ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 7 – บทที่ 8

ในที่สุดคนไข้ที่ยืดเส้นอยู่ก็หลุดออกจากเครื่องทำกายภาพมาได้อย่างทุลักทุเล แล้วเดินกะโผลกกะเผลกเข้ามาเกาะไหล่ของหลี่เหมิง ก่อนจะชะโงกเข้ามาดู “นี่คุณหมอจั่นกับคุณหมอเลี่ยวเป็นแฟนกันใช่ไหม ได้ยินมาว่าพวกเขาเรียนจบจากที่เดียวกัน มหาวิทยาลัยอะไรในอเมริกานะ”

หลี่เหมิงจับคนไข้ไว้แน่น “คุณยืดเส้นเสร็จแล้วเหรอ”

“เดี๋ยวอีกสักพักค่อยทำใหม่ ขอผมดูก่อนสิ” คนไข้ถูกหลี่เหมิงพยายามดึงกลับไป “ได้ยินมาว่าคุณหมอเลี่ยวอยู่ที่ซังอวี๋เพราะคุณหมอจั่น จริงหรือเปล่า โอ๊ย! เจ็บๆๆๆ”

เซียวเซียวมองคนทั้งคู่แล้วค่อยๆ เม้มปากแน่น

จั่นหลิงจวินชะงักฝีเท้า หันมามองหน้าเลี่ยวอี้ฟานอย่างจริงจัง “คุณหมอเลี่ยว ที่นี่เป็นที่ทำงาน คุณจะเรียกผมว่าคุณหมอจั่น รุ่นพี่จั่น หรือผู้อำนวยการจั่นก็ได้ แต่อย่าเรียกผมว่าหลิงจวิน”

เมื่อได้ยินประโยคนี้เลี่ยวอี้ฟานก็หน้าซีดเผือดทันที เธอยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างไม่รู้ว่าควรจะมีท่าทีอย่างไรต่อไป

จั่นหลิงจวินไม่ได้สนใจเลี่ยวอี้ฟานอีก เขาเดินมาตรงหน้าเซียวเซียวแล้วล้วงกระเป๋าเสื้อเพื่อหยิบบัตรสีขาวจนเกือบใสออกมาส่งให้เธอ “นี่บัตรของคุณ”

“เดี๋ยวก่อน” เลี่ยวอี้ฟานก้าวเข้ามาแล้วดึงบัตรในมือจั่นหลิวจวินกลับไป “ตอนแรกบอกไว้ว่าต้องให้ทุกคนพอใจถึงจะได้บัตรวีไอพีนี่”

เซียวเซียวกะพริบตาปริบๆ มองสายตาแหลมคมของเลี่ยวอี้ฟานที่ถูกบดบังด้วยแว่นตานั่น ราวกับเธอแย่งความรักของรุ่นพี่ที่มีต่ออีกฝ่ายไปอย่างไรอย่างนั้น แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกยินดีขึ้นมา “ไม่มีปัญหา ขอยืมใช้คอมพิวเตอร์หน่อย เดี๋ยวฉันจะโชว์ให้ทุกคนดู”

ชั้นสองของซังอวี๋เป็นห้องที่มีโปรเจ็กเตอร์ เมื่อจั่นหลิงจวินพาเซียวเซียวและคนอื่นๆ ขึ้นมาข้างบน เธอก็ตรงเข้าไปเปิดโปรเจ็กเตอร์แล้วแสดงรูปชุดทั้งแปดชุดขึ้นมา คนที่ไม่มีงานต้องทำในตอนนี้ก็พากันเข้ามาดูเพิ่มขึ้น จั่นหลิงจวินนั่งอยู่ที่แถวแรก เลี่ยวอี้ฟานก็นั่งลงข้างๆ เขา มองรูปที่เซียวเซียวแสดงขึ้นมาด้วยสายตาจับผิด ทว่าตอนนี้เป็นภาพรวมทั้งหมดจึงยังมองไม่เห็นข้อดีข้อเสียอะไร

ยามนั้นเองพยาบาลสาวสองคนที่มือกำลังเกาะประตูและชะโงกหน้าเข้ามาก็พูดขึ้น “ได้ยินว่ามีของพวกเราด้วย”

“ใช่ค่ะ ของพวกคุณก็มีค่ะ” เซียวเซียวยิ้มแล้วเชิญพยาบาลทั้งสองคนเข้ามา