Jamsai
ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 7
ฮนอยู่ในสวนของพระราชวัง
เขากำลังยืนมองดวงจันทร์ของวันปีใหม่ที่สว่างสดใสเป็นพิเศษ เขาสวมชุดที่ทำจากขนนกสีขาวและสวมอิกซอนควัน พอได้ยินเสียงฝีเท้า เขาก็หันมายิ้มให้ และทันทีที่ฉันเดินเข้าไปใกล้ เขาก็จับมือฉัน ฉันจึงหันมองรอบๆ เพราะกลัวใครจะเห็น ทว่าโชคดีที่ไม่มีใครอยู่ตรงนี้เลย
“ข้าคิดว่าเจ้าหลับไปแล้วเสียอีก”
เขาพูดราวกับกระซิบที่ข้างหูของฉัน ไอสีขาวที่ออกมาจากปากของเขาทำให้ฉันรู้สึกจั๊กจี้ที่หูจนหัวเราะออกมา แต่แล้วพอนึกขึ้นได้ว่าอาจมีใครได้ยิน ฉันจึงรีบยกมือขึ้นปิดปาก
“เจ้าหยุดหัวเราะทำไมรึ”
“ถ้าคนอื่นมาได้ยินเสียงจะทำอย่างไรล่ะ”
“เจ้าไม่ต้องกังวลใจไป เพราะบริเวณนี้ไม่มีใคร”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ข้าบอกว่าอยากชมจันทร์เงียบๆ จึงไม่มีใครกล้ามารบกวนข้า และขันทีชเวก็ยืนดูลาดเลาให้อยู่”
“ว่าแต่ขันทีชเวจะคิดอย่างไรที่เจ้าเรียกนางในอย่างข้ามาพบในยามวิกาล”
“ไม่รู้สิ ข้าไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย”
คำตอบสมกับเป็นองค์ชายรัชทายาท เพราะองค์ชายรัชทายาทไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับความคิดของขันที
“คนที่ข้าคิดถึงคือเจ้าต่างหาก”
“ฮน!” ฉันตกใจกับสิ่งที่เขาพูด
“ชู่ว…ลดเสียงลงหน่อย” เขากอดฉันจากทางด้านหลังแล้วซบหน้าลงบนไหล่ขวาของฉัน “ประเดี๋ยวขันทีชเวจะได้ยิน”
ฉันพยายามดิ้นแต่เขากลับจับไหล่ของฉันแน่น พอเบี่ยงหน้าไปมองใบหน้าของเขาที่ซบอยู่ตรงไหล่ขวาก็พบว่าเขากำลังมองดวงจันทร์อยู่
“หลายปีมานี้ สงครามทำให้ข้าต้องตระเวนไปทั่วสารทิศ ทุกครั้งที่ข้าเดินทาง ข้าจะแหงนมองดวงจันทร์แทบทุกคืน แม้สงครามจะสิ้นสุดลงไปแล้ว แต่ข้าก็ยังแหงนมองดวงจันทร์เสมอ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเพราะเหตุใด”
“…” แน่นอนว่าฉันไม่มีทางรู้
“เพราะข้าจะได้ไม่ลืมที่ที่เจ้าอาศัยอยู่”
“ที่ที่ข้าอาศัยอยู่หรือ”
“ใช่”
ทำไมเขาจึงไม่อยากลืมโลกอนาคตที่เขาได้พบเจอเพียงแค่หนึ่งวันล่ะ
“ข้าได้เห็นดินแดนที่แม้จะเป็นยามค่ำคืนแต่ก็มีแสงระยิบระยับราวกับแสงของดวงดาว หากข้าลืมสิ่งนั้นก็เท่ากับว่า…ข้าได้ลืมเจ้าไปด้วย”
เขากำลังบอกว่าสาเหตุที่เขามองดวงจันทร์ทุกคืน แม้จะเป็นในช่วงที่สงครามร้อนระอุก็เพื่อจะได้ไม่ลืมฉัน
“อยากกลับไปที่นั่นอีกครั้งไหม”
“ความจริงตอนนี้ข้าจำที่แห่งนั้นไม่ค่อยได้แล้ว แต่สิ่งที่น่าเหลือเชื่อก็คือเจ้าปรากฏตัวต่อหน้าข้าด้วยรูปร่างหน้าตาที่เหมือนกับเมื่อสิบปีก่อน เหตุใดเจ้ายังคงเหมือนเดิม ตอนนั้นเจ้าได้บอกกับข้าว่าที่แห่งนั้นคือสวรรค์ที่อยู่กลางท้องฟ้า แต่ข้าไม่เชื่อเจ้า ข้าคิดว่าที่แห่งนั้นคือดินแดนหนึ่งที่อยู่ทางตอนเหนือ พอได้กลับมายังโชซอน ข้าก็ได้หาตำราประวัติศาสตร์ที่บันทึกเรื่องราวของดินแดนต่างๆ มาอ่านมากมาย แต่ก็ไม่พบว่าดินแดนแห่งไหนจะเหมือนกับที่แห่งนั้น…”
ฉันค่อยๆ ยกมือของฮนที่วางอยู่บนไหล่ของฉันออก แล้วหันไปหาเขา
“เรื่องนั้นสำคัญกับเจ้าขนาดนั้นเชียวหรือ”
“ใช่สิ และรูปร่างหน้าตาของเจ้ายังไม่เปลี่ยนแปลงไปจากสิบปีก่อนอีกด้วย”
สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง ฉันมีรูปร่างหน้าตาที่เหมือนเดิม แต่ฉันจะอธิบายเรื่องการเดินทางข้ามเวลาให้เขาฟังว่าอย่างไรดี
“เจ้าจงลืมที่แห่งนั้นไปเสียเถิด เพราะทั้งข้าและเจ้าไม่สามารถกลับไปที่แห่งนั้นได้อีกแล้ว สิ่งเดียวที่ข้าสามารถบอกเจ้าได้ก็คือตอนพบเจ้าครั้งแรกข้ามีอายุสิบแปดปี และในตอนนี้ข้ามีอายุยี่สิบปี”
“ตอนนี้เจ้าอายุยี่สิบปีรึ”
“ใช่”
ฮนถามซ้ำด้วยความตกใจ แต่แล้วอยู่ๆ เขาก็หัวเราะขึ้นมา
“หัวเราะทำไม”
“ข้านึกถึงตอนพบเจ้าครั้งแรก ตอนนั้นเจ้าพูดจาโอ้อวดว่าเจ้าอายุสิบแปดเท่ากับข้า”
“แล้วอย่างไร ตอนนี้เจ้าอายุมากกว่าข้าหลายปี อีกทั้งยังเป็นองค์ชายรัชทายาท หรือจะให้ข้าเรียกเจ้าว่าองค์ชายรัชทายาทล่ะ องค์ชายรัชทายาทเพคะ”
“ก็ไม่เลวเหมือนกันนะ”
ท่าทางสงบนิ่งของฮนทำให้ฉันยิ่งอารมณ์เสีย
“เพคะองค์ชายรัชทายาท หม่อมฉันขอทูลลานะเพคะ”
ฉันแกล้งทำความเคารพแล้วหันหลังให้ เขาจึงคว้าเอวของฉันเอาไว้ แล้วยกตัวฉันลอยขึ้นก่อนจะวางลง ฉันมองเขาอย่างตกใจ แต่เขากำลังยิ้มแป้น
“ฮน! แกล้งข้าอีกแล้ว”
“เจ้าอยากเรียกข้าว่าองค์ชายรัชทายาทจริงๆ รึ”
ไม่
ถ้าตอบออกไปได้อย่างนี้คงดีไม่น้อย ฉันจึงเพียงแค่ใช้สายตาตอบ ไม่ได้ตอบออกมาจากปากโดยตรง
“ถ้าเช่นนั้นข้าก็จะเรียกเจ้าว่านางในคิม”
“ข้าไม่ชอบให้เรียกแบบนั้น” ฉันตอบออกมาอย่างรวดเร็วจนแม้แต่ตัวฉันเองก็ยังตกใจ
“จริงรึ เจ้าจะเรียกข้าว่าองค์ชายรัชทายาท ดังนั้นข้าก็ควรจะเรียกเจ้าว่านางในสิ”
ถ้าเป็นอย่างนั้นก็เท่ากับว่าพวกเราไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีกต่อไป
“เจ้าก็เหมือนกันกับข้าไม่ใช่หรือ ไม่มีใครเรียกชื่อของเจ้าเลยสักคน ข้าก็เช่นกัน ที่นี่ไม่มีใครเรียกชื่อข้าเลย ทั้งซังกุง ทั้งพวกนางใน อาจจะมีบ้างที่พวกเขาเรียก แต่พวกเขาก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับข้าเลย”
ฉันพยักหน้าอย่างช้าๆ ราวกับรู้ว่าฮนกำลังจะสื่ออะไร
“ถ้าเช่นนั้นข้ากับเจ้ามีความสัมพันธ์กันแบบไหนรึ”
“สหาย”
“สหายรึ…”
เขาถอนหายใจแล้วทอดสายตาไปยังต้นไม้ สีหน้าของเขาทำให้ฉันกลัวว่าเขาจะคิดไม่ซื่อกับความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนของเราสองคน
“เราสองคนเป็นสหายกันไม่ใช่หรือ ถึงแม้ตอนนี้อายุของพวกเราจะต่างกันมาก อีกทั้งสถานะยังแตกต่างกันด้วย แต่เราก็เรียกชื่อกันและกัน ถ้าไม่ใช่สหาย แล้วจะให้เป็นอะไรเล่า”
เขาหันกลับมามองฉันอีกครั้ง “เจ้าอยากเป็นแค่สหายเท่านั้นรึ”
“หืม?”
“ข้าถามว่าเจ้าอยากเป็นแค่สหายกับข้ารึ”
ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมฮนถึงถามแบบนั้นออกมา เราเป็นเพื่อนกัน ยังมีคำที่เหมาะสมกับความสัมพันธ์ของเราในตอนนี้ไปกว่าคำนี้อีกหรือถ้าไม่ใช่เพื่อนกัน ความสัมพันธ์ระหว่างเราจะเป็นเพียงแค่ ‘องค์ชายรัชทายาท’ กับ ‘นางใน’ เท่านั้น หรือเขาต้องการให้ความสัมพันธ์เป็นแบบนี้
เราสองคนได้แต่มองหน้ากันโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมา
ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเขา ฉันรู้ดีว่าในยุคโชซอนนี้ องค์ชายรัชทายาทกับนางในไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้ แต่ฉันก็หวังว่าเขาจะไม่ทำอย่างนั้น ในโลกอนาคตที่ฉันจากมานั้นฉันไม่มีเพื่อนเลยสักคน ฉันจึงหวังให้เขาเป็นเพื่อนในยุคนี้ เพื่อนที่คอยดูแลเอาใจใส่ซึ่งกันและกัน คอยอยู่เคียงข้างกันเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก ฉันไม่เคยคิดถึงความสัมพันธ์รูปแบบอื่นที่ไม่ใช่เพื่อนเลยสักครั้ง ดังนั้นคำถามที่เขาถามมาจึงทำให้ฉันสับสน หัวใจของฉันเต้นระรัวโดยไม่รู้สาเหตุ
และทันใดนั้นเองเขาก็ถอนหายใจยาวออกมา
“คยองมิน”
ฉันตกใจกับชื่อของตัวเองที่ดังออกมาจากปากของเขา
“มันไม่สำคัญหรอกนะว่าข้ากับเจ้าจะอายุเท่ากันหรือไม่ ตอนนี้ถ้าเจ้าอายุยี่สิบปีก็หมายความว่าเจ้าไม่ใช่เด็กแล้ว”
สาเหตุที่ทำให้เขาพูดถึงอายุของฉันในขณะนี้คืออะไรกัน
“ใช่ แล้วอย่างไรรึ”
ฉันเอียงคอถาม แต่เขากลับเงียบไปสักพัก
“แล้วถ้าข้าต้องการความสัมพันธ์แบบอื่นที่ไม่ใช่แค่เป็นสหายกับเจ้า เจ้าจะว่าอย่างไร”
(ติดตามต่อในเล่ม)
Comments
