ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 1 – บทที่ 2

บทที่ 2

 ในที่สุดเขาก็หยุดเขียน ชายหนุ่มเสียบปิดปลอกปากกาแล้วเงยหน้าขึ้นมอง ตอนนี้เองที่เธอรู้สึกว่าอยู่ๆ ในห้องก็พลันสว่างไสวขึ้นมาทันที เขาคือหนุ่มหล่อที่เจอหน้าร้านชานมท่ามกลางแสงแดดจ้าเมื่อสองวันก่อน ชายหนุ่มที่ช่วยเธอไว้

จั่นหลิงจวินเองก็รู้สึกคาดไม่ถึงเช่นกัน เขาผายมือเชิญเธอนั่งที่เก้าอี้ด้านข้างของโต๊ะทำงานพร้อมพูดว่า “เชิญนั่ง”

เซียวเซียวรู้สึกว่าการจัดวางเก้าอี้ที่นี่ดูแปลกๆ เก้าอี้รับแขกในห้องทำงานไม่ได้วางอยู่ด้านหน้าของโต๊ะทำงานหรอกเหรอ ทำไมถึงวางไว้ด้านข้าง ดูแล้วเหมือนการวางเก้าอี้ในห้องตรวจตามโรงพยาบาล แต่…อาจจะเป็นเพราะต้องการเพิ่มความสนิทสนมก็เป็นได้

“เราสองคนชะตาต้องกันจริงๆ” พอมองใบหน้าอันหล่อเหลาของจั่นหลิงจวิน เซียวเซียวก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย จึงพยายามจะหาเรื่องคุย

จั่นหลิงจวินรับแฟ้มเอกสารมาจากมือเธอ ก่อนจะดึงแบบฟอร์มนั้นออกดู แล้วเอาแถบแม่เหล็กสีดำเสียบไปที่ช่องด้านข้างของคอมพิวเตอร์ เริ่มต้นกรอกข้อมูลต่างๆ ลงไปโดยไม่สนใจที่จะพูดคุยเลยแม้แต่น้อย

เดดแอร์…

เกิดความเงียบขึ้นอย่างยาวนาน เซียวเซียวจัดผมอย่างเขินๆ เธอดึงผมที่ตั้งใจม้วนเมื่อตอนเช้ามาปิดแก้มบวมๆ

“ประชากรที่อยู่ที่นี่สิบสามล้านคน เจ็ดล้านคนคือคนเดินทางไปมา ในสามวันเจอกันสองครั้งก็ถือว่าชะตาต้องกันได้” จั่นหลิงจวินวางเอกสารต่างๆ ลงบนโต๊ะแล้วเปิดปลอกปากกาอีกครั้ง ขณะที่เซียวเซียวคิดว่าเขาจะไม่พูดอะไร แต่อยู่ๆ เขาก็ตอบรับขึ้นมา

“จริงด้วย ฉัน…” เซียวเซียวยิ้มออกมา ขณะที่กำลังคิดว่าจะพูดอะไรต่อแต่พูดไม่ออก ทันใดนั้นใบหน้าหล่อๆ ก็ยื่นเข้ามาใกล้โดยที่ไม่ให้สัญญาณเตือนล่วงหน้า ก่อนจะหยุดห่างจากเธอเพียงห้าสิบเซนติเมตร

เมื่อมีของสวยๆ งามๆ เข้ามาใกล้อย่างไม่ทันตั้งตัวราวกับพลัดหลงเข้าไปในป่าดอกท้อที่งดงามเช่นนี้ เซียวเซียวก็รู้สึกมึนงงไปเล็กน้อย ทั้งสองอยู่ในระยะที่ใกล้กันมากจนสามารถมองเห็นเส้นขนเล็กๆ บนใบหน้าของอีกฝ่ายได้

เซียวเซียวรู้สึกเหมือนมีใครกำลังบีบหัวใจของเธออยู่ มันพร้อมที่จะระเบิดได้ตลอดเวลา ช่างน่า…ตื่นเต้นอะไรขนาดนี้

“ใบหน้ารูปพระจันทร์ ผมก็ดกมาก คุณกินยากลุ่มกลูโคคอร์ติคอยด์ อยู่รึเปล่า” จั่นหลิงจวินพิจารณาอย่างละเอียดอยู่ครู่ใหญ่ จากนั้นจึงกลับมานั่งตัวตรงอีกครั้งแล้วก้มหน้ามองเอกสารก่อนจะเขียนอะไรบางอย่างลงไป

“อืม ใช่ค่ะ” เพราะในหัวยังคิดเรื่องอื่นอยู่เซียวเซียวจึงตอบอย่างเหม่อๆ

“ชื่ออะไร กินมานานเท่าไหร่แล้ว” จั่นหลิงจวินถามต่อ น้ำเสียงช่างเหมือนกับหมอที่รักษาเซียวเซียว

“เมทิลเพรดนิโซโลน กินได้สองเดือนแล้ว” เซียวเซียวตอบเหมือนเป็นนักเรียนที่ถูกคุณครูซักถาม เมื่อพูดจบถึงได้รู้สึกว่ามันแปลกๆ “คุณถามเรื่องพวกนี้ทำไมกัน”

จั่นหลิงจวินมองเธอด้วยสายตาประหลาด “ผมเป็นหมอ”

“อ้อ เป็นหมอก็ดีนะ” เซียวเซียวตาลุกวาว อาชีพนี้ยังอวดได้อีกด้วย “บริการที่นี่ดีจริงๆ ฉันบอกว่าอยากได้แบบหล่อ แล้วยังหาอาชีพที่ดีให้อีกด้วย”