ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 3-บทที่ 4

“ก่อนหน้านั้นข้าชอบเพราะว่าองค์ชายรัชทายาทสง่าผ่าเผยและรูปงาม แต่หลังจากนั้นข้าชอบเพราะอุปนิสัยของท่านเจ้าค่ะ” มียองยกมือขึ้นกุมใบหน้าที่แดงก่ำของตนเองพลางกล่าวต่อ “ท่านจะได้เป็นพระราชาไม่ใช่หรือเจ้าคะ หากท่านกลายเป็นพระราชา แม้ข้าจะต้องตาย ข้าก็ไม่เสียดายเจ้าค่ะ! แต่ว่าคงไปพูดพล่อยๆ แบบนี้ที่ไหนไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ”

“ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ข้าไม่เอาไปพูดที่ไหนหรอก”

เวลาพูดคุยกับมียอง ฉันรู้สึกอารมณ์ดีมาก

“อินจอลมีได้ที่แล้วเจ้าค่ะ”

มียองเอาผ้าห่มที่คลุมตะกร้าออก ก่อนจะหยิบอินจอลมีที่นุ่มนิ่มขึ้นมา แล้วเราสองคนก็กินไปคุยไปทั้งคืนจนเข้าสู่เช้าวันใหม่โดยไม่รู้ตัว

ผลจากการที่คุยกับมียองจนสว่างทำให้ฉันตื่นสาย

เวลาอาหารเช้าของจงต้องเริ่มขึ้นแล้วแน่ๆ ฉันรีบลุกจากที่นอน เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ววิ่งไปยังที่พักของจงทันที

องค์ชายจองวอนกับจงกำลังรับอาหารเช้าอยู่ด้วยกัน พอเห็นฉันวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา องค์ชายจองวอนก็มองอย่างตำหนิ

“เจ้ามีสหายด้วยรึ” น้ำเสียงนั้นเบามากราวกับเป็นการบ่นพึมพำ ไม่ใช่คำถาม

“ซังกุงพระพี่เลี้ยงมีสหายไม่ได้หรือเพคะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้น ยูซังกุงบอกว่าได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากที่พักของเจ้าทั้งคืนจนนอนไม่หลับ”

ฉันได้แต่กัดฟันกรอดที่ยูซังกุงฟ้องเรื่องของฉันให้องค์ชายจองวอนฟัง แต่ระหว่างนั้นจงก็หันมายิ้มกว้างพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงสดใส “พี่สาวกินข้าวมาหรือยัง มานี่มา”

คำพูดนั้นของจงทำให้ฉันหน้าชา จงกับฉันมีสถานะเป็นนายกับบ่าว หากองค์ชายจองวอนรู้ว่าปกติจงเรียกฉันว่า ‘พี่สาว’ คงไม่ใช่เรื่องดี แต่ทั้งที่ได้ยินกับหู องค์ชายจองวอนกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย เขายังกินอาหารต่อไปและพูดกับฉันอีกครั้ง

“เจ้ารีบร้อนมาเช่นนี้ ดูท่าน่าจะยังไม่ได้กินข้าวกระมัง”

“ยังเลยเพคะ แต่เอาไว้ก่อนก็ได้เพคะ”

ปกติฉันจะกินกับจง เพราะอย่างนั้นนางในห้องเครื่องจึงจัดข้าวเปล่ามาให้สองถ้วยเสมอ ซึ่งข้าวเปล่าที่วางอยู่ตรงหน้าขององค์ชายจองวอนถ้วยนั้นคงจะเป็นข้าวที่ถูกเตรียมไว้ให้ฉัน

ระหว่างนั้นเององค์ชายจองวอนก็หยิบห่อผ้าขึ้นมาวางแล้วแกะผ้าออก ภายในนั้นมีข้าว ตะเกียบและช้อน

“นั่น…”

“จงบอกให้เตรียมเอาไว้”

จงมองฉันพร้อมถามด้วยสายตาว่า ‘จงทำดีใช่หรือไม่ล่ะพี่สาว’ ก่อนจะยิ้มกว้าง ฉันจึงยิ้มกลับไปให้ แต่พอหันไปสบตากับองค์ชายจองวอน ฉันก็รีบหุบยิ้มทันที

“รีบมานั่งกินข้าวสิ”

“อะไรนะเพคะ”

ฉันคิดว่าตัวเองฟังผิด นั่นไม่ใช่แค่พ่อกับลูกชายธรรมดา แต่เป็นถึงองค์ชายจองวอนกับพระโอรสองค์โต จะให้ฉันกินข้าวพร้อมกับองค์ชายและพระโอรสเนี่ยนะ

“พี่สาว มาเร็วเข้าสิ” จงเอ่ยพลางกวักมือเรียก

ฉันไม่รู้ว่าฉันที่มีฐานะเป็นเพียงแค่ซังกุงพระพี่เลี้ยงควรจะเข้าไปนั่งร่วมโต๊ะอาหารกับสองพ่อลูกผู้สูงส่งหรือไม่จึงค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้อย่างลังเล

พอเห็นดังนั้น องค์ชายจองวอนก็ขยับไปด้านข้างเล็กน้อย จงก็ขยับไปอีกฝั่งเช่นกัน สุดท้ายฉันจึงได้นั่งลงข้างๆ จงและตรงข้ามกับองค์ชายจองวอนพอดี