ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 3-บทที่ 4

ฉันหันหลังให้องค์ชายจองวอนและกลับมายังที่พักของตัวเอง บ่าวจุดไฟเตรียมเอาไว้ให้ในห้องแล้ว แม้ภายในห้องจะอบอุ่น หากแต่รู้สึกว่างเปล่า แล้วจงที่ใช้ชีวิตคนเดียวในห้องที่มีขนาดใหญ่กว่าห้องของฉันล่ะ จะว่างเปล่าและเดียวดายแค่ไหน ฉันนึกภาพของจงที่เติบใหญ่กลายเป็นพระเจ้าอินโจไม่ออกเลย เพราะตอนนี้จงเป็นเพียงแค่เด็กน้อยที่น่ารัก จิตใจดี และเปลี่ยวเหงายิ่ง

“เฮ้อ…”

อะไรที่ทำให้สามีภรรยาคู่นั้นมีความสัมพันธ์ที่แย่แบบนี้ พระชายาขององค์ชายจองวอนรักองค์ชายชินซองผู้เป็นพี่ชายขององค์ชายจองวอนอย่างที่พวกนางในพูดจริงๆ เหรอ

ก๊อกๆๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

“พี่สาวเจ้าคะ พี่สาว”

มียองนั่นเอง ฉันรีบเปิดประตูทันที มียองกำลังยืนอยู่พร้อมตะกร้าในมือ

“รู้ได้อย่างไรว่าข้าอยู่ที่นี่”

“ก็พี่สาวเป็นซังกุงพระพี่เลี้ยงไม่ใช่หรือเจ้าคะ พระราชวังชั่วคราวคับแคบขนาดนี้ แค่ที่พักของซังกุงพระพี่เลี้ยงไม่ใช่เรื่องยากเลยเจ้าค่ะ”

ดูๆ ไปแล้วมียองเป็นสตรีที่เฉลียวฉลาดมากเลยทีเดียว

“แล้วนี่เอาอะไรมาด้วยล่ะ” ฉันมองตะกร้าที่นางถือมาแล้วถามขึ้น

“ดูสิเจ้าคะ” ทันทีที่นางเปิดฝาตะกร้าก็เผยให้เห็นอินจอลมี

“ไปเอามาจากไหน” ฉันรีบหยิบอินจอลมีขึ้นมาหนึ่งชิ้น

“แขกที่มาพบองค์ชายอิมแฮในวันนี้เอามาให้เจ้าค่ะ ของเหลือของเจ้านายก็จะกลายเป็นของนางใน ข้านึกถึงพี่สาวก็เลยเอามาฝากเจ้าค่ะ”

“ขอบใจนะ ข้าชอบสุดๆ เลย”

“สุดๆ หรือเจ้าคะ”

“ชอบสุดๆ… คือชอบจริงๆ ชอบมากๆ น่ะ ฮ่าๆ”

เวลาอยู่กับมียอง ฉันรู้สึกผ่อนคลาย จึงหลุดพูดภาษาปัจจุบันออกมาบ่อยๆ ฉันหัวเราะร่วนก่อนจะกัดอินจอลมีหนึ่งคำ แต่แป้งกลับแข็งมาก ดูเหมือนว่ามันจะถูกวางทิ้งเอาไว้ท่ามกลางอากาศเย็นเป็นเวลานาน พอเห็นสีหน้าของฉัน มียองก็รีบปิดฝาตะกร้าทันที

“อ้าว มันแข็งแล้วนี่เจ้าคะ เช่นนั้นอย่ากินเลยเจ้าค่ะ”

“มันต้องมีวิธีอื่นที่ทำให้กินได้สิ”

“อืม ถ้าเช่นนั้น ทำแบบนี้ดีกว่าเจ้าค่ะ”

มียองวางตะกร้าที่ปิดเอาไว้ใกล้กับไฟภายในห้อง แล้วเอาผ้าห่มคลุมเอาไว้อีกที พอเห็นวิธีการอุ่นขนมแบบนี้ ฉันก็หัวเราะออกมา

“สักพักอินจอลมีคงนุ่มขึ้นสินะ”

“รออีกสักพักนะเจ้าคะ” มียองตอบยิ้มๆ

“ได้สิ แล้วมาที่นี่เวลานี้ได้ด้วยหรือ”

“วันนี้ไม่มีงานเจ้าค่ะ ดังนั้นระหว่างทางมาที่นี่ข้าจึงแวะไปแถวตำหนักองค์ชายรัชทายาทเพื่อจะแอบดูเจ้าค่ะ”

พอได้ยินคำว่า ‘องค์ชายรัชทายาท’ หูของฉันก็ผึ่งขึ้นมาทันที “แล้วอย่างไรต่อ”

“วันนี้ไม่พบเจ้าค่ะ มีวันที่ได้พบก็ย่อมมีวันที่ไม่ได้พบ”

“เหตุใดเจ้าจึงชอบเขา เอ๊ย! องค์ชายรัชทายาทล่ะ”

“ก็พระองค์รูปงามนี่เจ้าคะ”

เขาหล่อจริงๆ ทั้งเมื่อแปดปีก่อนและตอนนี้

“แล้วมีเหตุผลอื่นอีกไหม”

“เมื่อก่อนองค์ชายอิมแฮดื่มน้ำจัณฑ์แล้วไล่ตีพวกนางในเจ้าค่ะ”

“อะไรนะ! เรื่องจริงหรือ”

“เจ้าค่ะ ตอนนั้นไม่รู้ว่าองค์ชายเกลียดอะไรข้า หรือเป็นเพราะข้าอยู่ใกล้ที่สุด ข้าจึงถูกองค์ชายอิมแฮทุบตีจนนึกว่าจะต้องตายเสียแล้ว”

“ไม่เป็นไรใช่ไหม แล้วตอนนี้ยังเป็นแบบนี้อยู่หรือเปล่า”

“ตอนนี้ข้ารู้จักหลบหลีกแล้วเจ้าค่ะ ตอนนั้นพอองค์ชายรัชทายาททราบข่าวจึงได้รีบมาห้ามปรามองค์ชายอิมแฮ เพราะอย่างนั้นข้าจึงปลอดภัยน่ะเจ้าค่ะ”

“หลังจากนั้นก็เลยชอบหรือ”