ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 7 – บทที่ 8

สโมสรซังอวี๋นอกจากจะมีนักบำบัดแล้วก็ยังมีพนักงานอีกหลายคน รวมทั้งพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ พนักงานบริการ พยาบาลฟื้นฟูสุขภาพ ซึ่งดีไซเนอร์อย่างเซียวเซียวก็ออกแบบให้พวกเขาทุกคนอย่างครบถ้วน

เริ่มแรกด้วยการเปิดรูปชุดของนักกายภาพบำบัด สีของเสื้อผ้าจะใช้สีขาวและสีดำเป็นหลัก ทั้งเนื้อผ้าและแบบยังช่วยให้สะดวกในการเคลื่อนไหว หลี่เหมิงคิดว่าชุดของตัวเองต้องเป็นชุดรัดรูป เมื่อมองดูรูปสามมิติจึงถึงกับตะลึง จากที่คิดว่าจะต้องเป็นกางเกงแบบกระชับแต่กลับถูกแทนที่ด้วยกางเกงผ้าฝ้ายแบบกางเกงกังฟู สามารถช่วยปกปิดก้นเล็กที่เป็นข้อด้อยของเขาได้ ให้ความรู้สึกว่าฐานมั่นคง เสื้อกล้ามเว้าหลังก็ถูกปรับให้เข้ากับกางเกง ยังคงแนบติดตัวเหมือนเดิม แต่ด้านข้างมีลายปักลายเมฆแบบโบราณอยู่

“ลายเมฆนี้ไม่ใช่ลายเมฆจริงๆ แต่จะใช้โลโก้ของซังอวี๋แทน” เซียวเซียวนำเอารูปที่เธอเคยวาดไว้เป็นสิบรูปมาทำเป็นภาพเคลื่อนไหวเพื่อให้ทุกคนค่อยๆ เห็นการเปลี่ยนแปลงว่าต้นซังกับต้นอวี๋ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นลายเส้นที่เรียบง่าย

“สุดยอดไปเลย!” เถียนเถียนพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ร้องออกมาอย่างห้ามใจไว้ไม่อยู่

เซียวเซียวยิ้มให้เถียนเถียน จากนั้นจึงดึงชุดของเถียนเถียนขึ้นมา ชุดพนักงานหน้าเคาน์เตอร์เป็นชุดกระโปรงบานตัวเล็กๆ แบบตะวันตก ใช้สีขาวและสีดำเหมือนการวาดพู่กันหมึกสีดำบนกระดาษขาว ด้านหน้ามีกระดุมจีนแบบหลอก เวลาสวมจะใช้ซิปที่อยู่ด้านหลัง ก่อนหน้านี้เธอเคยคุยเล่นๆ กับเถียนเถียน เลยรู้ว่าเถียนเถียนชอบเสื้อผ้าแบบโลลิตาของฝรั่งจึงตัดสินใจออกแบบสไตล์นี้ ทว่าอย่างไรนี่ก็คือชุดทำงาน จะทำให้ยุ่งยากมากไม่ได้ จึงเปลี่ยนเชือกผูกหลังให้เป็นซิปแทน แต่ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ก็ยังทำให้เถียนเถียนพุ่งเข้ามากอดเธอด้วยความยินดีได้

“ฉันชอบมากเลยค่ะ นี่ฉันจะใส่ชุดนี้ทำงานได้จริงๆ ใช่ไหมคะ” เถียนเถียนพุ่งไปตรงหน้าจั่นหลิงจวินพลางมองเขาด้วยแววตาอ้อนวอน

เซียวเซียวคิ้วกระตุกทีหนึ่ง พนักงานหน้าเคาน์เตอร์จะใส่ชุดอะไรทำไมต้องได้รับความยินยอมจากจั่นหลิงจวินด้วยนะ

“ถ้าทุกแบบผ่านหมด…ก็ได้” จั่นหลิงจวินพูดเรียบๆ

เลี่ยวอี้ฟานมีสีหน้าเปลี่ยนไป เธออดที่จะถลึงตามองจั่นหลิงจวินไม่ได้ เขาพูดแบบนี้ออกมา คนที่ถูกใจเสื้อผ้านี้ก็จะพากันกดดันคนอื่นไปด้วย ถึงเวลานั้นถ้าเธอตั้งใจจะหาข้อเสียขึ้นมาติแล้วบอกว่าไม่ชอบก็จะทำให้เพื่อนร่วมงานคนอื่นไม่ชอบใจ

แล้วก็เป็นอย่างที่คิด เถียนเถียนที่สนิทสนมกับทุกคนในซังอวี๋กวาดตามองทุกคนในที่นั้นราวกับแสงไฟสาดส่อง หากใครมีทีท่าว่าไม่เห็นด้วยเธอก็จะเข้าไปหว่านล้อมชักจูง

การออกแบบของเซียวเซียวไม่ได้ทำให้เถียนเถียนต้องออกไปออดอ้อนเว้าวอนมากเท่าไร ชุดแต่ละชุดที่แสดงขึ้นมามีความโดดเด่นเฉพาะตัว ชุดสไตล์แคชวลของซ่งถังและชุดสไตล์อ่อนหวานของโม่จิงจิงนักจิตวิทยาก็ได้รับการยอมรับจากทั้งสองคน ส่วนอีกสองชุดซึ่งเป็นชุดของพนักงานบริการและพยาบาลไม่ได้ออกแบบมาเฉพาะบุคคล ทว่าออกแบบมาให้เป็นแบบเดียวกัน แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ดูสวยกว่าชุดที่ขายตามร้านธรรมดาทั่วไปมาก

“ว้าว ชุดแบบนี้ฉันสามารถใส่ไปข้างนอกได้เลยนะ” พยาบาลสาวสองคนพูดคุยกันอย่างคึกคัก

เลี่ยวอี้ฟานดูชุดที่ออกแบบให้กับตัวเองซึ่งเป็นชุดทำงานสีขาว กางเกงขาบานสีขาว ช่วงบนแคบช่วงล่างกว้าง ส่วนของต้นขามีการเก็บให้แคบลง ใต้เข่าลงมาก็บานออกเหมือนกับดอกลำโพง ทำให้เธอดูมีขาที่เล็กเรียว แล้วก็ช่วยปกปิดน่องที่อ้วนใหญ่ได้ ถ้าเดินห้างแล้วเจอชุดแบบนี้เธอจะต้องซื้ออย่างไม่ลังเลแน่นอน ถึงเวลานี้แล้วจึงไม่มีอะไรจะพูด ทำได้เพียงพยักหน้าให้ผ่านเท่านั้น