ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 3-บทที่ 4

ถ้าเลี้ยงเด็กก็จะไปไหนมาไหนในวังได้ใช่มั้ย ถ้าอย่างนั้นอาจจะเจอกับองค์ชายควังแฮภายในวันนี้ก็ได้นะ

ขณะที่กำลังนึกถึงวิธีต่างๆ จู่ๆ ประตูก็ถูกเปิด แล้วเด็กชายตัวน้อยที่ฉันเห็นเมื่อครู่ก็เดินจับมือของซังกุงสูงวัยเข้ามา ฉันจึงรีบลุกขึ้นเพราะรู้สึกได้ถึงสายตาของซังกุงสูงวัยคนนั้น

“เจ้าคือคิมซังกุงใช่หรือไม่” ซังกุงสูงวัยเอ่ยถาม ฉันจึงพยักหน้า ทันใดนั้นนางก็พูดกับฉันด้วยคำพูดเหมือนกับทนไม่ได้และรำคาญใจ

“เจ้าเป็นซังกุงพระพี่เลี้ยง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะมียศสูงไปกว่าข้าซึ่งเป็นซังกุงส่วนพระองค์ขององค์ชายจองวอนหรอกนะ”

“เอ่อ ขอโทษค่ะ”

ฉันที่ถูกซังกุงอายุมากกดขี่ได้แต่ก้มหัวตอบรับอย่างนอบน้อม แต่ดูเหมือนนางจะไม่ถูกใจคำพูดของฉัน เอาแต่จ้องมองด้วยสีหน้าขุ่นเคือง แต่พอนางรู้ตัวว่าสายตาของเด็กน้อยกำลังมอง นางก็รีบเปลี่ยนสีหน้า

“ท่านชายน้อยเพคะ จากนี้ไปคิมซังกุงจะเป็นผู้ดูแลท่านชายน้อยนะเพคะ”

“แล้วยายล่ะ ยายจะไปไหนหรือ”

“หม่อมฉันมีงานอื่นต้องทำเพคะ”

“อย่างนั้นรึ” เสียงที่ออกมาจากปากเล็กๆ นั้นน่ารักเหนือความคาดหมาย แต่ปัญหาก็คือฉันไม่ค่อยชอบเด็กสักเท่าไหร่ แต่ดูๆ แล้วเด็กคนนี้น่าจะอายุประมาณสี่ห้าขวบ พอจะเดินเตาะแตะได้แล้ว คงไม่ต้องดูแลมากนัก

เด็กน้อยปล่อยมือจากซังกุงสูงวัยแล้วค่อยๆ เดินมานั่ง บางทีที่ตรงนั้นอาจจะเป็นที่นั่งที่เจ้าตัวคุ้นเคยก็ได้

“ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันขอตัวนะเพคะ”

“อือ”

เด็กน้อยนั่งขัดสมาธิ แล้วเอามือข้างหนึ่งตบหน้าขาของตนเองก่อนจะกอดอก ราวกับกำลังเลียนแบบสิ่งที่ตนเองเคยเห็นมาก่อน ภาพนั้นทำให้ฉันขำจนระเบิดเสียงหัวเราะออกมา แต่ก็ต้องกลืนเสียงหัวเราะลงคอเพราะสายตาของซังกุงสูงวัย

“ท่านชายน้อยยังเด็กนัก ถ้าหากเจ็บไข้จะเป็นเรื่องใหญ่ เจ้าห้ามพาท่านชายน้อยออกไปเดินเล่นข้างนอกเด็ดขาด”

พอเตือนเสร็จ ซังกุงสูงวัยก็เดินออกไป ฉันจึงรีบเข้าไปนั่งข้างหน้าเด็กน้อย เด็กน้อยเริ่มสังเกตฉันด้วยดวงตากลมโตราวกับกำลังจะสอบสวนว่าฉันคือใคร ฉันจึงยิ้มหวานให้พลางคิดว่าฉันต้องทำความสนิทสนมกับเด็กน้อยอย่างไรดี

“ชื่ออะไรหรือจ๊ะ”

ทันใดนั้นใบหน้าของเด็กน้อยที่กำลังมองฉันอยู่ก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าที่งุนงง ใช่แล้ว เด็กน้อยคงไม่คุ้นเคยกับคำพูดคำจาแบบนี้ โดยเฉพาะจากผู้ที่มียศศักดิ์น้อยกว่า