ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 3 – บทที่ 4

เซียวเซียวปรบมือให้กับตัวเอง ก่อนจะรีบเปิดคอมพิวเตอร์ด้วยความรวดเร็วแล้วเอารูปกระโปรงเข้าไปในโปรแกรมวาดรูป รูปที่ออกมาถึงแม้จะสวยงามแต่ก็เหมือนยังขาดอะไรไปสักอย่าง

เซียวเซียวกัดเม้าส์ปากกาพลางขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด

ติ๊ดๆๆๆ เสียงร้องเตือนของหม้อหุงข้าวดังขึ้นบอกเธอว่าโจ๊กต้มเสร็จเรียบร้อยแล้ว

โจ๊กพุทราแดงต้มจนเหนียวข้นและหอมกรุ่น หมั่นโถวนิ่มๆ ลูกเล็กๆ แสนอร่อยกินคู่กับผักดองจานเล็ก อร่อยกว่าอาหารเช้าข้างทางเป็นไหนๆ แม้ผักดองเค็มจะดูพื้นๆ ไปสักหน่อย พรุ่งนี้ค่อยผัดกับข้าวสักอย่างก็แล้วกัน เซียวเซียวกินหมั่นโถวเสร็จก็เหลือโจ๊กอีกนิดหน่อยจึงหยิบยาของวันนี้มากิน

ความข้นเหนียวของโจ๊กช่วยห่อหุ้มเม็ดยาไว้ได้เป็นอย่างดี แม้ยาเมทิลเพรดนิโซโลนที่แตกตัวง่ายก็ไม่ได้สัมผัสคอเธอ จึงไม่เกิดเหตุการณ์ยาค้างอยู่ในคออีก เธอกลืนยาลงไปได้สะดวกง่ายดายและไม่รู้สึกขมแม้แต่น้อย แล้วก็ไม่ต้องคอยหลบคนอื่นเวลากินยาที่บริษัทอีก เซียวเซียวรู้สึกสบายใจอย่างมาก จากนั้นเธอก็กลับมานั่งทำงานที่โต๊ะอีกครั้งอย่างสดชื่นมีชีวิตชีวา

เนื่องจากห้องนี้มีพื้นที่ไม่มากเธอจึงใช้โต๊ะเครื่องแป้งเป็นโต๊ะทำงาน เธอเหลือบตามองกระจกไปทีหนึ่งก็รู้สึกตกใจไม่น้อย เห็นได้ชัดว่าเมื่อได้นอนเต็มอิ่ม ใบหน้าของเธอก็ไม่ได้บวมจนน่ากลัวอย่างเมื่อวาน ผิวก็กลับมาขาวเนียนละเอียดขึ้น ที่สำคัญยังทำให้เธอประหลาดใจในผลงานของตัวเองแบบนี้

ยามนั้นเองความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมา คนก็เป็นเช่นนี้ แล้วกระโปรงนั่นก็เช่นกัน ใบเหอฮวนเมื่อหุบเต็มที่แล้วถึงได้บานออกใหม่ เพราะความกดดันที่มีมานานจึงทำให้เธอรู้สึกถึงความยินดี ถ้าอย่างนั้นผ้าโปร่งที่อยู่ด้านนอกก็ต้องกระชับขึ้นอีกนิด ด้านนอกกับด้านในจะต้องแตกต่างกันชัดเจน แบบนี้เมื่อมันเปิดออกจึงจะทำให้ผู้พบเห็นมีความรู้สึกประหลาดใจ

เซียวเซียวเปลี่ยนจากผ้าออร์แกนซ่ามาเป็นผ้าชีฟองที่มีน้ำหนักและทึบแสงกว่า เมื่อมองจากภายนอกก็เหมือนกับเป็นกระโปรงผ้าชีฟองตัวหนึ่ง แต่ด้านในยังมีกระโปรงสีเขียวเข้มอีกชั้นทำให้กระโปรงดูสะดุดตามากขึ้น…

หลังจากทำงานด้วยความกระฉับกระเฉงขะมักเขม้นเหมือนกับได้ยาโด๊ปจนถึงเก้าโมงเช้า เซียวเซียวก็มองรูปที่เสร็จสมบูรณ์ในคอมพิวเตอร์แล้วอดที่จะเงยหน้าขึ้นดูเวลาไม่ได้

นี่มันได้งานเป็นสองเท่าของเวลาปกติด้วยซ้ำ!

เมื่อเซฟข้อมูลส่งเข้าโทรศัพท์มือถือเรียบร้อยและเหลือบดูเวลาก็เห็นว่าถึงเวลาทำงานของจั่นหลิงจวินแล้ว

เสี่ยวเสี่ยวปู้ : เสียงนาฬิกาปลุกนี่มันเลวร้ายมาก เปลี่ยนเป็นเสียงอื่นได้ไหม

รอมาสองนาทีก็ไม่มีข้อความตอบกลับจากอีกฝ่าย เซียวเซียวจึงไม่ได้สนใจอะไร เขาเป็นถึงคุณหมอ ไม่ใช่ผู้ชายในโฮสต์คลับ ไม่ได้มีหน้าที่จะต้องตอบทันทีนี่นา

เมื่อเซียวเซียวเก็บของเรียบร้อยจึงออกไปทำงาน หลังจากเวลาเร่งด่วนช่วงก่อนเก้าโมงแล้วรถไฟฟ้าใต้ดินก็สบายๆ แบบนี้ ทั้งโล่งว่างและมีที่ว่างให้นั่งด้วย

ขณะที่นั่งก็มีความรู้สึกว่าตัวเองโชคดีเหมือนถูกลอตเตอรี่ เซียวเซียวรู้สึกอยากจะร้องเพลง ‘ขอบคุณจากหัวใจ’

รถไฟฟ้าใต้ดินวิ่งผ่านไปสองสถานีแล้วแต่ก็ยังไม่ได้รับการตอบจากอีกฝ่าย เซียวเซียวจ้องเขม็งที่วีแชตแล้วเปิดไปเปิดมา จากนั้นก็คิดขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันอังคาร หมอนั่นไม่ได้ทำงานนี่

เฮ้อ…งานที่ทำวันเว้นวันช่างเป็นงานที่สบายอะไรเช่นนี้