ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 7 – บทที่ 8

เซียวเซียวอ้าปากค้าง ความคลางแคลงใจก่อนหน้านี้ถูกร้อยเรียงเชื่อมต่อกันทั้งหมด คิดถึงตอนไปที่ซังอวี๋ครั้งแรก ท่าทางเล็กๆ น้อยๆ ของจั่นหลิงจวินตอนรู้ว่าคนที่แนะนำเธอมาแซ่เหลียง…

ตอนนี้เธออยากจะขุดหลุมแล้วฝังกลบตัวเองจริงๆ

มิน่าล่ะจั่นหลิงจวินถึงได้ดูแลเธอมากเป็นพิเศษ ต้องเป็นเพราะเพื่อนรักของเธอกำชับไว้แน่ๆ ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมเหลียงจิ้งเหยาถึงอ้ำๆ อึ้งๆ นั้น…

‘ลูกพี่ลูกน้องฉันหล่อมากนะ เป็นตั้งแต่เดือนห้อง เดือนสาขา เดือนมหาวิทยาลัย เดือนประเทศ โอ้วๆ’

‘ฉันอยากจะแนะนำแกให้ลูกพี่ลูกน้องฉัน แต่เขาไม่ยอม เขาบอกว่าเพื่อนของฉันก็ต้องติงต๊องเหมือนฉัน พูดบ้าๆ!’

‘พี่ชายฉันพิลึกจริงๆ ให้นาฬิกาปลุกโบราณเป็นของขวัญวันเกิดฉัน นี่มัน…อสรพิษชัดๆ’

เมื่อก่อนเหลียงจิ้งเหยาพูดถึงพี่ชายแทบจะทุกวัน ทว่าตั้งแต่ที่เธอรู้จักกับจั่นหลิงจวินก็ไม่เคยพูดถึงอีกเลย คิดว่าคงเป็นเพราะ ‘เพื่อนรักหลงใหลพี่ชายอสรพิษ’ เป็นเรื่องที่ไม่อาจทนดูได้ แล้วยังเรื่องที่เธอเข้าใจผิดว่าจั่นหลิงจวินเป็นผู้ชายโฮสต์คลับอีก จึงไม่กล้าแนะนำล่ะมั้ง

“ฮ่าๆๆๆๆๆ” เซียวเซียวกอดโทรศัพท์มือถือแล้วหัวเราะอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ในตอนนี้เองโทรศัพท์มือถือก็มีเสียงเตือนข้อความเข้าดังตึ๊ง

‘หมายเลขบัญชีสี่ตัวท้ายเก้าแปดแปดหกของท่านมีเงินเข้า 38,000 หยวน’

โบนัสครึ่งปีเพิ่มเข้ามาแล้ว?!

“เพื่อนๆ ทุกคน” เซียวเซียวตบมือลงบนโต๊ะ เพื่อนๆ ที่กำลังสนุกสนานกันอยู่พากันตกใจ ก่อนที่เธอจะกล่าวต่อ “มื้อนี้ฉันเป็นเจ้ามือเองนะ!”

“โอ้ คุณแม่ครับ ผมขอดื่มให้คุณแม่หน่อย” จ้าวเหอผิงเรียกเซียวเซียวว่า ‘คุณแม่’ พลางยกแก้วไปทางเซียวเซียว แสดงท่าทางที่บอกว่าใครมีเงินก็นับญาติขึ้นมาทันที

ทุกคนพากันหัวเราะเสียงดังพร้อมกับรุมตีไหล่ตีหลังเขาไปด้วย

ตกเย็นเซียวเซียวก็ไปที่ซังอวี๋ เธอนำรูปสามมิติติดตัวไปด้วยเพื่อเตรียมอธิบายชุดให้แต่ละคนฟัง

“ว้าว นี่เราจะมีชุดใหม่ใส่กันแล้วใช่ไหม” หลี่เหมิงดีใจมากถึงขนาดทิ้งคนไข้ที่กำลังยืดเส้นอยู่แล้ววิ่งออกมา

เซียวเซียวยิ้มรับ ขณะที่กำลังคุยกับหลี่เหมิงอยู่นั้นจั่นหลิงจวินกับเลี่ยวอี้ฟานก็เดินออกจากลิฟต์มาพร้อมกัน

“อาการของคุณมู่คนนี้ควรจะให้จิงจิงไปพูดคุยกับเขานะ” ท่าทางของเลี่ยวอี้ฟานเหมือนกำลังถกเถียงกับจั่นหลิงจวินอยู่ เธอสวมกางเกงขาบานสีขาวที่ใส่เป็นประจำเดินออกมา

ตอนที่วัดตัวนั้นเซียวเซียวรู้แล้วว่าทำไมเลี่ยวอี้ฟานถึงชอบใส่กางเกงขาใหญ่ๆ เพราะอีกฝ่ายมีต้นขาเล็กแต่น่องใหญ่ กางเกงขาบานที่ทิ้งตัวช่วยปกปิดรูปขาที่ไม่ค่อยน่าดูของเธอไว้ได้ดี

“เขาไม่มีปัญหาทางด้านจิตใจ ถ้าคุณเป็นเขาก็ไม่มีทางยืนหยัดขึ้นมาได้” จั่นหลิงจวินสีหน้าไม่เปลี่ยน สายตาปกปิดความหงุดหงิดเอาไว้มิด

“หลิงจวิน คนไข้ดื้อรั้น คุณก็ไม่ควรจะดึงดันไปกับเขา” เลี่ยวอี้ฟานยังคงถกเถียงต่อ คำเรียกที่สนิทสนมนั้นทำให้ลดความตึงเครียดลงได้ไม่น้อย

เซียวเซียวได้ยินเลี่ยวอี้ฟานเรียกแบบนั้นหัวใจก็กระตุกขึ้นมาทันที