ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 7 – บทที่ 8

เมื่อแม่มดแก่ของแผนกออกแบบไปแล้ว ทาสที่ถูกปลดปล่อยต่างก็ลุกขึ้นร้องรำทำเพลงอย่างสนุกสนานพร้อมกับตกลงกันว่าจะไปเลี้ยงฉลองในมื้อกลางวันกัน จึงพากันเดินไปที่ร้านปิ้งย่างอย่างคึกคัก ทั้งกินทั้งดื่มกันเต็มที่

เซียวเซียวมองทุกคนที่ดื่มเบียร์อย่างอิจฉา ตัวเองได้แต่จิบน้ำผลไม้คำเล็กๆ เท่านั้น ตั้งแต่เป็นโรคนี้เธอจะแตะต้องแอลกอฮอล์ไม่ได้ตลอดชีวิต

ร้านปิ้งย่างนี้เป็นร้านปิ้งย่างที่บนโต๊ะมีเตาปิ้งไฟฟ้า ที่บาร์ก็เปิดดนตรีร็อกเสียงดังสนั่น บรรยากาศสนุกสนานเช่นนี้ แต่เซียวเซียวไม่อาจทำตัวให้ร่าเริงได้

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาส่งรูปสเก็ตช์แบบเสื้อผ้าของจั่นหลิงจวินไปให้เขาดู แล้วก็ไม่ได้ส่งข้อความอะไรที่นอกเหนือความจำเป็นแม้แต่นิดเดียว

จั่นหลิงจวินเอส : คืนนี้มารับบัตรวีไอพีของคุณได้

แปลว่าถูกใจชุดที่ออกแบบมากใช่ไหม

เซียวเซียวรู้สึกยินดีขึ้นมาบ้างจึงพิมพ์ตอบรับว่า ‘ได้’ แล้วเมื่อคิดอีกทีก็พิมพ์ส่งไปอีกประโยคหนึ่ง

เสี่ยวเสี่ยวปู้ : เนกไทลายท้องฟ้าของคุณสวยมาก ซื้อมาจากที่ไหนเหรอ

แม้ใจอยากจะถามว่าใครซื้อให้ แต่มันจะชัดเจนเกินไป เลยพิมพ์แล้วก็ลบทิ้ง

จั่นหลิงจวินเอส : ไม่รู้สิ ลูกพี่ลูกน้องให้น่ะ

อะไรนะ!

เซียวเซียวยืดตัวขึ้น จ้องมองคำว่า ‘ลูกพี่ลูกน้อง’ อยู่หนึ่งนาทีเต็มๆ ราวกับจะมองคำคำนี้ให้เห็นอะไรขึ้นมา

ลูกพี่ลูกน้อง ลูกพี่ลูกน้อง ลูกพี่ลูกน้อง…

ผ่านไปครู่หนึ่งจั่นหลิงจวินก็ส่งข้อความมาอีก

จั่นหลิงจวินเอส : คุณไปถามเหลียงจิ้งเหยาดู พวกคุณสองคนรู้จักกันไม่ใช่เหรอ