ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 3-บทที่ 4

แค่มองแวบเดียวก็รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างลุงกับหลานนั้นดีมาก แต่หลังจากนี้ยี่สิบสามปี สองคนนี้จะสลับตำแหน่งพระราชากัน คนหนึ่งต้องคุกเข่าต่อหน้าพระราชาองค์ใหม่ ถึงขนาดที่ทำให้ลืมช่วงเวลาที่ดีต่อกันไปจนหมดสิ้น อำนาจช่างไม่เคยปรานีใครเลยจริงๆ

“จริงสิ เจ้าน่าจะมาเล่นในตำหนักข้าสักครั้งนะ”

“ท่านพ่อบอกว่าในวังมีคนมาก ห้ามไปไหนมาไหนตามอำเภอใจขอรับ”

“เช่นนั้นรึ”

จงจับมือขององค์ชายควังแฮแล้วเริ่มมองไปรอบๆ ฉันรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าจงต้องมองหาฉันอย่างแน่นอน องค์ชายควังแฮหันไปทางจงแล้วเอ่ยถามขึ้น

“เจ้าหาใครรึ”

“พี่สาวขอรับ” จงตอบด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ

“พี่สาวรึ”

“พี่สาวมากับหม่อมฉันจนถึงที่นี่จริงๆ นะขอรับ…”

ทันทีที่จงเริ่มหาฉัน ยูซังกุงก็หันไปถามขันทีที่ยืนอยู่หน้าตำหนักพระมเหสี “ซังกุงพระพี่เลี้ยงไปไหน”

“ข้าเห็นว่าอากาศหนาวจึงให้ไปรอที่ห้องเตรียมสำรับขอรับ”

“ห้องเตรียมสำรับรึ” สายตาของยูซังกุงหันมาทางห้องเตรียมสำรับที่เปิดประตูแง้มเอาไว้ สายตาขององค์ชายควังแฮก็มองตามมาเช่นกัน แม้ประตูจะแง้มเอาไว้แค่นิดหน่อย แต่ฉันก็รีบหันหลังกลับเพราะกลัวจะเป็นที่เตะตาองค์ชายควังแฮ

“ท่านชายจงเรียกหาน่ะเจ้าค่ะ รีบออกไปสิเจ้าคะ”

“เอ่อ…คือว่า…”

ฉันอยากเจอองค์ชายควังแฮ เพราะฉันมีเรื่องจะพูดและขอร้องเขา แต่เขาเปลี่ยนไปเกินกว่าที่ฉันจินตนาการเอาไว้ ฉันจึงไม่สามารถออกไปหาเขาด้วยความรู้สึกที่เหมือนกับว่าเขาเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันได้อีก ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องที่เขาได้เจอกับฉันนั้นเป็นเรื่องเมื่อแปดปีก่อน พอเห็นภาพเขาในตอนนี้ ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าเขาจะจำฉันไม่ได้ ไม่ใช่สิ บางทีเขาอาจจะแกล้งทำเป็นไม่รู้จักฉันเลยก็ได้

แต่องค์ชายจองวอนรู้จักฉันก็เพราะเขาได้ยินเรื่องฉันจากองค์ชายควังแฮ คำพูดของเขาตีความหมายได้ว่าองค์ชายควังแฮยังจำฉันได้อยู่ ถ้าอย่างนั้นฉันควรวิ่งออกไปด้วยความยินดีหรือเปล่า ไม่สิ ทำอย่างนั้นไม่ได้ ลานหน้าตำหนักของพระมเหสีเต็มไปด้วยนางใน รวมไปถึงยูซังกุงและจงที่อยู่ตรงนั้นด้วย บางทีฉันอาจจะโดนลากตัวไปตัดหัวข้อหาหมิ่นพระบรมเดชานุภาพ อาจจะเป็นเพราะเหตุผลนี้องค์ชายจองวอนจึงห้ามไม่ให้ฉันพบกับองค์ชายควังแฮ

ฉันรู้สึกว่าองค์ชายควังแฮในตอนนี้กลายเป็นคนแปลกหน้าของฉันไปโดยสิ้นเชิง

“พี่สาวอยู่ตรงนั้นรึ” จงที่ไม่รู้อะไรเลยมองตามมาที่ห้องเตรียมสำรับพลางถามด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว

นางในที่อยู่ตรงหน้าพระตำหนักจึงพร้อมใจกันหันมามอง

ในห้องเตรียมสำรับไม่มีประตูบานอื่นให้ฉันหนีแล้วด้วย ถ้าเปิดประตูออกไปตอนนี้ก็ต้องเจอกับองค์ชายควังแฮแน่ๆ

ไม่รู้ทำไมฉันถึงอยากหนีเขา นั่นสิ ทำไมนะ กลัวว่าเขาจะแกล้งทำเป็นไม่รู้จักงั้นเหรอ หรือว่าเพราะฉันไม่คุ้นกับเขาที่เปลี่ยนไปจนแทบไม่มีเค้าเมื่อก่อนเลย

สุดท้ายจงก็จับมือขององค์ชายควังแฮแล้วเดินมาทางห้องเตรียมสำหรับ ไม่มีใครสักคนห้ามองค์ชายควังแฮกับจงเลย พวกเขากำลังมุ่งหน้ามาทางห้องเตรียมสำรับที่ฉันซ่อนตัวอยู่

“พี่สาวอยู่ที่นี่หรือไม่”

น้ำเสียงของจงนั้นน่ารักสมวัย แต่สำหรับฉันในตอนนี้มันเป็นเสียงที่น่ากลัวมาก หัวใจของฉันเต้นตึกตักรัวราวกับเด็กที่ถูกจับได้เวลาขโมยของ

ทันทีที่องค์ชายควังแฮกับจงเดินตรงมา นางในรอบตัวไม่ว่าใครก็ไม่กล้าขัดขวางพวกเขา

“ที่นี่รึ” องค์ชายควังแฮยืนอยู่ตรงหน้าห้องเตรียมสำรับ ถามขันทีด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

ทันใดนั้นขันทีก็ทำท่าจะเปิดประตู แต่องค์ชายควังแฮกลับขัดขวางการกระทำของเขา

“ข้าเปิดเอง”

ในขณะที่จงกำลังยิ้มหวานและองค์ชายควังแฮกำลังเอื้อมมือมาที่ประตู ใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ ตอนนี้ฉันยืนอยู่ตรงหน้าเขาโดยมีเพียงประตูบานเดียวกั้นเอาไว้เท่านั้น