ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 5-บทที่ 6

“ข้าเข้ามาเป็นนางในของห้องเครื่องได้ก็เพราะบุญคุณของพระสนมอินบินเจ้าค่ะ ดังนั้นข้าจึงรอโอกาสที่จะได้ตอบแทนเมตตาของพระสนมอินบินอยู่เสมอ เมื่อคืนพระสนมอินบินอยากรับอาหารว่างมื้อค่ำ ข้าจึงลงมือทำอาหารว่างด้วยตนเองโดยที่ไม่ได้ขออนุญาตท่านซังกุงก่อนเจ้าค่ะ”

“โกหก เจ้าโกหก!”

“ใต้เท้า ท่านหมอหลวงฮอยังไม่ส่งผลการตรวจมาเลย ท่านอย่าเพิ่งใจร้อนตัดสินความจะดีกว่า” องค์ชายจองวอนแย้งขึ้นมา

“คนร้ายต้องถูกลงทัณฑ์นะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมต้องทำให้นางเปิดปากพูดให้ได้พ่ะย่ะค่ะ” บย็องโจพันซอยังคงไม่ยอม สีหน้าขององค์ชายจองวอนจึงเต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ

“บิดขานางเดี๋ยวนี้!”

ทันทีที่คำสั่งดังขึ้น ทหารชั้นผู้น้อยสองนายก็ถือไม้ที่ดูเหมือนชะแลงมาขนาบข้างฉัน

“ข้าไม่ได้ใส่ยาพิษนะเจ้าคะ!”

ทหารนายหนึ่งเอาชะแลงไม้มาใส่ลงตรงระหว่างขาของฉัน ส่วนทหารอีกนายก็เอาก้อนหินที่ใหญ่และแบนมาวางบนหัวเข่าของฉัน และขณะที่ทหารกำลังจะงัดชะแลงนั้น

“ช้าก่อน!”

เสียงตะโกนดังขึ้น หัวใจของฉันที่แทบจะหยุดเต้นไปแล้วกลับมาเต้นได้อีกครั้ง หมอฮอจุนวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา องค์ชายจองวอนจึงลุกขึ้นจากที่นั่ง

“ท่านหมอฮอ ตอนนี้ท่านควรอยู่ดูแลเสด็จพ่อไม่ใช่รึ”

หมอฮอจุนทำความเคารพองค์ชายจองวอนก่อนจะตอบว่า “ไม่ใช่ยาพิษ! นั่นไม่ใช่ยาพิษพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ใช่ยาพิษอย่างนั้นรึ เป็นเรื่องจริงรึ”

“พ่ะย่ะค่ะองค์ชายจองวอน”

“ถ้าไม่ใช่ยาพิษ แล้วเหตุใดฝ่าบาทถึงได้ทรงอาเจียนออกมาเป็นพระโลหิตได้เล่า!” บย็องโจพันซอตะโกนถามอย่างใส่อารมณ์

“การที่ทรงอาเจียนออกมาเป็นพระโลหิตนั้นเกี่ยวพันกับการพระกาสะทั้งคืนขอรับ ปกติฝ่าบาทพระกาสะทุกคืน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันที่อากาศหนาวเหน็บ แต่เมื่อคืนทรงเสวยอาหารที่มีธาตุเย็นเข้าไปจึงทำให้พระกาสะรุนแรงกว่าเดิม มิหนำซ้ำนางในของตำหนักยังลืมจุดไฟเพื่อคลายความหนาว ดังนั้นอาการที่แฝงอยู่ในพระวรกายจึงกำเริบขึ้นมาขอรับ โชคดีที่ตอนนี้พระองค์เสวยพระโอสถไปแล้วจึงทำให้พระอาการดีขึ้นขอรับ”

หมอฮอจุนอธิบายให้บย็องโจพันซอฟัง

“แสดงว่า…เสด็จพ่อทรงปลอดภัยดีใช่หรือไม่” องค์ชายจองวอนถามหมอฮอจุนเพื่อยืนยันอีกครั้ง

“พ่ะย่ะค่ะ”

ทันทีที่คำยืนยันออกมาจากปากหมอฮอจุน ฉันก็ถึงกับน้ำตาร่วง ฉันไม่มีความผิด พระเจ้าซอนโจอายุมากแล้วจึงไอเป็นเรื่องปกติ และยิ่งได้รับอาหารธาตุเย็นเข้าไป บวกกับพักอยู่ในห้องที่ไม่จุดไฟให้ความอบอุ่น จึงทำให้อาการไอรุนแรงขึ้น ผลก็คือทำให้ไอออกมาเป็นเลือด

“แต่ถึงอย่างไรคนร้ายก็ทำอาหารธาตุเย็นให้เสวย…”

“ใต้เท้าขอรับ ฝ่าบาทเรียกใต้เท้าให้ไปเข้าเฝ้าขอรับ”

พอได้ฟังดังนั้น บย็องโจพันซอก็หยุดพูดแล้วรีบออกไปจากศาลไต่สวนพิเศษทันที ทหารสองนายก็รีบเอาชะแลงไม้และหินออกจากตัวฉัน

“พระสนมอินบินก็เรียกหาองค์ชายจองวอนเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ” หมอฮอจุนหันไปพูดกับองค์ชายจองวอน

“ข้ารู้แล้ว” องค์ชายจองวอนตอบสั้นๆ แล้วเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างฉัน จากนั้นก็ไล่ขุนนางและทหารที่อยู่แถวนั้นออกไปให้หมด

ตอนนี้ในศาลไต่สวนพิเศษจึงเหลือเพียงแค่องค์ชายจองวอนกับฉันที่ถูกมัดอยู่บนเก้าอี้ องค์ชายจองวอนมองฉันด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย ก่อนจะย่อตัวลงแล้วคลายเชือกที่มัดฉันออก แม้ไม่มีสิ่งใดพันธนาการร่างกายของฉันแล้วแต่องค์ชายจองวอนก็ยังไม่ยอมลุกขึ้น เขาเอาแต่ก้มหน้านิ่ง

“องค์ชายจองวอนเพคะ…” ฉันเรียกเขาเบาๆ

“เป็นเพราะข้า…”

“…”

“ข้าขอร้องท่านแม่ให้ส่งเจ้าไปที่ห้องเครื่อง ดังนั้นข้า…”

เขาคิดว่าที่ฉันโดนทรมานแบบนี้ทั้งหมดเป็นเพราะเขา แต่มันไม่ใช่ความผิดของเขาหรอก เขาเป็นคนที่ทำให้ฉันได้อยู่ในวังนี้ มันจะเป็นความผิดของเขาได้ยังไงกัน

“ไม่เลยเพคะ ไม่ใช่เพราะองค์ชายเลย หม่อมฉันแค่โชคร้ายเท่านั้นเอง หม่อมฉันคงไม่เหมาะกับการช่วยเหลือคนอื่น เรื่องที่เกิดขึ้นก็คือมีนางในสองคนมาขอร้องหม่อมฉันเมื่อคืนวานว่าให้ช่วยทำอาหารว่างมื้อค่ำให้พระสนมอินบิน หม่อมฉันก็เลยยอมช่วย เรื่องมันจึงเกิดขึ้นเพคะ”

“คยองมิน…” องค์ชายจองวอนเงยหน้าขึ้นมองฉัน

“แต่ตอนนี้หม่อมฉันพ้นมลทินแล้วเพคะ ดังนั้นองค์ชายไม่ต้องขอโทษหม่อมฉันนะเพคะ”

ยิ่งองค์ชายจองวอนขอโทษฉัน หัวใจของฉันก็ยิ่งหม่นหมอง บางทีอาจจะเป็นเพราะฉันรู้ว่าใจของเขาคิดอย่างไรกับฉัน แต่ฉันไม่สามารถรับหัวใจนั้นของเขามาได้