ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 5-บทที่ 6

ขณะกำลังเขี่ยไฟอยู่นั้น นางในของห้องเครื่องก็ยกอาหารเข้ามาสามสำรับ พอเห็นปริมาณอาหารที่มากมาย ฉันก็เอ่ยถาม

“วันนี้องค์ชายจองวอนมาเสวยกับพระสนม แต่เหตุใดจึงมีสำรับถึงสามสำรับล่ะ”

จงมาด้วยเหรอ ตอนนี้ฉันนึกออกแค่จงเท่านั้น ฉันไม่ได้พบจงมาเป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว ทั้งพระสนมอินบินและองค์ชายจองวอนคงไม่ยอมบอกความจริงกับจงว่าฉันอยู่ที่ทเวซอนคันของตำหนักนี้ จงคงจะลืมฉันไปแล้ว แม้จะเสียใจแต่ก็ต้องยอมรับว่าความจำของเด็กนั้นสั้นนัก ฉันเองยังจำเรื่องสมัยที่อยู่กับจงไม่ค่อยชัดเจนเลย แล้วจงเป็นเด็กตัวเล็กแค่นั้น จะไปจำได้ยังไง แต่ถ้าจงมาฉันก็อยากจะไปแอบดูเหมือนกัน จงคงโตขึ้นมาก ฉันคิดถึงจงจัง

“เจ้ายังไม่รู้อีกรึ”

“คนที่วันๆ เอาแต่จับเจ่าอยู่แต่ในทเวซอนคันจะไปรู้อะไรกัน”

“วันนี้องค์ชายรัชทายาทเสด็จมาด้วย”

สงสัยฉันจะหูฝาดไป องค์ชายควังแฮยังไม่กลับมาสักหน่อย และยิ่งไปกว่านั้นไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่เขาจะมาที่ตำหนักของพระสนมอินบิน

“องค์ชายรัชทายาทรึ”

“ใช่ แต่องค์ชายรัชทายาทไม่เคยดื่มน้ำสักอึกที่ตำหนักพระสนมอินบินเลยนะ”

“คงคิดว่าในน้ำจะมียาพิษกระมัง”

พวกนางในห้องเครื่องพากันหัวเราะคิกคัก

“ปกติแล้วพระสนมอินบินรับอาหารอย่างกับแมวดม”

“องค์ชายจองวอนก็เสวยน้อยมาก ยิ่งองค์ชายรัชทายาทมาปรากฏตัวที่นี่ด้วย อาหารคงเหลือมากมายสินะ”

อาหารที่เหลือจากสำรับของเจ้านายนั้นจะเป็นของนางในห้องเครื่องทั้งหมด หากพระสนมอินบิน องค์ชายจองวอน และองค์ชายควังแฮนั่งร่วมโต๊ะอาหารกัน มันคงไม่ใช่การร่วมโต๊ะอาหารที่ครื้นเครงอย่างแน่นอน คงไม่มีใครแตะต้องอาหาร แล้วอาหารก็จะเหลือ ซึ่งการที่อาหารถูกเตรียมเอาไว้มากมายก็เพื่อให้ครบสำรับพอเป็นพิธีเท่านั้น

“เจ้าอย่าคิดที่จะเอาอาหารเหลือไปแอบกินคนเดียวเชียวนะ”

“พวกข้าไม่ได้เตรียมอาหารอย่างเอาใจใส่มาครึ่งค่อนวันเพื่อมาให้นางในแห่งทเวซอนคันอย่างเจ้าชุบมือเปิบหรอกนะ”

พอพูดจบ พวกนางในห้องเครื่องก็ออกไปรอข้างนอก แล้วจองซังกุงก็เดินเข้ามา

“เจ้าจ้องสำรับตาไม่กะพริบเชียวนะ หรือคิดจะใส่ยาพิษอีก”

ป้าคนนี้จับผิดฉันยิ่งกว่ายูซังกุงเสียอีก ชอบพูดถึงเรื่องยาพิษอยู่เรื่อย ฉันอยากจะพูดจาตอกกลับไปใจจะขาด แต่ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก ฉันต้องถูกไล่ออกจากวังแน่ๆ

พอจองซังกุงออกไป ฉันก็จ้องมองไปที่สำรับที่กำลังถูกอุ่นให้ร้อน

ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่องค์ชายควังแฮจะต้องมากินข้าวกับพระสนมอินบินผู้เป็นปฏิปักษ์กับตัวเอง แต่ไม่ว่าเขาจะมาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไร ฉันที่ต้องจับเจ่าอยู่แต่ในทเวซอนคันทั้งวันคงไม่มีโอกาสออกไปเจอกับเขาแน่ๆ ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องในตอนนั้นที่ฉันเจอกับเขา สำหรับเขามันเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้วสิบปี การนำเรื่องเมื่อสิบปีก่อนมาพูดเพื่อให้ตัวเองได้รับการช่วยเหลือคงเป็นเรื่องที่ไม่สมควรพูดในครั้งแรกที่เจอกัน

ฉันถอดใจแล้วลุกขึ้นจากที่นั่ง ตอนนั้นเองไข่ต้มที่มียองเอามาให้เตะตาฉัน ตอนนี้รูปร่างของไข่ต้มกลายเป็นรูปหัวใจแล้ว มันทำให้ฉันนึกถึงวันนั้นที่ได้เจอกับองค์ชายควังแฮครั้งแรก มันเป็นสิ่งที่สามารถยืนยันได้ว่าเขายังจำวันแรกที่ได้เจอฉันแม้มันอาจจะไม่มีประโยชน์ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร ฉันจึงตัดสินใจหยิบไข่ต้มฟองนั้นขึ้นมาทันที