ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 3-บทที่ 4

ระหว่างนั้นเสือที่ได้รับบาดเจ็บก็วิ่งตรงไปที่องค์ชายจองวอน พวกทหารจึงพากันวิ่งหนีกระเจิดกระเจิง แต่องค์ชายจองวอนกลับมีสติและชักดาบออกมาจากด้านหลังทันที

“ท่านพ่อ!” จงร้องตะโกนลั่น

ถ้าใช้ดาบต่อสู้กับเสือ องค์ชายอาจได้รับบาดเจ็บได้ ฉันไม่อยากให้จงเห็นภาพแบบนั้น ฉันจึงกดหัวของจงให้หน้าแนบกับอกเอาไว้

ฉับ!

เสียงคมดาบสัมผัสกับเนื้อดังขึ้นพร้อมกับสติของฉันที่ดับวูบไป

“ฮือ… พี่สาว พี่สาว…” เสียงของจงดังแว่วเข้ามาในหู

“เจ้าเลิกร้องไห้ได้แล้ว”

“ฮือ… ท่านพ่อ พี่สาวจะตายหรือไม่ขอรับ”

“ยูซังกุง! รีบพาจงออกไปเดี๋ยวนี้”

“ไม่เอา! ข้าจะอยู่ที่นี่ขอรับ ข้าจะอยู่ข้างๆ พี่สาว ฮือ…”

“ท่านหมอฮอ เหตุใดป่านนี้นางยังไม่ฟื้นอีกล่ะ ท่านบอกว่าถ้าฝังเข็มแล้วจะฟื้นมิใช่รึ”

“ใกล้จะฟื้นแล้ว รออีกสักหน่อยพ่ะย่ะค่ะ”

เสียงถอนหายใจขององค์ชายจองวอนดังขึ้นเป็นระยะ กลิ่นยาสมุนไพรตลบอบอวลจนแสบจมูกไปหมด สิ่งแรกที่ฉันเห็นหลังจากลืมตาก็คือชายชราหนวดขาว ฉันรู้ได้ทันทีว่าเขาคือหมอฮอจุนผู้ที่คอยดูแลพระราชามานาน เพราะฉันเคยได้ยินชื่อเสียงของเขามาก่อน แต่หมอหลวงของพระราชามาทำอะไรที่นี่ล่ะ

“ดูเหมือนนางจะได้สติแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นรึ”

ฉันพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น “โอ๊ย…”

ทันใดนั้นอาการเจ็บที่ไหล่ก็แล่นเข้ามา พอก้มลงมองก็เห็นไหล่ของตัวเองกำลังเปลือยอยู่ข้างหนึ่ง ฉันจึงรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิด ภาพนั้นทำให้องค์ชายจองวอนแกล้งกระแอมพร้อมเบือนหน้าไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว ส่วนหมอฮอจุนก็รีบลุกขึ้นเพื่อนำสมุนไพรเก่าบนไหล่ของฉันออก แล้วนำสมุนไพรใหม่มาพอกแทน

“อย่าเพิ่งลุก เจ้าต้องนอนพักรักษาตัว”

“เอ่อ…เจ้าค่ะ” ฉันรับคำพร้อมกวาดตามองรอบห้อง องค์ชายจองวอน หมอฮอจุน หมอหญิง ยูซังกุง ผู้ช่วยนางในส่วนพระองค์ขององค์ชายจองวอน แล้วก็…จง!

“จง!”

“พี่สาว!”

ทันทีที่สบตากับฉัน จงก็ร้องไห้ออกมาดังลั่นจนองค์ชายจองวอนต้องรีบดุ

“ถ้าเจ้ายังไม่หยุดร้องไห้ ข้าจะให้เจ้าออกไปจากตรงนี้”

จงเงียบกริบทันที ส่วนฉันก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดให้สูงขึ้นอีก

“ท่านซังกุงฟื้นแล้ว ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันขอตัวกลับสำนักหมอหลวงก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

ทันทีที่หมอฮอจุนลุกขึ้น หมอหญิงที่ด้านข้างก็เริ่มเก็บข้าวของ