ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 5-บทที่ 6

แม้จะไม่สามารถออกจากวังนี้ได้จนกระทั่งตาย แต่เพื่อให้ได้เจอกับพ่อและเพื่อให้ได้เจอกับองค์ชายควังแฮอีกแค่ครั้งเดียว ฉันจะยอมอยู่ในวังนี้ และยิ่งไปกว่านั้นฉันนึกไม่ออกเลยว่าฉันจะใช้ชีวิตอยู่นอกวังในสมัยโชซอนนี้ได้ยังไง หลังจากฉันไตร่ตรองดีแล้ว ฉันจึงตอบออกไปอย่างฉะฉาน

“เพคะ หม่อมฉันอยากเป็นนางในเพคะ หม่อมฉันอยากเป็นนางในและอยู่ในวังนี้เพคะ พระสนม”

ทันใดนั้นพระสนมอินบินก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที

“ดีเลย จองซังกุงอยู่ข้างนอกหรือไม่”

“เพคะพระสนม”

ซังกุงวัยกลางคนที่อยู่ด้านนอกรีบเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“จากนี้ไปนางผู้นี้จะเป็นนางในที่ตำหนักของข้า ช่วยแจ้งแก่ซังกุงปกครองด้วยว่านางผู้นี้มาจากบ้านของพี่ชายข้า ให้นำชื่อของนางใส่ไปในรายชื่อนางในด้วย”

“เพคะพระสนม”

“แต่ข้าไม่อยากเห็นใบหน้าเกลี้ยงเกลาของนางอีก ส่งนางไปทำงานในที่ที่ข้าไม่ต้องพบเห็นนางอีก”

“เพคะพระสนม”

พอพูดจบ พระสนมอินบินก็เบือนหน้าหนี จองซังกุงจึงส่งสัญญาณด้วยสายตาให้ฉันตามออกไป ฉันทำความเคารพก่อนจะเดินตามจองซองกุงออกจากตำหนัก

ทันทีที่ออกมาด้านนอก จองซังกุงก็มองฉันด้วยหางตา

“เจ้าเป็นนางในห้องเครื่องรึ”

“เจ้าค่ะท่านซังกุง”

“เจ้าคือคนที่มีเรื่องมีราวเมื่อวานใช่หรือไม่”

ฉันไม่ตอบคำถามนี้ เพราะสายตาของนางบ่งบอกว่ารู้เรื่องดีอยู่แล้ว

“ดีล่ะ พระสนมเองก็บอกว่าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า ถ้าเช่นนั้นจากนี้ไปเจ้าไปทำงานที่ทเวซอนคันของตำหนักแห่งนี้แล้วกัน”

ทเวซอนคันเป็นที่ที่อยู่ตรงกลางของกระบวนการการนำอาหารเข้าและออก ที่แห่งนี้เป็นเพียงแค่มุมเล็กๆ มุมหนึ่งในตำหนักเท่านั้น จะพูดว่าเป็นห้องครัวขนาดเล็กสำหรับเตรียมสำรับก็ได้ อาหารที่ทำจากห้องเครื่องจะต้องมาพักที่นี่ก่อนที่จะถูกลำเลียงไปถวายให้เจ้านาย หากอาหารเย็นชืดลงเมื่อตอนที่มาถึงที่นี่ก็จะต้องอุ่นให้ร้อน ดังนั้นที่นี่จึงมีเตาและฟืนมากมาย ซึ่งสถานที่ที่ฉันเห็นองค์ชายควังแฮเป็นครั้งแรกหลังจากมาโชซอนก็คือที่ทเวซอนคันของตำหนักพระมเหสีนี่แหละ

ถ้าฉันต้องทำงานที่ทเวซอนคันก็เท่ากับว่าฉันต้องติดแหง็กอยู่กับช่องใส่ฟืนทั้งวัน แต่ก็ดีแล้วล่ะ เพราะฉันก็ไม่ได้อยากทำงานที่ต้องเผชิญหน้ากับ ‘แม่มดอินบิน’ เหมือนกัน

หิมะแรกตกในเดือนสิบเอ็ดของปีนั้น ระหว่างที่นางในกำลังวิ่งวุ่นวายเพราะหิมะแรกที่ตกลงมาโดยไม่รู้ตัวนั้น ฉันก็เฝ้าทเวซอนคันซึ่งเป็นที่ทำงานของฉันอยู่ ที่ทเวซอนคันมีช่องใส่ฟืนที่ต้องจุดไฟเอาไว้อยู่เสมอ ดังนั้นไม่ว่าเมื่อไหร่ที่แห่งนี้ก็อบอุ่นอยู่ตลอดเวลา

พวกนางในของตำหนักพระสนมอินบินรู้ดีว่าฉันถูกพระสนมอินบินเพ่งเล็งอยู่ ดังนั้นพวกนางในจึงหลีกเลี่ยงการเข้าใกล้ฉัน ทั้งที่รู้ว่าที่นี่อบอุ่นอยู่ตลอดเวลา แต่พวกนางก็ยังไม่อยากจะเข้ามาหลบหนาวที่นี่เลย เพราะอย่างนั้นฉันจึงค่อนข้างเบื่อและเหงาอยู่บ้าง แต่ก็ยังดีที่มียองหมั่นแวะมาหาฉันอยู่เสมอ

“พี่สาว!”

ที่นี่อยู่ลับตาคน มียองจึงเข้าออกได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

“ว่างแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ”

“ใช่ ยังไม่ถึงเวลาสำรับเที่ยงของพระสนมน่ะ ในเวลาแบบนี้พระสนมชอบชากับขนมมากกว่าข้าว ตอนนี้จึงยังไม่มีงานให้ข้าทำ แล้วเจ้าไม่มีงานต้องทำรึ”

“วันนี้องค์ชายอิมแฮออกไปล่าสัตว์เจ้าค่ะ ข้าก็เลยมาที่นี่ได้”

“ล่าสัตว์รึ”

“เจ้าค่ะ ว่ากันว่าถ้าออกไปล่าสัตว์ในวันแรกที่หิมะของปีตก ก็จะจับกวางตัวเมียตัวใหญ่ได้เจ้าค่ะ”

“แต่การไว้ทุกข์ให้พระมเหสียังไม่เสร็จสิ้นนี่”

“แหม องค์ชายอิมแฮใส่ใจเรื่องแบบนั้นเสียที่ไหนล่ะเจ้าคะ แล้วข้าก็เอานี่มาให้พี่สาวด้วย…”

สิ่งที่มียองยื่นให้อย่างระแวดระวังก็คือไข่ไก่

“ไข่รึ” ฉันรับไข่ไก่มาด้วยความดีใจ

“ไข่ต้มแล้ว ข้าได้มาฟองเดียวเจ้าค่ะ เลยเอามาให้พี่สาว”

“แล้วเจ้าไม่กินรึ”

“ข้าน่ะมีโอกาสได้ไข่ไก่บ่อยไปเจ้าค่ะ”

“นี่เป็นข้อดีที่เจ้าได้อยู่สังกัดตำหนักขององค์ชายอิมแฮสินะ”