ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 3-บทที่ 4

“ไม่รู้จักชื่อของตนเองหรือ”

“เอ่อ…รู้สิ”

“เช่นนั้นชื่ออะไรหรือจ๊ะ”

เด็กน้อยยังคงทำหน้าสับสนอย่างเห็นได้ชัด เหมือนไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปดี แต่สุดท้ายก็ค่อยๆ พูดออกมา

“ท่านพ่อสอนว่าอย่าบอกชื่อตนเองออกไปง่ายๆ”

“ได้ๆ หม่อมฉันเข้าใจแล้ว แต่ต่อไปหม่อมฉันต้องดูแลท่านชายน้อย ดังนั้นหม่อมฉันต้องรู้ชื่อเสียก่อนถึงจะดูแลท่านชายน้อยได้ดีไม่ใช่หรือ”

“คือ…” มือเล็กๆ กำแน่นแล้วยกขึ้นมาถูหน้าผากของตนเอง ดูท่าจะสับสนมากสินะ ถ้ารู้อย่างนี้แล้วฉันน่าจะใช้คำราชาศัพท์ตั้งแต่แรกดีกว่า ที่นี่ก็คือโชซอน ไม่ว่าอย่างไรฉันก็ต้องทำตัวนอบน้อมกับเด็กน้อยคนนี้

“ชื่ออะไรจ๊ะ”

“จง”

“จงหรือ พยางค์เดียวเองหรือ”

“พยางค์เดียวคืออะไร”

“ชื่อคำเดียวหรือจ๊ะ”

“หมายถึงชื่อมีแค่คำเดียวรึ”

ฉันนี่มันโง่จริงๆ ดันพูดคำยากๆ กับเด็ก “ใช่จ้ะ ชื่อคำเดียว”

เพราะเป็นลูกชายขององค์ชายจองวอน ก็เท่ากับว่าเป็นเชื้อพระวงศ์ และเชื้อพระวงศ์สายตรงส่วนใหญ่จะตั้งชื่อด้วยตัวอักษรตัวเดียว

ว่าแต่องค์ชายจองวอนที่เจอเมื่อครู่… ยังเด็กอยู่เลยนะ มีลูกชายแล้วเหรอเนี่ย

“อายุกี่ขวบแล้วจ๊ะ”

“ห้าขวบ”

“จากนี้ไปพี่สาวคนนี้จะเป็นคนดูแลจงนะ”

“พี่สาวรึ”

“ใช่ จงต้องอยู่กับพี่สาวคนนี้ไปอีกนานเลย”

“เจ้าชื่อพี่สาวรึ”

“ไม่ใช่ ชื่อของหม่อมฉันคือคยองมิน คิมคยองมิน เพราะฉะนั้นต่อไปถ้าอยากเรียกหม่อมฉันให้เรียกว่าพี่สาวนะจ๊ะ เรียกแบบนี้ เข้าใจไหม”

“เอ่อ…” จงทำหน้าลำบากใจอีกครั้ง ดูจะไม่คุ้นเคยกับการสนทนากับฉัน

“ไหนลองเรียกสิ พี่สาว~ พี่สาว~” ฉันทำเสียงเล็กและลากเสียงยาวนำให้เขาพูดตาม

“พะ…พี่สาว”

“นั่นแหละ ถูกต้องจ้า” ฉันหยิกแก้มจงด้วยความเอ็นดู แต่แล้วก็ต้องเสียใจ เพราะการหยิกแก้มทำให้แววตาของจงดูหวาดกลัวมาก

“ขอโทษนะ เพราะเห็นว่าน่ารักก็เลยเผลอหยิกแก้ม จงน่ารักมากๆ!”

พอฉันมีสีหน้ากังวล จงก็ยิ้มบางๆ ที่มุมปาก ฉันรู้จักรอยยิ้มนี้ เพราะเมื่อครู่องค์ชายจองวอนก็ยิ้มแบบนี้

“แหะๆ”

เสียงหัวเราะที่น่าเอ็นดูทำให้ฉันหัวเราะตามไปด้วย