ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 3-บทที่ 4

ทั้งที่ฉันกังวลว่าเขาจะเลิกให้ฉันเป็นซังกุงพระพี่เลี้ยงแล้วไล่ออกจากวัง แต่สักพักเขาก็พูดขึ้นมาราวกับรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่

“แต่เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าเพียงแค่ให้นางในคนอื่นดูแลจงไปก่อนก็เท่านั้น เจ้าพักรักษาตัวให้หายดีเถอะ”

“ถ้าอย่างนั้น เมื่อหม่อมฉันหายดี หม่อมฉันจะได้ดูแลจงต่อใช่หรือไม่เพคะ”

สิ้นคำพูดของฉัน แววตาขององค์ชายจองวอนที่กำลังจ้องมองฉันก็เปลี่ยนไป ฉันจึงมองแววตานั้นเพื่ออยากรู้ถึงสาเหตุของอาการที่เปลี่ยนไป แต่ทว่าเขากลับเบือนหน้าหนี

“เท่าที่เจ้าต้องการ”

“จริงหรือเพคะ” พอได้ยินเช่นนั้นฉันก็ดีใจมาก “การที่หม่อมฉันได้อยู่กับจง… ทำให้ตอนนี้หม่อมฉันปรับตัวได้มากเลยเพคะ ทั้งหมดนี้หม่อมฉันต้องขอบพระทัยองค์ชายจองวอนด้วยนะเพคะ”

ฉันพูดพร้อมยิ้มกว้าง องค์ชายจองวอนจึงอมยิ้มบางๆ

“แต่เจ้าจะมีรอยแผลติดตัวนะ” สายตาของเขามองมาทางไหล่ของฉันที่มีเสื้อคลุมปิดทับอยู่

“ไม่เป็นไรเพคะ บาดเจ็บแค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร และอีกอย่าง อยู่ที่นี่หม่อมฉันคงไม่มีโอกาสเปลือยไหล่ไปไหนมาไหนได้หรอกเพคะ องค์ชายไม่จำเป็นต้องใส่ใจมันหรอกเพคะ”

“นั่นเป็นเรื่องที่ข้าต้องใส่ใจ”

เพียงแค่คำพูดคำเดียวของเขาก็ทำให้บรรยากาศในห้องเริ่มกลับมาอึดอัดอีกครั้ง ฉันจึงยิ้มและพยายามทำลายบรรยากาศนั้นลง

“หม่อมฉันไม่เป็นไรจริงๆ เพคะ แค่ไม่ตายก็ดีแล้วเพคะ”

“ถ้า…ถ้าเกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้นกับเจ้า ข้าคง…”

บรรยากาศแปลกไปทุกที ขณะที่ฉันกำลังคิดหาคำพูดเพื่อทำลายบรรยากาศ จู่ๆ พระชายาขององค์ชายจองวอนก็เปิดประตูเข้ามา โดยมือของนางจูงจงมาด้วย พอเข้ามาในห้องได้ นางก็เหวี่ยงจงไปยังมุมหนึ่งของห้องแล้วแผดเสียงใส่ฉัน

“นางสตรีชั้นต่ำ! ไม่รู้จักความต่างของชนชั้น เจ้ากล้าเทียบชั้นเจ้านายเลยรึ เหตุใดถึงยังไม่รีบกลับไปยังที่ของเจ้าอีก”

“คือ…ข้า…”

“ข้ารู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวันแล้ว แม้เจ้ายอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยจง แต่เหตุใดต้องถึงขั้นตามหมอหลวงจากสำนักหมอหลวงมารักษาด้วย แล้วยังมาใช้เตียงของจงซึ่งเป็นเจ้านายอีก หรือนี่คือสิ่งที่เจ้าต้องการ!”

“ชายา”

องค์ชายจองวอนเรียกนางด้วยน้ำเสียงสุขุมเยือกเย็น อาจจะเป็นเพราะต้องการหลีกเลี่ยงการปะทะ หรือไม่ก็เป็นเพราะมีหมอหญิงและซังกุงอยู่ในห้องนี้ด้วย แต่สายตาของพระชายากลับไม่ชายตามองไปทางองค์ชายจองวอนเลยแม้แต่น้อย สายตาโกรธแค้นของนางมุ่งตรงมาที่ฉันเพียงคนเดียว

“ข้าถามว่าเหตุใดเจ้ายังไม่ออกไปจากที่นี่อีก! หรือเจ้าอยากให้ข้าไล่เจ้าออกจากวังวันนี้เลย”

“พอเถอะ”

“ท่านคิดอะไรอยู่ถึงให้สตรีต่ำต้อยนางนี้พักอยู่ในห้องของจงเพคะ หม่อมฉันจะต้องไล่นางออกจากวังให้ได้ ก่อนที่ฝ่าบาทจะทรงทราบเรื่องนี้เพคะ”

“ชายา!”

สุดท้ายองค์ชายจองวอนก็ตะเบ็งเสียงออกมา ฉันจึงตกใจมาก แต่คนที่ตกใจยิ่งกว่าใครคือพระชายา ใบหน้าของนางดูตกใจมากราวกับไม่เคยถูกองค์ชายจองวอนขึ้นเสียงใส่เลยสักครั้ง ถ้าไม่อย่างนั้นคงไม่เคยจินตนาการมาก่อนว่าคนอย่างองค์ชายจองวอนจะขึ้นเสียงใส่ตัวเองในเรื่องแบบนี้

“การกระทำของเจ้าช่างไร้เกียรติสิ้นดี เจ้ารีบไปให้พ้นหน้าข้าเสียเดี๋ยวนี้”

พระชายานิ่งไปสักพักก่อนจะเอ่ยโต้แย้งอีกครั้ง “ในพระราชวังชั่วคราวแห่งนี้ฝ่าบาทก็ทรงประทับอยู่ด้วย หากหม่อมฉันเอาเรื่องนี้ไปทูลฝ่าบาทจะเป็นอย่างไรเพคะ”

“เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าพูดรึ ข้าบอกให้เจ้าออกไป”

“นี่คือตำหนักของจง ไม่มีเหตุผลที่ข้าซึ่งเป็นแม่ของจงจะต้องออกไป ถ้ามีคนต้องออกไป น่าจะเป็นนางสตรีโสมมที่ไม่รู้จักเจียมตนนางนี้ต่างหากเพคะ”

“ชายา!”