ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 1 – บทที่ 2

แล้วก็ถึงวันจันทร์ที่ต้องไปทำงาน เซียวเซียวกินอาหารเช้าไปพร้อมกับวิ่งเข้าออกห้องออกแบบไปหยิบงานที่ทำไว้เมื่อคืน เมื่อคืนเธอทำงานข้ามคืนแล้ววันนี้ก็ตื่นสาย เมื่อมาถึงสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน ขบวนรถก็เพิ่งออกไป ตอนนี้เป็นเวลาเร่งด่วนที่ทุกคนจะเข้างาน เมื่อพลาดรถไฟขบวนนี้ไปแล้วก็เหมือนกับพลาดทุกอย่างบนโลกนี้เลย เซียวเซียวมองเวลาในโทรศัพท์มือถือ ขณะนี้เป็นเวลาเกือบเก้าโมงเช้า ฟางเซี่ยงเฉียนคงยืนเท้าเอวรอเธออยู่ตรงหน้าประตูห้องออกแบบแล้ว

หัวหน้าแผนกคนก่อนไม่ได้บังคับพวกเธอ การทำงานก็เป็นการทำงานแบบยืดหยุ่น ขอเพียงทำงานของตัวเองให้เสร็จก็พอ

แต่นั่นไม่ใช่วิธีการทำงานกับฟางเซี่ยงเฉียน เธอยังถึงขั้นเสนอให้ซีอีโอติดตั้งเครื่องตอกบัตรเข้าออกงานด้วยซ้ำ ทำเอาคนในห้องออกแบบบ่นอย่างไม่พอใจ

คนที่ทำงานออกแบบต้องอาศัยความรู้สึกและอารมณ์ หากทำแบบนี้ก็เหมือนต้องเข้าเรียนเลิกเรียนแบบเด็กประถม เซียวเซียวจึงรู้สึกแย่มาก เธอกลัวครูตั้งแต่เด็กๆ อุตส่าห์ได้ออกมาทำงานแล้วแต่ยังต้องมาเจอกับฝันร้ายแบบนี้อีก ขณะที่ยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ของบริษัทแอลวาย ฉับพลันเธอก็เกิดความรู้สึกว่าเป็นไงเป็นกัน พร้อมรับทุกสถานการณ์

ตึ๊ง! ยามนั้นเองเสียงเตือนข้อความเข้าของวีแชตพลันดังขึ้น เซียวเซียวหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู เมื่อเห็นคำว่า ‘จั่นหลิงจวินเอส’ โดดขึ้นมาก็ทำให้ความรู้สึกหงุดหงิดเมื่อครู่หายไปหมด

จั่นหลิงจวินเอส : ไม่ตอบข้อความนอกเวลาทำงาน อีกอย่างคุณนอนดึกไปนะ

เซียวเซียวเผยรอยยิ้มขึ้นขณะก้มหน้าพิมพ์ข้อความตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว

เสี่ยวเสี่ยวปู้ : แล้วตอนไหนเป็นเวลาทำงานของคุณ

จั่นหลิงจวินเอส : วันจันทร์ พุธ พฤหัส เสาร์ ตั้งแต่เก้าโมงเช้าถึงสองทุ่ม

เซียวเซียวเดินออกจากลิฟต์ก็เห็นฟางเซี่ยงเฉียนยืนอยู่หน้าห้องออกแบบพลางมองมาที่เธอด้วยสายตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ทำให้เซียวเซียวคิดไปถึงวันที่อาการกำเริบ เธอมีไข้สูงจนตัวสั่น แม้แต่มือที่ถือปากกาก็สั่นเทา

‘หัวหน้าคะ ฉันรู้สึกว่าไข้จะขึ้นอีกแล้ว ขอเลิกงานก่อนเวลาได้ไหมคะ’

‘ไม่ได้ เธอต้องส่งมอบงานให้เสร็จ พรุ่งนี้เธอจะไปนอนโรงพยาบาลแล้วไม่ใช่เหรอ อยู่รอบหนึ่งก็ครึ่งเดือน ถ้าไม่ส่งมอบงานให้เรียบร้อยแล้วพวกเราจะทำงานต่อกันยังไง’

เซียวเซียวที่กำลังถือโทรศัพท์อยู่ๆ ก็หยุดยืนนิ่ง พิมพ์ข้อความส่งออกไป ทำราวกับไม่เห็นว่าที่หน้าประตูมีฟางเซี่ยงเฉียนยืนหน้าถมึงทึงอยู่

เสี่ยวเสี่ยวปู้ : ทำงานถึงสองทุ่มเหรอ งั้นฉันเลิกงานแล้วจะไปหาคุณนะ

จั่นหลิงจวินเอส : คุณมาแล้วอย่าลืมเอาบันทึกผู้ป่วยมาด้วย

บันทึกผู้ป่วย?

เอ๋?

เซียวเซียวกะพริบตาปริบๆ รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่ชอบกล

เซียวเซียวยังไม่ทันเข้าใจความหมายของจั่นหลิงจวิน ฟางเซี่ยงเฉียนก็พุ่งมาหาด้วยความโมโห ขัดจังหวะความคิดของเธอ