ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 1-บทที่ 2

อาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนปกติ ตั้งใจจะปลอบใจฉันงั้นเหรอ หรืออาจจะเป็นสไตล์อเมริกัน หรือว่าสองพี่น้องอยู่ห่างไกลกันเป็นเวลานานจนแทบไม่รู้สึกเสียใจที่ต้องจากกัน ความจริงอาคือญาติเพียงคนเดียวของฉัน แต่อากลับดูนิ่งเฉยมากกับการเสียชีวิตของพ่อ แน่นอนว่าความเศร้าที่ฉันรู้สึกนั้นต้องมากกว่าความเศร้าของอาอยู่แล้ว แต่ทำไมความเศร้าของอามันช่างน้อยจนแทบไม่มีเลยแบบนี้ล่ะ

“ดื่มกาแฟหน่อยมั้ยคะ”

“มีอเมริกาโน่มั้ย”

“มีแต่กาแฟสำเร็จรูปค่ะ”

“ถ้างั้นฉันขอแค่น้ำเปล่าก็พอ ฉันไม่ค่อยชอบกาแฟพวกนั้นเท่าไหร่น่ะ”

ปกติแล้วในสถานการณ์แบบนี้ควรดื่มอะไรก็ได้ตามที่เจ้าของบ้านจะเสิร์ฟไม่ใช่เหรอ อาที่ฉันเพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรกในชีวิตนั้นมีคำพูดเท่านั้นที่เป็นภาษาเกาหลี แต่ท่าทางและพฤติกรรมเหมือนคนต่างชาติไม่มีผิด

“จริงสิ แล้วต่อไปนี้จะอยู่ยังไง ยังเรียนไฮสกูลอยู่ใช่มั้ย” อายกน้ำขึ้นดื่มแล้วเอ่ยถาม

“ตอนนี้กำลังเตรียมสอบเทียบวุฒิอยู่ค่ะ”

“ไม่ได้เรียนหนังสือที่โรงเรียนหรอกเหรอ”

“ค่ะ” ฉันตอบคำไปสั้นๆ

“แล้วตอนนี้เรียนไปถึงขั้นไหนแล้วล่ะ”

“ได้รับใบประกาศจบมัธยมตอนต้นแล้วค่ะ”

“ถ้างั้นก็ไปเรียนต่อไฮสกูลที่อเมริกาได้เลยสินะ”

“อะไรนะคะ”

“ก่อนมานี่ฉันคุยกับเจอร์รี่อาเขยของเธอว่า ตอนนี้เธอไม่มีใครแล้ว เธอคงต้องย้ายมาอยู่กับพวกเราที่อเมริกา อย่างน้อยก็ให้เรียนจบไฮสกูล หลังจากนั้นเธอจะเรียนต่อมหา’ลัยหรือทำงานก็ให้เป็นเรื่องของอนาคตไป ฉันเป็นพลเมืองของอเมริกาแล้วก็คงไม่ยากที่เธอจะได้วีซ่า เพราะอย่างนั้นไปอยู่กับฉันที่อเมริกาเถอะนะ”

“หนู…”

“ทำไม หรือว่าเสียดายที่ต้องห่างกับเพื่อนๆ”

เพื่อนเหรอ ไม่รู้ทำไมพออาพูดคำว่า ‘เพื่อน’ ใบหน้าของเขาคนนั้น ไม่ใช่สิ ใบหน้าขององค์ชายควังแฮก็แวบเข้ามาในสมอง ฉันกับเขาอายุเท่ากัน แต่กลับเป็นเพื่อนกันไม่ได้ เพราะในยุคโชซอนนั้นชายหญิงเป็นเพื่อนกันได้ยาก แต่ตอนที่ฉันไปหาพ่อที่โชซอน แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่เขาก็ช่วยเหลือฉันเป็นอย่างดี แบบนี้จะเรียกว่าเพื่อนได้มั้ยนะ

“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่เรื่องนั้น”

“งั้นก็ดีเลย ฉันได้ยินมาว่าคุณตาคุณยายของเธอก็เสียชีวิตหมดแล้ว เธอยังพอมีญาติฝั่งแม่คนอื่นอีกบ้างรึเปล่า”

“ญาติฝั่งแม่ไม่มีแล้วค่ะ”

“งั้นเหรอ เฮ้อ คงไม่มีใครเข้าใจเรื่องพี่ยองชันตายโดยไม่มีศพหรอกนะ โลกนี้มีแค่เธอกับฉันเท่านั้นแหละที่เข้าใจ”

ฟังจากคำพูดและน้ำเสียงแล้ว ดูเหมือนว่าอาจะเกลียดชังการเกิดมาในตระกูลของ ‘นักท่องเวลา’ ไม่น้อยเลยทีเดียว

“คุณอาเคยท่องเวลามั้ยคะ”

“เคยสิ เป็นความทรงจำที่เลวร้ายมากเลยล่ะ”

เลวร้ายเหรอ มันคือคำที่คุ้นเคยสำหรับฉันมาก เพราะไม่นานมานี้ฉันก็เพิ่งสูญเสียพ่อไปจากการท่องเวลา