ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 3-บทที่ 4

“ใช่ ไม่ต้องพูดเจ้าคะกับข้าด้วย เราอายุห่างกันแค่หนึ่งปี และตอนนี้มีเราอยู่แค่สองคน”

“จริงหรือเจ้าคะ เช่นนั้นต่อไปข้าจะเรียกท่านว่า ‘พี่สาว’ นะเจ้าคะ…พี่สาว”

แค่เห็นนางยิ้ม ฉันก็อารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว “ใช่แล้ว น้องสาว ว่าแต่เจ้าชื่ออะไรล่ะ”

“ข้าชื่อลีมียองเจ้าค่ะ”

“เจ้าพักอยู่ที่ไหนหรือ ถ้าวันไหนอากาศดี เรามาเม้าท์กันใหม่ดีกว่านะ”

“เม้าท์? เม้าท์หรือเจ้าคะ”

“เอ่อ…หมายถึงถ้าวันไหนอากาศดี เรามาคุยกันใหม่ดีกว่า”

“ในวันที่อากาศดีจะยิ่งยากเจ้าค่ะ ตำหนักที่ข้าทำงานอยู่มักมีแขกเหรื่อมาไม่ขาดสาย ยุ่งมากเลยเจ้าค่ะ”

“มีแขกมาไม่ขาดเลย? หมายถึงแขกมาในพระราชวังชั่วคราวนี้น่ะหรือ เจ้าทำงานที่พระราชตำหนักของฝ่าบาทหรือไร”

“ไม่ใช่หรอกเจ้าค่ะ ข้าเป็นผู้ช่วยนางในของตำหนักองค์ชายอิมแฮเจ้าค่ะ”

องค์ชายอิมแฮก็คือพี่ชายขององค์ชายควังแฮสินะ

“ตำหนักองค์ชายอิมแฮมีแขกมาเยอะเลยหรือ”

“องค์ชายอิมแฮเป็นโดเจโจสังกัดจงบูชีน่ะเจ้าค่ะ เลยมีเครือพระญาติในราชวงศ์มาเยี่ยมเยือนมากมาย”

จงบูชีคือหน่วยงานที่จัดทำสมุดบันทึกลำดับสายตระกูลของราชวงศ์และคอยดูแลบรรดาเชื้อพระวงศ์ ส่วนโดเจโจคือตำแหน่งที่สูงสุดภายในจงบูชี ในสมัยพระเจ้าซอนโจ องค์ชายอิมแฮรับตำแหน่งเป็นโดเจโจของจงบูชี เพราะอย่างนั้นเมื่อองค์ชายควังแฮเสวยราชสมบัติในวันข้างหน้า เขาที่เป็นถึงโดเจโจและเป็นพี่น้องที่สนิทสนมกันจึงตกอยู่ในที่นั่งลำบาก

“ตำหนักขององค์ชายอิมแฮอยู่ใกล้กับที่นี่หรือ ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ตรงนี้ในเวลาดึกดื่นขนาดนี้” คำถามนี้ของฉันทำให้ใบหน้าของมียองแดงก่ำขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

“เพราะเวลานี้…ข้าจึงจะมีโอกาสเห็นองค์ชายรัชทายาทเจ้าค่ะ”

มียองตกหลุมรักองค์ชายควังแฮอย่างที่ฉันคิดจริงๆ เวลาผ่านไปแปดปี เขาที่เคยเป็นคนน่าเบื่อกลับกลายเป็นชายที่ป็อปปูล่าร์ที่สุดในวังไปแล้วเหรอเนี่ย

“ทั้งที่หนาวขนาดนี้เนี่ยนะ…”

“อากาศหนาวแค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ ความจริงองค์ชายรัชทายาทออกมาที่ลานหน้าตำหนักแทบทุกคืนเลยนะเจ้าคะ”

“แทบทุกคืนเลยหรือ”

“เจ้าค่ะ เคยเป็นหวัดเพราะออกมาแบบนี้ด้วยนะเจ้าคะ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเสด็จออกมาแทบทุกคืนเลยเจ้าค่ะ”

ทั้งที่เคยเป็นหวัดยังออกมาอีก คงจะมีเรื่องอึดอัดใจมากเลยสินะ

มียองเงยหน้ามองดวงจันทร์แล้วพูดกับฉัน “ท่านซังกุงพระพี่เลี้ยงเจ้าคะ”

“บอกให้เรียกพี่สาวไงล่ะ”

“แหะๆ เจ้าค่ะ พี่สาว ตอนนี้ดึกมากแล้ว ข้าต้องไปก่อนแล้วเจ้าค่ะ”

“จ้ะ มียอง”

แต่สุดท้ายนางก็ยังเอามือทั้งสองข้างกุมไว้ด้านหน้าแล้วโค้งเคารพฉันอย่างสุภาพก่อนจะเดินไป ถ้าฉันได้เจอนางอีกครั้งฉันจะต้องสอนวิธีโบกมือลาให้นางอย่างแน่นอน