ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 3-บทที่ 4

ขบวนที่ออกเดินทางนั้นมีคนร่วมขบวนจำนวนมากตามคำพูดของมียอง พวกเราจึงสามารถมองเห็นขบวนขององค์ชายควังแฮได้จากหัวมุมกำแพงทางตะวันตก

“นั่นอย่างไรเจ้าคะ! นั่นองค์ชายรัชทายาท แล้วก็องค์ชายจองวอนด้วยเจ้าค่ะ”

มียองดีใจที่ได้เห็นองค์ชายควังแฮ ส่วนจงนั้นดีใจแน่อยู่แล้วเพราะนั่นคือท่านลุงของเขา และยิ่งได้เห็นท่านพ่อก็ยิ่งดีใจเข้าไปใหญ่ แต่ยิ่งเข้าไปใกล้กำแพง จงก็ยิ่งมองไม่เห็นเพราะกำแพงสูงกว่าตัวจงมาก มียองจึงอุ้มจงขึ้นไปนั่งบนกำแพงเพื่อให้เห็นได้ชัดเจน

“ท่านลุง! ท่านลุงขอรับ!”

เสียงตะโกนของจงดังขึ้น ระยะห่างระหว่างกำแพงกับขบวนนั้นไม่ไกลกันมาก องค์ชายควังแฮ องค์ชายอิมแฮและองค์ชายจองวอนที่กำลังขี่ม้าเหยาะๆ อยู่จึงได้ยินและหันมามอง แต่เหล่าองค์ชายมองไม่เห็นฉันแน่นอนเพราะฉันยืนอยู่บนพื้นด้านหลังกำแพง

“จงรึ!” เสียงองค์ชายอิมแฮดังขึ้น

“เกรงใจท่านพี่เหลือเกิน ข้าไม่รู้ว่าเหตุใดจงถึงมาอยู่ตรงนี้ได้…” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสับสนนี้คือน้ำเสียงขององค์ชายจองวอน

“เจ้าไม่ได้บอกจงว่าข้าจะออกเดินทางรึ”

นี่คือเสียงขององค์ชายควังแฮ ตอนนี้ระหว่างเรามีเพียงแค่กำแพงหินกั้นกลางเท่านั้น ครั้งที่แล้วมีเพียงแค่ประตูบานหนึ่งในพระตำหนักของพระมเหสีกั้นกลาง แต่ครั้งนี้ใกล้กว่ามาก ใกล้ถึงขนาดได้ยินน้ำเสียงของเขาได้อย่างชัดเจน น้ำเสียงของเขาหนักแน่นขึ้นและดูเป็นผู้ใหญ่มาก

สำหรับฉันเวลาเพิ่งผ่านไปแค่หนึ่งปี แต่สำหรับเขาเวลาผ่านไปกว่าแปดปี มันเป็นเวลาที่นานมากจนทำให้ฉันรู้สึกถึงระยะห่างระหว่างเราสองคน

“จง” เสียงขององค์ชายควังแฮใกล้มากขึ้นจนฉันตกใจ ดูเหมือนเขากำลังใกล้เข้ามาตรงกำแพงที่ฉันกำลังซ่อนตัวอยู่

“ท่านลุง!”

“ระหว่างที่ข้าไม่อยู่ เจ้าห้ามเกียจคร้านเล่าเรียนเด็ดขาด”

“ขอรับ!”

“พอได้แล้ว รีบกลับไปตำหนักของเจ้าได้แล้ว” เสียงตำหนิขององค์ชายจองวอนดังขึ้นจากที่ไม่ไกลมากนัก จงจึงทำหน้าสลดและค่อยๆ จับมือของมียองเพื่อลงมาจากกำแพง

“พี่สาว! พี่คยองมิน!”

พอลงมาถึงพื้น จงก็โบกมือพร้อมตะโกนมาทางฉันที่กำลังก้มตัวซ่อนอยู่

“คยองมินรึ”

ชื่อของฉันดังมาจากอีกฟากของกำแพงหิน เจ้าของเสียงนั้นคือองค์ชายควังแฮ หัวใจของฉันเริ่มเต้นรัว เขาอาจแค่เรียกชื่อของฉันตามเสียงเรียกของจง…หรือเขาอาจจำฉันได้

“ท่านพี่” เสียงขององค์ชายจองวอนดังขึ้น

“ท่านเสนาบดีทั้งสามกำลังคอยอยู่ รีบไปเถอะขอรับ”

“ข้ารู้แล้ว”

จากนั้นเสียงฝีเท้าของม้าก็เริ่มดังขึ้นอีกครั้ง

“เหตุใดจึงทำหน้าเช่นนั้นล่ะองค์ชายรัชทายาท สีหน้าของท่านเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง” องค์ชายอิมแฮเอ่ยถามขึ้น

ทั้งที่องค์ชายควังแฮเป็นองค์รัชทายาทแท้ๆ แต่เขากลับตอบองค์ชายอิมแฮผู้เป็นพี่อย่างสุภาพนอบน้อมยิ่ง “ไม่มีอะไรหรอกขอรับท่านพี่”