ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 3-บทที่ 4

บทที่ 4

“ท่านพี่!”

ตอนนั้นเอง เสียงของใครสักคนก็ทำให้มือขององค์ชายควังแฮผละจากประตู องค์ชายจองวอนนั่นเอง เขาบอกว่าจะไปเข้าเฝ้าพระราชาแท้ๆ ทำไมถึงได้ปรากฏตัวหน้าตำหนักพระมเหสีแบบนี้

“ท่านพ่อ!” จงรีบปล่อยมือจากองค์ชายควังแฮ แล้ววิ่งไปหาองค์ชายจองวอนด้วยความดีใจ องค์ชายควังแฮเองก็หมุนตัวกลับแล้วเริ่มก้าวไปหาอย่างช้าๆ

“เฮ้อ…”

คำว่า ‘รอดตายแล้ว’ คงเหมาะกับสถานการณ์นี้มากที่สุด ฉันถึงกับทรุดลงกับพื้นแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา ทันใดนั้นนางในที่อยู่รอบตัวต่างก็มองฉันด้วยแววตาสงสัย

“ท่านชายจงตามหา เหตุใดจึงไม่ออกไปล่ะเจ้าคะ”

ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะเปิดปากพูด จึงได้ใช้มือโบกตอบกลับไปแทนว่าให้อยู่เฉยๆ ก่อนจะหันไปมองช่องแง้มของประตูอีกครั้ง

“เมื่อครู่ข้าไปที่ตำหนักของเจ้ามา ซังกุงที่ตำหนักเจ้าบอกข้าว่า เสด็จพ่อรับสั่งให้เจ้าเข้าเฝ้า”

“ขอรับ”

“ท่านพ่อ ท่านลุงมาขอรับ หม่อมฉันกับท่านลุงวิ่งมาจากทางโน้น ท่านลุงจูงมือหม่อมฉันด้วย ดีใจที่สุด!”

จงอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ให้องค์ชายจองวอนฟังด้วยใบหน้าตื่นเต้น แต่ใบหน้าขององค์ชายจองวอนกลับบึ้งตึง ก่อนจะตวาดเสียงดัง

“ท่านลุงรึ! จง เจ้าต้องเรียกว่าองค์ชายรัชทายาท เหตุใดเจ้าไม่เรียกเช่นนั้น”

“ท่านพ่อ…”

เสียงตวาดที่ต่างจากปกติและไม่สมกับเป็นองค์ชายจองวอนทำให้จงหน้าเสีย แน่นอน องค์ชายจองวอนไม่ใช่คนที่จะทำเสียงดังอย่างนี้ ยิ่งต่อหน้าองค์ชายควังแฮซึ่งดำรงตำแหน่งองค์ชายรัชทายาทก็ยิ่งแล้วใหญ่ ทว่าเวลานี้กลับตำหนิท่านชายน้อยอย่างเข้มงวดต่อหน้าองค์ชายควังแฮ

แต่องค์ชายควังแฮยิ้มอย่างใจกว้างก่อนจะเอ่ยกับองค์ชายจองวอน “เจ้าน่ะทำผิดทั้งที่ไม่รู้ตัว แล้วยังมาตำหนิจง น่าสงสารจงเสียจริง”

“ขอรับ?”

“ฮ่าๆๆๆ ก่อนหน้านี้เจ้าไม่ได้เรียกข้าว่า ‘ท่านพี่’ หรอกรึ”

“เอ่อ… ยกโทษให้ด้วยขอรับ”

“ข้ายกโทษให้ แต่ถึงอย่างไรเวลาที่เจ้าอยู่กับข้าสองคน ข้าก็อยากให้เจ้าเรียกข้าว่าท่านพี่เหมือนเมื่อก่อน”

องค์ชายจองวอนไม่ยอมตอบองค์ชายควังแฮ แต่ถ้าองค์ชายควังแฮพูดขนาดนั้น แสดงว่าเขาคงเรียกองค์ชายควังแฮว่า ‘องค์ชายรัชทายาท’ แทนการเรียกว่า ‘ท่านพี่’ มานานแล้ว

“เจ้ารีบร้อนวิ่งมายังตำหนักพระมเหสีอย่างนี้ไม่สมกับเป็นเจ้าเลย มีเรื่องกระไรรึ หรือว่าเจ้ามาเข้าเฝ้าพระมเหสี”

“เอ่อ ไม่ใช่ขอรับ เมื่อครู่เสด็จพ่อบอกว่าอยากเจอองค์ชายรัชทายาท หม่อมฉันจึงมาที่นี่เพื่อแจ้งขอรับ”

“มีเรื่องด่วนรึ” สีหน้าองค์ชายควังแฮหม่นหมองลงทันที

“ไม่ใช่เรื่องด่วนหรอกขอรับ…”

“แต่ดูจากท่าทางของเจ้าแล้ว ข้ารู้สึกว่าเป็นเรื่องด่วน ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะรีบไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อตอนนี้เลย”

องค์ชายควังแฮออกจากตำหนักของพระมเหสีทันใด ส่วนจงก็แอบมององค์ชายจองวอน จงเป็นเด็กที่ฉลาดมาก ดูท่าทางจะรู้แล้วว่าองค์ชายจองวอนก็ทำผิดเหมือนกับตน แต่องค์ชายจองวอนไม่ได้มองไปทางจงเลย เขาเดินตรงมายังห้องเตรียมสำรับที่ฉันอยู่ จากนั้นก็เปิดประตูด้วยตัวเอง พวกนางในที่อยู่ในนั้นเดินวนไปวนมาราวกับไม่รู้จะวางตัวอย่างไร ก่อนจะก้มหัวทำความเคารพแล้วถอยหลัง ทำให้ฉันยืนเด่นอยู่ข้างหน้าคนเดียว

“เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้”