ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 13 – บทที่ 14

เซียวเซียวนึกถึงท่าทางโอ่ๆ ของซย่าเหยียนก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ จึงกดโทรออกไปหาเขา เมื่อโทรออกไปแล้ว มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เงียบไป ประมาณห้าวินาทีจึงได้ยินเสียงเชื่อมสัญญาณดังขึ้น

“นี่ผมเปิดโรมมิ่งต่างประเทศ ต้องเสียค่าโทรศัพท์เยอะหน่อยนะ” เสียงเด็กหนุ่มลอยมาตามสาย ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังนอนขี้เกียจอยู่ท่ามกลางแสงแดดช่วงบ่ายๆ

“นี่นายอยู่ที่ไหนอ่ะ” เซียวเซียวผงะไปเล็กน้อย ช่วงหลังที่ซังอวี๋ไม่ได้ยินเรื่องซย่าเหยียนเลย แต่เธอก็ไม่คิดว่าเขาจะไปต่างประเทศ

“ผมมาเลือกขาเทียมที่ยุโรป” ซย่าเหยียนพูดอย่างอวดๆ “พี่ว่าผมเลือกขาเบลดรันเนอร์แบบพิสโตริอุส หรือเลือกขาจักรกลที่เปลี่ยนเป็นดาบได้แบบเท่ๆ นั่นดี”

“เอ่อ…” เซียวเซียวไม่รู้ว่าพิสโตริอุสคือใคร เพื่อที่จะตามคำพูดของแฮกเกอร์ผู้ยิ่งใหญ่ให้ทันจึงรีบค้นหา จนได้รู้ว่าเป็นนักกีฬาพาราลิมปิกแชมป์เหรียญทองวิ่งระยะสั้น ใส่ขาเทียมที่เป็นเหล็กรูปตัวเจ “ฉันว่านายควรจะเลือกที่มันดูปกติจะดีกว่า”

ซย่าเหยียนไม่ได้ไปแข่งกีฬาคนพิการที่ไหน จะใส่เหล็กที่ใช้สำหรับวิ่งไปทำไม ส่วนขาจักรกลที่เปลี่ยนรูปแบบได้…

“ขาจักรกลถ้าโดนน้ำจะไฟช็อตไหม” เซียวเซียวอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้

“ฮ่าๆๆๆๆๆ” ซย่าเหยียนหัวเราะจนสะอึกเกือบจะตกจากรถเข็น “พี่เคยเห็นขาจักรกลแช่เท้าเหรอ ฮ่าๆๆๆ หรือทำสปาเท้าดี”

นี่เป็นอีกครั้งที่เซียวเซียวถูกกระแหนะกระแหนอย่างไร้ความเมตตา เธอรู้สึกว่าคุยกับซย่าเหยียนต่อไปไม่ไหวแล้ว ซย่าเหยียนก็พูดเองเออเองอย่างมีความสุข ตอนนี้เขาข้ามผ่านช่วงซึมเศร้าไปแล้ว มีความหวังกับอนาคตข้างหน้ามากขึ้น คุณพ่อของเขาก็รับปากแล้วว่าหลังจากที่เขาใส่ขาเทียมแล้วจะซื้อรถมอเตอร์ไซค์ให้

“รถมอเตอร์ไซค์งั้นเหรอ” เซียวเซียวสงสัยว่าซย่าเหยียนกำลังไข้ขึ้นหรือเปล่าถึงได้พูดเพ้อเจ้อออกมา จะมีคนใส่ขาเทียมที่ไหนขี่รถมอเตอร์ไซค์ แต่ซย่าเหยียนก็มั่นใจว่าตัวเองจะได้เป็นเจ้าของรถมอเตอร์ไซค์หนึ่งคัน เซียวเซียวจึงไม่ได้พูดอะไรที่เป็นการดับความหวังเขา เพียงแต่บอกว่ารอให้เขาซื้อรถแล้วอย่าลืมเรียกเธอไปดูด้วย

“มันแน่อยู่แล้ว อย่างผมเนี่ยถือว่าเป็นนกฟีนิกซ์คืนชีพ โดนไฟเผาแล้วเกิดใหม่ไง” ซย่าเหยียนพูดอย่างอวดๆ

นกฟีนิกซ์คืนชีพ…

อมตะ?!

พอเซียวเซียวได้ยินคำนี้ก็เกิดความคิดขึ้น ก่อนที่สมองจะวาดเป็นภาพออกมาทันที

ดอกบัวสีแดงท่ามกลางเปลวเพลิง นกฟีนิกซ์ฟื้นคืนชีพ เป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมความเชื่อดั้งเดิมของจีน ตรงหน้าเกิดภาพเปลวเพลิงขนาดใหญ่ที่เนินเขากำลังแผดเผาทุกอย่างให้มอดไหม้ นกฟีนิกซ์สีทองทะยานขึ้นจากเปลวเพลิง ส่งเสียงร้องดังสนั่นสะเทือนทั้งฟ้าและดิน หากภาพที่งดงามเช่นนี้ปรากฏอยู่บนกระโปรงยาวจะต้องเป็นภาพที่ดึงดูดสายตาอย่างมาก

“ฉันคิดออกแล้ว!” อยู่ๆ เซียวเซียวก็ร้องตะโกนขึ้นมาโดยไม่ได้สนใจคำถามของซย่าเหยียน จากนั้นก็รีบวางสายแล้วหยิบดินสอขึ้นมาวาดรูปลงบนกระดาษอย่างรวดเร็ว

กระโปรงแดงชายยาวลากพื้นเหมือนกับเปลวเพลิงที่กำลังลุกโชน ดอกบัวยื่นออกจากแนวกระดูกสันหลัง ค่อยๆ ใหญ่ขึ้นๆ เมื่อถึงชายกระโปรงก็จะบานออกเต็มที่ ชายกระโปรงที่ทอดตัวยาวคลี่กระจายเต็มพื้น กลีบดอกไม้ก็ล้อมเป็นวงกลม

เซียวเซียวยกรูปสเก็ตช์ขึ้นแล้วยิ้มจนตาหยี ไม่มีอะไรที่น่าดีใจไปกว่ามีความคิดผุดขึ้นมาและจัดการปัญหาที่อึดอัดอยู่ในใจลงได้

จากนั้นเซียวเซียวก็โทรเรียกเหลียงจิ้งเหยาออกมากินข้าวด้วยกันอย่างร่าเริง