ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 13 – บทที่ 14

“ถ้าช่วงนี้จะสั่งตัดชุดราตรีสักชุด นางฟ้าอยากจะได้ชุดแบบไหนคะ” เซียวเซียววัดตัวไปก็แอบถามไปด้วย การที่เธอสอบถามความต้องการและความคิดเห็นของลูกค้าเช่นนี้น่าจะไม่ถือว่าเป็นการโกง…ใช่ไหม

หลันโม่หรูพูดยิ้มๆ ว่า “อีกพักใหญ่ฉันจะต้องไปร่วมงานเทศกาลภาพยนตร์ที่ยุโรป ยังขาดชุดเดินพรมแดง ชุดที่ออกแบบจากแบรนด์ดังๆ ยังขาดอะไรอยู่อีกนิดหน่อย ถ้าคุณทำได้ดีฉันก็จะซื้อแบบของคุณ”

ชุดของแบรนด์ดังๆ ยังไม่อาจทำให้หลันโม่หรูพอใจ เซียวเซียวขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด นั่นต้องไม่ใช่ปัญหาเรื่องคุณภาพไม่ดีหรือสวยไม่พอแน่ๆ

ในฐานะที่เป็นแฟนคลับของหลันโม่หรู เซียวเซียวรู้จุดเด่นจุดด้อยของนักแสดงที่ตัวเองชื่นชอบเป็นอย่างดี หลันโม่หรูมีชื่อเสียงในประเทศมากอยู่แล้ว แต่ยังไม่เคยเปิดตลาดต่างประเทศ เธอต้องการเป็นข่าวในสื่อต่างประเทศ ต้องเป็นประเด็นเด่น ดังนั้นชุดเดินพรมแดงไม่ใช่แค่หรู สง่า แต่ต้องโดดเด่นดึงดูดสายตาด้วย

ความคิดแบบนี้หลันโม่หรูไม่อาจจะพูดออกมาได้ ส่วนดีไซเนอร์ที่มีชื่อเสียงก็ไม่เข้าใจความรู้สึกเช่นนี้ของเธอ ด้วยเหตุนี้จึงไม่อาจหาชุดที่เหมาะสมได้

“เข้าใจแล้ว” เมื่อเซียวเซียวเข้าใจเรื่องราวต่างๆ เช่นนี้ ในใจก็รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร

หลันโม่หรูมองเห็นท่าทางของอีกฝ่ายที่มีความมั่นใจก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก ถึงแม้จะพูดด้วยอย่างเกรงใจ แต่เธอก็ไม่ได้คาดหวังอะไรกับดีไซเนอร์หน้าใหม่อย่างเซียวเซียวเท่าใดนัก

เซียวเซียวก็รู้ตัวเองดีว่าความสามารถของตนในขณะนี้ไม่อาจจะฝากความหวังไว้ได้ทั้งหมด ดังนั้นจึงไม่ได้พูดให้ความมั่นใจหรือรับรองอย่างแข็งขัน เพียงจดบันทึกสัดส่วนไว้แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ก่อนจะนั่งยองๆ เล่นกับเจ้าขนทองอยู่ด้านข้าง ส่วนเวลาที่เหลือก็เป็นเวลาของจั่นหลิงจวินแล้ว

การให้บริการนอกสถานที่ของจั่นหลิงจวินไม่ใช่เรื่องเล่นๆ หลันโม่หรูเป็นลูกค้าของซังอวี๋จริงๆ การเป็นนักแสดงมาหลายปีทำให้เธอมีอาการป่วยหลายอย่าง ปวดเอว การนอนหลับไม่ดี และมักจะปวดหัวบ่อยๆ

“ดนตรีขับกล่อมของฉันล่ะ” หลันโม่หรูยื่นมือไปหาจั่นหลิงจวิน

จั่นหลิงจวินหยิบธัมบ์ไดรฟ์อันเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าและส่งให้เธอ “เสียงเปียโนที่ช้าและนุ่มนวลจะช่วยให้นอนหลับง่าย แต่ถ้าดนตรีที่ทำให้มีความสุขดึงความรู้สึกตื่นตัวขึ้นมาอาจจะทำให้อาการนอนไม่หลับยิ่งรุนแรงขึ้น”

“นายอย่าพูดมากน่ะ” หลันโม่หรูยื่นมือไปคว้าธัมบ์ไดรฟ์มา “เดี๋ยวฉันจะจ่ายค่าลิขสิทธิ์ให้นาย นายช่วยฉันซื้อขนมไปฝากเขาด้วย”

“ไม่ซื้อ” จั่นหลิงจวินปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใย “ถ้าเขารู้ว่าผมแอบอัดเสียงไว้ คิดว่าคงจะเลิกคบกับผมแน่”

หลันโม่หรูถอนหายใจ กำธัมบ์ไดรฟ์ในมือไว้อย่างเหม่อๆ

“ยาที่ทีมงานเตรียมไว้ผมตรวจดูเรียบร้อยแล้ว ไม่มีปัญหาอะไร ส่วนเจ้านี่คุณก็ไม่ควรจะใช้” จั่นหลิงจวินโยนเทียนหอมที่อยู่ในห้องรับแขกขึ้นกลางอากาศสองสามที