ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 3-บทที่ 4

ในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดที่ฉันอาศัยอยู่ เสือคือสัตว์ป่าที่พบเห็นได้เฉพาะในสวนสัตว์เท่านั้น แต่ในยุคโชซอนนั้นแตกต่างกัน มีเสืออาศัยอยู่ในป่ามากมาย อีกทั้งเรื่องของเสือในพระราชวังชังด็อกที่เคยฟังจากพ่อก็คอยสะกิดใจฉันตลอด นั่นยิ่งทำให้ฉันตะโกนเรียกจงเสียงดังขึ้นไปอีก

“จง! จงอยู่ที่ไหน! จง!”

ฉันวิ่งวนพร้อมร้องเรียกจงอยู่นาน จนสักพักก็ได้ยินเสียงร้องไห้ดังแว่วมาจากที่ไหนสักแห่ง

“ฮือ ฮือออ~ พี่สาว… พี่สาว…” เสียงนั้นเป็นเสียงของจงแน่ๆ ฉันจึงโล่งใจแล้วเดินไปทางต้นเสียง

“เจ้าเด็กนี่ พี่หาแทบแย่เลยนะ…” แต่แล้วร่างของฉันก็แข็งทื่อกับสิ่งที่ได้เห็น เสือตัวใหญ่กำลังคำรามพร้อมจ้องไปที่จงที่กำลังยืนร้องไห้จ้าอยู่

“ไม่…ไม่เป็นไรนะจ๊ะ ไม่เป็นไร อยู่เฉยๆ ก่อนนะ จง”

ฉันเองก็กลัวมาก ใจหนึ่งก็อยากจะวิ่งหนีออกไป แต่ถ้าฉันที่เป็นผู้ใหญ่ยังกลัวมากขนาดนี้แล้วจงที่ยังเป็นเด็กน้อยจะกลัวมากขนาดไหน ก่อนอื่นฉันต้องพยายามทำให้จงวางใจเสียก่อน การทำเสียงดังต่อหน้าเสือที่มองแวบเดียวก็รู้ว่ากำลังเกรี้ยวกราดอยู่นั้นไม่ใช่เรื่องดีแน่ และทั้งที่ฉันโผล่มา แต่เสือตัวนี้ก็ยังคงมองไปที่จงโดยไม่สนใจฉันแม้แต่น้อย

“พี่สาว… ฮือ… ข้ากลัว…”

“ไม่เป็นไรนะจ๊ะ ฟังพี่ให้ดีนะ พี่จะไปทางนั้น พอจงจับมือพี่ได้ก็รีบวิ่งทันทีเลยนะ เข้าใจไหมจ๊ะ”

“กลัว… พี่สาว ข้ากลัว…” ฉันไม่รู้เลยว่าเวลาเจอเสือต้องทำอย่างไรจริงๆ

“จง เมื่อครู่พี่บอกว่ายังไง พอพี่ไปแล้วจงต้องทำยังไงต่อจ๊ะ”

ฉันย้ำคำพูดอีกครั้งเพื่อให้จงใจเย็นมากที่สุด จงพยายามหยุดร้องไห้แล้วเริ่มท่องคำพูดของฉันช้าๆ

“ให้จับมือ…”

“แล้วอย่างไรต่อ”

“แล้วก็วะ วิ่ง…”

“ใช่จ้ะ ถูกต้อง พี่จะไปหาจงแล้วนะ แล้วจงก็จับมือพี่นะ…”

“แล้วก็วิ่ง…”

“ใช่จ้ะ จงเก่งจังเลย”

ฉันเริ่มเดินไปหาจงทั้งที่ขาของตัวเองก็สั่นเทา ทันทีที่จงเห็นฉันเดินเข้าไปใกล้ จงก็รีบวิ่งมาหาก่อนที่ฉันจะไปถึงตัวเขาราวกับทนไม่ได้ที่ต้องอยู่คนเดียวต่อไปอีกแล้ว

“พี่สาว!”

เขาอ้าแขนและโถมเข้าใส่อ้อมกอดของฉันโดยลืมคำพูดที่ฉันบอกให้วิ่งพร้อมกันไปจนหมดสิ้น วินาทีนั้นเองเสือก็คำรามออกมาเสียงดังและเริ่มจู่โจมเข้ามาทันที ฉันจับมือของจงแน่นแล้วพาวิ่งไปข้างหน้า แต่เด็กที่อายุยังไม่ถึงหกขวบดีกับการหนีเอาตัวรอดในสถานการณ์แบบนี้เป็นเรื่องที่ยากจนเกินกำลัง สุดท้ายจงก็ล้มลงจนมือของเราต้องปล่อยจากกัน

“จง!/พี่สาว!”

แต่ฉันจะไม่ทิ้งจงเด็ดขาด เสือกำลังวิ่งพุ่งเข้าหาจงที่ล้มอยู่ ฉันรีบวิ่งเข้าไปเอาร่างของตนเองบังร่างของจงเอาไว้ เสี้ยววินาทีนั้นฉันพลันคิดว่าตัวเองต้องตายที่นี่แน่ๆ

“โอ๊ย!” ฉันกอดจงเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้เสือทำอะไรจงได้ กรงเล็บของเสือตะปบเข้าที่ไหล่ซ้าย ฉันรู้สึกเหมือนเนื้อกำลังถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ

“อา…” ลมหายใจเริ่มติดขัด น้ำตาเริ่มไหลริน เลือดสีแดงอุ่นทะลักออกมาจากแผลที่ไหล่ เจ็บปวดจนอยากจะร้องไห้โฮออกมา แต่ทว่าไม่มีแรงแม้แต่จะขยับปาก

“แง้!” จงร้องไห้จ้า เสือถอยห่างออกไปเล็กน้อย และทำท่าจะจู่โจมอีกครั้ง ฉันรู้สึกราวกับจะหมดสติ แต่ก็ต้องประคองสติเอาไว้เพื่อปกป้องจงให้รอดปลอดภัย แต่การเสียเลือดมากทำให้เปลือกตาของฉันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ จนภาพข้างหนาเริ่มเลือนราง และวินาทีที่เปลือกตาของฉันกำลังจะปิดลง

ฟิ้ว…อั่ก!

ลูกธนูดอกหนึ่งลอยมาปักที่หลังของเสือ จากนั้นก็มีอีกหลายดอกที่ลอยตามมา จนทั่วทั้งร่างของเสือเต็มไปด้วยลูกธนู สัญชาตญาณบอกฉันว่าต้องหนี ฉันจึงจับมือของจงที่กำลังร้องไห้เพื่อเตรียมวิ่งออกไปจากตรงนี้แต่แล้วน้ำเสียงที่คุ้นเคยก็ดังมา

“อยู่นิ่งก่อน!”

องค์ชายจองวอนปรากฏตัวพร้อมกับกลุ่มทหารที่ถือธนูในมือ ฉันจึงรู้ได้ทันทีว่าลูกธนูที่ลอยมานั้นเป็นฝีมือการยิงของพวกเขา