงที่ยืนอยู่ถึงกับตกตะลึงสุดขีด

อ๊ะ! จริงสิ เขาเป็นองค์ชายรัชทายาทนี่นา!

องค์ชายรัชทายาทควังแฮ ที่โชซอนจะมีใครกล้าตะโกนใส่หน้าองค์ชายรัชทายาทอย่างไร้สติแบบนี้ แต่ฉันไม่มีเวลามาคิดถึงอะไรพวกนี้แล้ว

“ฉันจะออกไปตามหาพ่อของฉันเอง เพราะมีแค่ฉันเท่านั้นที่รู้จักพ่อของฉันไม่ใช่เหรอ”

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวลใจ หรือว่าสถานการณ์ข้างนอกมันเลวร้ายมาก ถ้าอย่างนั้นฉันยิ่งต้องรีบออกไปตามหาพ่อ พ่อต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งในสถานการณ์ที่เลวร้ายนี้

ระหว่างนั้นชายที่ยืนอยู่ด้านหลังก็รีบพูดแทรกขึ้นมา “เร่งรีบหน่อยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“ท่านขันทีลี” องค์ชายควังแฮยกมือขึ้นข้างหนึ่งโบก ห้ามไม่ให้พูดต่อ ฉันจึงได้รู้ว่าชายที่สวมชุดธรรมดาคนนี้คือขันที

“พ่ะย่ะค่ะ”

“ท่านสองคนดูแลแม่นางผู้นี้ด้วย”

“รับทราบพ่ะย่ะค่ะ แต่พระองค์ต้องรีบเสด็จไปคังวอน…”

“เจ้าไม่เห็นรึว่าตอนนี้ยังควบคุมเพลิงไม่ได้ ข้าจะไปที่นั่นก็ต่อเมื่อข้าแก้ไขสถานการณ์ของที่นี่ได้ และราษฎรของที่นี่ปลอดภัยดีแล้ว”

“ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ! ไม่รู้ว่าทหารญี่ปุ่นที่ขึ้นเหนือไปจะย้อนกลับลงมาทางใต้และมาที่นี่อีกเมื่อไหร่ โชคดีที่พระองค์ปลอดภัยกลับมา พระองค์รีบเดินทางออกจากฮเว-รยองไปยังจังหวัดคังวอนเถิดพ่ะย่ะค่ะ”