ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 3-บทที่ 4

จงที่ถูกองค์ชายจองวอนตำหนิเมื่อตอนกลางวันกำลังนอนหลับปุ๋ย คงลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไปหมดแล้ว ฉันกลัวว่าจงจะเป็นหวัดเนื่องจากวันนี้ออกไปข้างนอก จึงห่มผ้าห่มให้มาปิดถึงคอ แม้ฉันจะไม่เคยมีลูก แต่ฉันกลับรู้สึกว่าตอนนี้กำลังเป็นแม่คน

ไม่นานจงก็กรนออกมาเบาๆ ท่าทางเขาคงหลับลึกพอสมควร ฉันลูบหัวจงพลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวัน ความคิดต่างๆ ที่ถูกโยนออกไปเพราะความไร้สติของฉันกลับมาอีกครั้งตอนจงหลับ ทันทีที่ยามค่ำคืนอันเงียบงันมาถึง ความคิดเหล่านั้นก็ถาโถมมาในหัวราวกับคลื่นซัดสาด

องค์ชายควังแฮ…ท่าทางของเขาไม่ใช่ภาพที่ฉันเห็นเมื่อหลายเดือนก่อน ไม่ใช่เขาในความทรงจำของฉัน และไม่ใช่องค์ชายควังแฮที่อยู่ในหนังสือประวัติศาสตร์ด้วย เขาเป็นองค์ชายรัชทายาทแห่งอาณาจักรโชซอน เขาสูงศักดิ์มากจนทำให้หัวใจของฉันห่อเหี่ยว

สำหรับฉันนั้นเวลาผ่านไปไม่นาน แต่สำหรับเขาเวลาผ่านไปหลายปี

ระหว่างนั้นสงครามอิมจินเกิดขึ้นอย่างเต็มรูปแบบ เขาต้องตระเวนไปทั่วอาณาจักร สิ่งเหล่านั้นอาจมีส่วนทำให้เขาโตขึ้น เพราะเขาคือผู้นำที่ได้รับการสนับสนุนในตำแหน่งองค์ชายรัชทายาท

ฉันรู้เพียงเท่านี้ ในหนังสือประวัติศาสตร์อธิบายเพียงแค่ไม่กี่บรรทัด แต่ถ้าบุคลิกท่าทางของคนคนหนึ่งเปลี่ยนแปลงไปได้ขนาดนั้น แสดงว่าเขาต้องผ่านอะไรมากมายเลยทีเดียว ปัญหาก็คือในยุคนี้มีเขาเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นที่จะทำให้ฉันได้เจอกับพ่อ สุดท้ายฉันจะต้องเจอกับเขาอยู่ดี

สถานการณ์เปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อหลายเดือนก่อนตอนที่เขาจากโชซอนมายังยุคปัจจุบัน ฉันอยู่ในสถานะดีกว่าเขา เพราะโลกที่ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแปลกประหลาดสำหรับเขานั้นก็คือโลกอันคุ้นเคยของฉัน ดังนั้นเขาจึงต้องพึ่งพาฉันคนเดียวเท่านั้น แต่ที่นี่คือโชซอน ฉันรู้ดีว่าโชคชะตาของสตรีที่อาศัยอยู่ในยุคโชซอนหลังจากสงครามอิมจินนั้นเป็นอย่างไร ฉันรู้ว่าโลกภายนอกวังของที่นี่อันตรายมากแค่ไหน

มีเพียงแค่เขาคนเดียวที่ฉันรู้จักที่โชซอนแห่งนี้ แล้วฉันก็ต้องอยู่ในวังนี้ด้วย ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะซังกุงพระพี่เลี้ยงหรือแค่นางในฉันก็ไม่เกี่ยง ถ้าเพื่อได้พบกับพ่ออีกครั้งแล้ว ต่อให้จะต้องเป็นนางในไร้ชื่อไปจนวันตาย ฉันก็ยินยอม

“เฮ้อ…” ฉันถอนหายใจออกมา แต่แล้วจากการถอนหายใจก็กลายเป็นการหลั่งน้ำตา

องค์ชายควังแฮในตอนนี้ไม่ใช่องค์ชายควังแฮในตอนนั้น ถ้ามีโอกาสได้พบกับเขาอีกครั้ง ฉันต้องให้ความเคารพเขาให้มากในฐานะที่เขาเป็นถึงองค์ชายรัชทายาท

“อ่ะแฮ่ม”

ตอนนั้นเองฉันก็พลันได้ยินเสียงกระแอมขององค์ชายจองวอนมาจากด้านนอกประตู ฉันรีบเช็ดน้ำตาแล้วตอบออกไป

“เพคะ”

ทันทีที่ฉันตอบออกไป ประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับความหนาวเหน็บที่พัดผ่านเข้ามา ฉันรีบลุกขึ้นไปจับๆ ห่มผ้าให้จงอีกครั้ง องค์ชายจองวอนเข้ามาข้างในและปิดประตู เขานั่งลงตรงหัวนอนของจงที่กำลังหลับอยู่ ฉันจึงนั่งใกล้ปลายเท้าของจง ห่างจากองค์ชายจองวอน

องค์ชายจองวอนมองใบหน้าของจงที่กำลังหลับอยู่ชั่วครู่ภายในห้องเงียบงัน ฉันเดาว่าเขาคงจะพูดเรื่องที่เกิดขึ้นที่ตำหนักพระมเหสีเมื่อตอนกลางวัน ตอนนั้นถ้าฉันเปิดประตูออกไปก่อนที่องค์ชายควังแฮจะเจอฉัน ฉันก็คงจะได้เจอกับองค์ชายควังแฮอีกครั้ง องค์ชายจองวอนคงอยากถามฉันว่าทำไมถึงปล่อยโอกาสที่จะทำให้ได้พบกับองค์ชายควังแฮไป

แล้วคำแรกที่เขาเอ่ยปากพูดก็เป็นสิ่งที่ฉันคาดเดาเอาไว้

“เพราะเหตุใดเจ้าจึงไม่ยอมออกไปพบองค์ชายรัชทายาท”

ฉันไม่สามารถบอกเหตุผลออกไปได้ว่าเป็นเพราะเหมือนถูกความสูงศักดิ์ขององค์ชายควังแฮที่ไม่ได้เจอมานานกดดันฉันซึ่งเป็นหญิงที่มาจากปัจจุบัน ไม่ใช่สิ เป็นหญิงมาจากอนาคต ไม่อยากทำลายศักดิ์ศรีของเขาทางอ้อม สุดท้ายฉันก็หลบสายตาของเขาที่มองจ้องมา แล้วตัดสินใจตอบออกไป

“องค์ชายจองวอนสัญญากับหม่อมฉันแล้วนี่เพคะว่าเมื่อถึงเวลาจะทำให้หม่อมฉันได้เจอกับองค์ชายควังแฮ”

คำพูดที่ไม่ได้อยู่ในใจของฉันคงทำให้เขาสับสนไม่น้อย การที่ฉันไม่ออกไปปรากฏตัวต่อหน้าองค์ชายควังแฮ เป็นเพราะว่าฉันรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเขา

“จะให้ข้าเชื่อว่าเจ้ารักษาคำมั่น จึงไม่ปรากฏตัวต่อหน้าองค์ชายรัชทายาทรึ”

“คิดว่าหม่อมฉันจะไม่รักษาสัญญา ไม่ใช่สิ คำมั่น… หรือเพคะ”

“ไม่ใช่หรอก ข้าคิดว่าเจ้าจะรักษาคำมั่นอย่างแน่นอน…”