ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 1 – บทที่ 2

เซียวเซียวอดทนรอจนถึงเวลาเลิกงาน รถสปอร์ตสีแดงคันเล็กที่ดูโฉบเฉี่ยวของเพื่อนรักก็มาจอดตรงหน้าตึกบริษัทแอลวายตรงเวลา

หลังถึงร้านอาหารและอาหารเริ่มเสิร์ฟแล้ว เซียวเซียวก็โอบจานสปาเกตตี้ก้มหน้ากินโดยไม่เงยหน้าขึ้นมาสักนิด

“ค่อยๆ กิน ไม่มีใครมาแย่งแกกินสักหน่อย” เหลียงจิ้งเหยามองไปที่เซียวเซียวอย่างกลุ้มๆ “ทำไมถึงได้หิวอย่างนี้” พอรับรู้ถึงสายตาของโต๊ะข้างๆ ที่มองมา เธอก็ตวัดสายตาดุๆ กลับไปทันที หน้าตาสวยๆ เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวเหมือนจะถามว่า ‘มองอะไร ไม่เคยเห็นคนกินสปาเกตตี้รึไง’ ทำให้อีกฝ่ายตกใจรีบก้มหน้าลงไม่กล้าหันมามองอีก

“ทำไงได้ กินยานั่นแล้วทำให้ฉันหิวมาก ของเข้าปากยังเคี้ยวไม่ทันเลย” เซียวเซียวกลืนอาหารลงไปแล้วพูดต่อ “ว่าแต่แกมีอะไรจะให้ฉัน”

เหลียงจิ้งเหยาส่งสัญญาณเรียกบริกรมาเติมน้ำผสมมะนาวให้กับเธอ ก่อนจะหยิบบัตรสีดำเคลือบทองออกมาจากกระเป๋าและยื่นไปตรงหน้าเซียวเซียว

“อะไร” เซียวเซียวกินสปาเกตตี้จนหมด เช็ดปากแล้วยื่นมือออกไปรับ บนบัตรมีอักษรตัวใหญ่คำว่า ‘ซังอวี๋’ ด้านหลังมีที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์เรียงเป็นแถว

‘ซังอวี๋ลู่ลงท่ามกลางแสงอาทิตย์อัสดง’

นี่…สโมสรคนแก่หรือ

เหลียงจิ้งเหยายิ้มอย่างมีเลศนัย “นี่คือสิ่งที่แกต้องการมากที่สุดในตอนนี้”

“หล่อรวยสูง?” เซียวเซียวหยอกกลับทันที ก่อนยกน้ำผสมมะนาวขึ้นดื่มเสียงดังอึกๆ

“ถูกต้อง” ไม่คิดว่าเหลียงจิ้งเหยาจะพยักหน้ายอมรับอย่างจริงจัง

“ฟู่…” น้ำเย็นพุ่งออกจากปากเซียวเซียวรดใส่หัวเหลียงจิ้งเหยาจนเปียก เซียวเซียวได้แต่หัวเราะแหะๆ แล้วยื่นมือไปเช็ดผมให้อีกฝ่าย “อย่าล้อเล่นสิ สารรูปฉันตอนนี้จะมีคนหล่อรวยสูงที่ไหนหันมามอง”

เหลียงจิ้งเหยาได้ยินคำพูดนี้ก็อดขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้ ปัดมือเพื่อนที่ช่วยเช็ดน้ำออกแล้วจัดการเช็ดผมเอง “ทำไมล่ะ ที่หน้าแกบวมก็แค่ชั่วคราวนี่ แล้วอีกอย่างรูปร่างแกน่ะดีจะตาย หน้าที่การงานก็ดี ไม่มีไอ้บ้าอย่างหานตงอวี่สักคนก็ยังมีคนที่ดีรอแกอยู่อีกนะ”

“แกไม่เข้าใจหรอก” เซียวเซียวส่ายหน้า หลุบตาลงมองใบหน้าบวมๆ ของตัวเอง หน้าบวมเสียจนแก้มสูงกว่าจมูกแล้ว “ใครจะอยากได้เมียที่ต้องกินยาทั้งปีทั้งชาติ พวกผู้ใหญ่ก็ไม่เข้าใจเรื่องแบบนี้หรอก ต้องรังเกียจฉันแน่ๆ คงคิดว่ามันจะต้องถ่ายทอดสู่รุ่นลูกอะไรแบบนั้น พวกที่ดีพร้อมฉันไม่คิดจะยุ่งด้วยหรอก แต่ถ้าให้คว้าใครมาก็ได้ฉันก็ไม่เอาเหมือนกัน ฉันก็คงได้แต่มีชีวิตแบบนี้ไปวันๆ…”

น้ำเสียงของเซียวเซียวไม่ได้หมดอาลัยตายอยาก แต่ราบเรียบเหมือนกับพูดว่า ‘วันนี้จะกินบะหมี่’ อย่างไรอย่างนั้น